Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Χιακός Λαός”
Το κούρεμα
Διήγημα
Ήταν Σαββατόβραδο του Οκτώβρη.
Ένα βράδυ, που λες κι ο Αύγουστος το χάρισε στο φθινόπωρο, δώρο παρηγοριάς στους ανθρώπους, για το φευγιό ενός ακόμα καλοκαιριού. Δεν έβγαιναν συχνά τα βράδια. Μια εξαίρεση η σημερινή. Τι καλά που είχαν κάνει. Καθώς περπατούσαν στα εσωτερικά δρομάκια του νησιού με τη λιγοστή κίνηση, χαίρονταν σαν μικρά παιδιά τις φωτισμένες βιτρίνες και τα γραφικά μικρομάγαζα που σαν ταβερνάκια ή καφετέριες, ή και μπαράκια, περίμεναν υπομονετικά τους πελάτες του Σαββατόβραδου.
Διάλεξαν ένα μικρό, λιτό ουζερί, σ’ ένα φαρδύ, πετρόστρωτο, πεζόδρομο. Μικρά σιδερένια τραπεζάκια, σιδερένιες καρεκλίτσες και ζαρντινιέρες με πράσινο, ήταν η διακόσμηση όλη. Πάνω από τον πεζόδρομο, άσπρα, μεγάλα, τριγωνικά πανιά, δεμένα με τέτοιο τρόπο, είχαν τοποθετηθεί για να προφυλάσσουν την ημέρα από τον ήλιο, τους διαβάτες και τους θαμώνες των μαγαζιών. Εκείνη όμως την ώρα, φωτισμένα από το απαλό φως των μαγαζιών και κάποιων δημοσίων φανοστατών, έμοιαζαν με ξαπλωμένα ιστία πλοίων μιας άλλης εποχής, που έγειραν λες, να σκεπάσουν κι εκείνα μαζί με τη γαλήνη, τα πληρώματα, από την υγρασία της παράδοξης βραδιάς.
Ήταν οι πρώτοι θαμώνες. Ένοιωθαν τυχεροί, που τελικά τους είχε δοθεί η ευκαιρία να απολαύσουν μια τόσο ρομαντική έξοδο. Μια κοπελίτσα τους πλησίασε. Γλυκιά, ευγενική, μοντέρνα. Μια παρουσία που σε κέρδιζε και ταυτόχρονα σε παραξένευε, με το πολύ-πολύ κοντό, αντρικό, κούρεμα του μαλλιού της. Τους πρότεινε κάποια μεζεδάκια, πήρε την παραγγελία κι έφυγε. Ήρθε σε λίγο με το κρασί, το νερό και τα ποτήρια, τα άφησε στο τραπέζι και ξανάφυγε. Κάθε φορά, μ’ ένα ολόγλυκο χαμόγελο και πολλή χάρη κέρδιζε όλο και περισσότερο την συμπάθειά τους και ταυτόχρονα μεγάλωνε την απορία τους, για την επιλογή αυτού του πολύ κοντού κουρέματος, που ερχόταν σε τόση αντίθεση με το παρουσιαστικό της. Ό,τι έφαγαν ήταν πολύ καλό.
Η όμορφη βραδιά, το κρασάκι που μπερδεύτηκε με το αίμα στις φλέβες, οι ωραίες παρέες με τις χαμηλόφωνες συζητήσεις που γέμισαν τον γύρω χώρο, κι επισφράγισμα η παρουσία της τόσο χαριτωμένης κι ευγενικής σερβιτόρας, έστησαν ένα υπέροχο σκηνικό ικανοποίησης, Την ώρα που θα πλήρωναν, εκείνος δεν άντεξε. Με διακριτικότητα κι ευγένεια, κάνοντάς της κι ένα κομψό κοπλιμέντο, την ρώτησε, γιατί είχε τόσο κοντά κομμένα τα μαλλιά της. Μια φευγαλέα σκιά θλίψης, σκοτείνιασε για λίγο το χαμόγελό της. Φάνηκε να διστάζει, μα μετά μας μίλησε με μια ταπεινότητα απερίγραπτη, εξηγώντας μας τον λόγο.
