Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Βολάκης
Το καλοκαίρι, συνεχίζει να ταξιδεύει με τα μελτέμια του Αιγαίου γεμίζοντας τα κουβαδάκια των παιδιών, με θάλασσα και βότσαλα και οι ποιητές μας, το ζωγραφίζουν με στίχους στις ασπρισμένες αυλές με τα νυχτολούλουδα και τούς βασιλικούς. Καράβια καλοκαιρινά η ζωή μας, που μας φέρνουν με χαρά και μας επιστρέφουν με λίγη άμμο στις ραφές των ρούχων μας. Το αποτύπωμα του Ήλιου μένει στα σώματα και θα χαθεί γρήγορα στην θλίψη του χειμώνα που μας ανταμείβει, με χαρούμενες, μεγάλες γιορτές και ελπίδα, για ένα επόμενο, όμορφο καλοκαίρι…
Κωνσταντίνος Μελισσάς
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 4:30
Το ρουθούνισμα του σκύλου στο πάτωμα
το μουρμουρητό του παιδιού μου στον ύπνο του
το γρύλισμα του απορριμματοφόρου
καθώς σηκώνει στις πλάτες του έναν ακόμη βαρυφορτωμένο κάδο
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι.
Η εξάτμιση του αυτοκινήτου που πέρασε
ο ήχος πριν τον ήχο
τα βουητά των κλιματιστικών στις πολυκατοικίες
το σύρσιμο ενός καροτσιού στη γωνία
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι
Τα κλικ στο πληκτρολόγιο για ένα ποίημα που γράφεται
μια έκθεση που έχει μείνει στη μέση και
μια αίτηση διαζυγίου που καλύτερα ν’ αργήσει
το ξαφνικό γάβγισμα του σκύλου
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι
Η πτώση δακρύων σ’ ένα μουσκεμένο από ιδρώτα μαξιλάρι
οι ειδήσεις για μια φυσική καταστροφή
με οκτώ νεκρούς, εννιά χαροπαλεύοντες και εκατόν είκοσι τραυματίες
ο τρόμος μιας ανατραπείσας τροχοβίλας ως νέο σπίτι του θανάτου
η ανάσα της γυναίκας μου στο κρεβάτι
Κρίκοι από τις αλυσίδες ενός καλοκαιριού
που περνά σαν τσιτάχ
χωρίς πετσέτες, ομπρέλες και αντηλιακά στην παραλία.
Η ανάσα της γυναίκας μου;
«Ω γλυκύ μου έαρ».
Λήδα Ντόντου
ΚΡΕΑΣ ΓΑΛΑΚΤΟΣ
Από τέλη Ιουνίου μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία, η ίδια καθημερινή ιεροτελεστία,
την ώρα που οι δείκτες του ρολογιού ευθυγραμμίζονταν με τις ακτίνες του ήλιου,
στην άκρη του κήπου, στο σπανό γκαζόν κάτω απ’ τη φτελιά, φορώντας μόνο μαγιό
και ψάθινο πλατύγυρο καπέλο, ράθυμα άλειφε –πρώτα με βούτυρο κι εν συνεχεία
με λάδι– το κορμί της, αυτό το μελαψό στιλβωμένο αγαλματίδιο, υπό τα υπεριώδη
βέλη του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα, γύρω στις τρεις που μ’ έπιανε λιγούρα,
πλησιάζοντας το διάκενο στις σανίδες της αυλής, ίσα να μπορώ να διακρίνω
την ιδρωμένη κοιλιακή χώρα και ελεύθερα να ορέγομαι –χαμερπής– το στιλπνό,
καψαλισμένο κρέας γάλακτος.
