Tου Αριστείδη Ζαννίκου
Τον Πέτρο (Κων/νου Τριπολίτη) τον αποχαιρέτησε ένα πρωτοφανές πλήθος το απόγευμα της Τετάρτης 10 Απριλίου 2024 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου με τιμητική και πολυπλθή την παρουσία του Πυροσβεστικού Σώματος, της Χιακής Προσκοπικής Οικογένειας, των μελών της “ΟΜΙΚΡΟΝ”, εκπροσώπων του Δήμου και του Τοπικού Συμβουλίου Βροντάδου με συγκινητικούς επικηδείους και ανάγνωση ψηφισμάτων.
Όσα ακούστηκαν μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία ήταν και τα πρέποντα και ίσως λιγώτερα από όσα του αξίζουν σε σχέση με την τεράστια, πολυετή ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ και ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ προσφορά του στη Χιακή Κοινωνία μέσω του Προσκοπισμού και της Εθελοντικής Ομάδας του νησιού μας “ΟΜΙΚΡΟΝ”.
Εξερχόμενοι του Ναού, ακούστηκε μια (άγνωστή μου) κυρία να λέει ψιθυριστά στον συνοδό της:
- Ποιά μάνα άραγε γέννησε ένα τέτοιο παιδί;
Απαντώ στην ίδια (αν τύχει και διαβάσει τούτο το κείμενο) και σε όσους-ες έτυχε να διατυπώσουν την ίδια απορία.
Τον Πέτρο, τον τόσο αγαπητό, πράο, καταδεκτικό και δοτικό προς πάντες, τον έφεραν στον κόσμο το 1964 ο Κων/νος Πέτρου Τριπολίτης και η Μίτσα (Άρτεμις) το γένος Μανώλη Κουλούρη. Προηγήθηκε η Αθηνά, σύζυγος Γιάννη Μπριλή και ακολούθησε το στερνοπαίδι του ζεύγους, η Αγγελική, σύζυγος Γιώργου Κοσσένα.
Η Μίτσα χήρεψε στα σαράντα της. Ο ναυτικός σύζυγος “έφυγε” το 1977 σε ηλικία μόλις 51 ετών, αφήνοντας πίσω του τρία ορφανά παιδιά που (και τα τρία) φοιτούσαν τότε στα σχολεία μας. ΄Ηταν το δεύτερο κτύπημα της μοίρας που δέχτηκε με χριστιανική στωικότητα η Μίτσα.. Το πρώτο το είχε δεχθεί το 1952 όταν, ο ναυτικός πατέρας Μανώλης Γ. Κουλούρης, πεθαίνοντας επίσης σε ηλικία 52 ετών άφησε στην αξέχαστη θεία Μαρία την ευθύνη να μεγαλώσει χριστιανικά τρία παιδιά, την αείμνηστη Χαρίκλεια, τη Μίτσα και το στερνοπαίδι τους, τον γνωστό σε όλους καπετά Γιώργη Κουλούρη, δραστήριο κοινωνικό παράγοντα και συγγραφέα δύο ναυτικών βιβλίων.
Η Μίτσα λοιπόν, η προσωποποίηση της εγκαρτέρησης, της καλωσύνης, της πραότητας, της χριστιανικής αγάπης και της δοτικότητας, γέννησε και ανάθρεψε τον Πέτρο και τις δυό αξιαγάπητες κόρες της, ενώ, ταυτόχρονα φρόντισε στοργικά μέχρι “τέλους” και την αδελφή της Χαρίκλεια που είχε κάποια αναπηρία.
Η σοφή λαϊκή φράση “το μήλο κάτω απ΄τη μηλιά θα πέσει”, έχει στην περίπτωση του Πέτρου την πλήρη επαλήθευση.
Ο Πέτρος Κ. Τριπολίτης δίδαξε έμπρακτα ότι, κάθε άνθρωπος, σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή, καλό θα είναι, πέρα από τον εαυτούλη του, να βλέπει και να νοιάζεται και τους γύρω του προσφέροντας ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ το κατά δύναμη.
Βέβαια, το ενδιαφέρον του για τους άλλους και για το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε όλοι, ίσως να μην ήταν τόσο ζωηρό και έντονο για τον ίδιο. ΄Ισως δηλαδή, νοιαζόμενος για τους άλλους, αδιαφόρησε κάπως για τον εαυτό του.
Ο γράφων έχει πικρή προσωπική πείρα τί σημαίνει “νοιάζομαι” για τους άλλους, όχι όμως και για την προσωπική υγεία..
Αυτό, ως μήνυμα, ας το αποδεχθούν και ας το ασπασθούν μικροί- μεγάλοι, φροντίζοντας προληπτικά τον εαυτό τους μήπως και λιγοστέψουν οι “άγουροι” και σοκαριστικοί θάνατοι νέων ανθρώπων που, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν ανησυχητικά.
Και κάτι τελευταίο. Ο Πέτρος ευτύχησε να έχει δίπλα του μιά, εξ ίσου, κατάκαλη κοπέλα της γειτονιάς μας, την Καίτη Δ. Αμύγδαλου, αγαπητής όσο και εκείνος. Να είναι καλά η ίδια, η χαροκαμένη Μίτσα, οι αδελφές του Πέτρου και όλοι οι συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες του για να τον θυμούνται και να παρηγορούνται με τη σκέψη (την καθαρά χριστιανική) ότι, αργά ή γρήγορα, θα πάμε (ως ψυχές) όλοι μας να ανταμώσουμε όσους-ες “έφυγαν” πριν από μας.
Ξάδελφε Πέτρο, αναπαύσου εν ειρήνη. Η μνήμη σου θα παραμείνει ΑΙΩΝΙΑ.