“Το κούρεμα αυτό… Τι να σας πω..Είναι μια ιστορία το πως προέκυψε. Πριν καιρό, η μητέρα μου, αρρώστησε με καρκίνο. Έπρεπε να κάνει χημειοθεραπείες. Εγώ, είχα μακριά μαλλιά. Τα έκοψα και τα έδωσα για περούκα. Τότε σκέφτηκα, πως αν θα τα έκοβα τελείως, θα ήταν εκ μέρους μου μια μικρή ψυχολογική συμπαράσταση στη μητέρα μου, που θα έχανε τα μαλλιά της…” Μια ανατριχίλα συγκίνησης διαπέρασε τα κύτταρά μας.
Η μικροκαμωμένη κοπέλα, “ψήλωσε” τόσο πολύ μπροστά μας, που μας άφησε άφωνους.
Ψελλίσαμε κι οι δυο μας λόγια επαινετικά, την πληρώσαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Καληνυχτώντας την, την ευχαριστήσαμε θερμά, λέγοντάς της, πως όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εκείνη, ο κόσμος μας, θα έχει ελπίδα…
Στην τελευταία ματιά που της έριξα, την είδα να σκουπίζει ένα δάκρυ.
Είμαι εδώ
Άφησε την ψυχή σου ελεύθερη!
Σαν τότε!
Να ενωθεί η καλοκαιριάτικη ξεγνοιασιά με κείνη του παιδιού, που υπάρχει ακόμα μέσα σου.
Νοιώσε τις πατούσες σου να χώνονται στη ζεστή άμμο κι άφησε τη μαλακιά της αίσθηση ν` αγγίξει την καρδιά σου.
Χαμογέλασε στους διπλανούς σου.
Έτσι. Χωρίς λόγο.
Χαμογέλασε στον ήλιο τον αγέραστο.
Άφησε την αύρα της θάλασσας να σε χαϊδέψει.
Κι αν δεν μπορείς πια να παίξεις μ` ένα κουβαδάκι, να χορέψεις ή να τρέξεις όπως κάποτε.
Περπάτησε! Κολύμπησε!
Κι όταν αράξεις σε κάποια ξαπλώστρα, πριν σκεπάσεις το πρόσωπό σου με το καπέλο, κλείσε στον καυτό ήλιο το μάτι και πες του.
Γεια σου φίλε! Είμαι ακόμα εδώ!..
Μια θάλασσα
Όταν στις πρώτες μνήμες σου κοιμάται νωχελικά η θάλασσα, όταν πολλές, πάμπολλες πράξεις της ζωής σου διαδραματίστηκαν στα δικά της σκηνικά, όταν συνεχίζεις να της λες «καλημέρα» κάθε πρωί και «καληνύχτα» κάθε βράδυ, όταν αφήνεις το σώμα σου στην αγκαλιά της να γευτεί την δροσιά και την αλμύρα, όταν ταξιδεύεις το βλέμμα σου στο απέραντο γαλάζιο της και μαζί του ταξιδεύει κι η ψυχή σου, δεν θέλεις να σκεφθείς στιγμές χωρίς την αύρα της. Χωρίς το τραγούδι των κυμάτων.
Μια θάλασσα όλη σου η ζωή.
Πολύ νερό κι αλάτι.
Δεν θα σου μιλήσω
Δεν θα σου μιλήσω για τα χρόνια που στο χρόνο χάθηκαν.
Δεν θα σου μιλήσω για καλοκαίρια και χειμώνες που εναλλάχτηκαν.
Για την απορία μου θέλω να σου μιλήσω.
Αυτή, που αναρωτιέται καθώς το σώμα ρυτιδιάζει, αποδυναμώνεται.
Γιατί η ψυχή νεανική παραμένει;
Γιατί συνεχίζει να ονειρεύεται αγέραστη, ξέγνοιαστα, καινούρια καλοκαίρια και χειμώνες θαλπωρής και αγάπης;
*(Από το βιβλίο της – Οδός Κριεζώτου 43 Πειραιάς- Εκδόσεις ΤΑΔΕ – ΕΦΗ)