Φάνης Παπαγεωργίου
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΟΣ
Τα κύματα της θάλασσας που ταξιδεύουν
μέσω αλγορίθμων εγγραφής και αποκωδικοποίησης
συχνοτήτων και ντεσιμπέλ
κι ακούγονται μέσα από κάποιο ηχείο, ακουστικό
ή συσκευή ηλεκτρική πάνω σε ράντζο ή γραφείο
δεν είναι λιγότερο πραγματικά απ’ τα αληθινά
κι έχουν ψηλότερη αξία
γιατί μορφώνουν μια εμπειρία θάλασσας
τις απλωτές, τη δύση του ήλιου
τη γλύκα του θυμαριού και τη δροσιά
σε κάποιον άλλο τόπο όπου αυτά απουσιάζουν
όπου κυριαρχεί ο καύσωνας κι ο δρόμος του ιδρώτα
καθώς μορφώνουν το ορατό κι αντιληπτό
την αντίληψη
τη φαντασία και την πραγματικότητα
χωρίς να χρειάζονται επιβιβάσεις σε καράβια
φορτοεκφορτώσεις κι έξοδα
όπως κι ο έρωτας
επινοεί, αποκρύπτει
φορτοεκφορτώνει
και ξοδεύει
Όλγα Παπακώστα
HOTEL ACHAIA BEACH (CHAOS THEORY)
Ποτέ δεν θα μάθω αν οι λέξεις που πληκτρολόγησες στην Αθήνα στις δώδεκα και
δεκαοκτώ εχθές το βράδυ ευθύνονται για τη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε λίγο
αργότερα στους πρόποδες του Παναχαϊκού όρους, ούτε αν η στάχτη που δραπέτευσε
από τους στίχους σου ήταν αυτή που βρήκα το πρωί στο μπαλκόνι του δωματίου μου…
Δημήτρης Πέτρου
1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Τόσον καιρό άλλα αντί άλλων.
Ο μήνας Ιούλιος Ιούνιος Αύγουστος.
Κάθομαι πάνω στο μεσημέρι
και φωτογραφίζω τα βαγόνια της βροχής,
που σκοτεινιάζουν τις μέρες μου.
Παραέξω δεν πάω.
Άγριος νοτιάς επωφελείται της απουσίας μου.
Σαλιαρίζει στα μπράτσα της πόλης.
Κι όλο λέω θα μιλήσω
μα το πρωί έχει τέτοια ζέστη
σαν την πρώτη μέρα
μετά τον κατακλυσμό.
Σταμάτης Πολενάκης
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Θυμάμαι
τα κορίτσια
που περπατούσαν
χωρίς
να μας βλέπουν
μπροστά
στη θάλασσα
ένα καλοκαίρι
που άλλο δεν
ακουγόταν
από τα κύματα
θυμάμαι
τα κορίτσια
που περπατούσαν
σαν μαγεμένα
απ’ την παλίρροια
Λένα Σαμαρά
ΔΡΙΜΕΣ
Αύγουστος. Μήνας ερωτευμένος.
Να χωρίζομαι σε κομμάτια διάφανα
και να τα δίνω.
Ακόμα πολεμώ τους φόβους μου.
Ανιχνεύω τα μάτια σου. Στο κέντρο τους είναι η γη.
Δεν το πρόσεξα
δυο-τρία πράγματα απλά δεν πρόσεξα.
Μα είναι όλα εκεί
μένουν εκεί.
Σαν να μοσχοβολούν ακόμα κήποι.
Ελένη Τζατζιμάκη
ΒΑΦΤΙΣΗ
Κρότησε στο ένα χέρι
Ό,τι θυμότανε απ’ το φεγγάρι
Στο άλλο χέρι
Το κοχύλι
Όπου άκουγε τη θάλασσα
Κι όπως
Αργά
Έβγαζε τα ρούχα της
Πνίγηκε
Σ’ ένα παμπάλαιο καλοκαίρι
Γυμνή
Κουφή
Κι αμνήμων
Πελαγία Φυτοπούλου
ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ο πατέρας ψαρεύει
μικρά και μεγάλα μέλη
από μικρά και μεγάλα σώματα
ήταν κάποτε άνθρωποι
τα πετάει στον νεροχύτη
έχασαν το δρόμο τους, λέει
και στρώνει τραπέζι
εμείς με το στόμα γεμάτο
περιμένουμε τα μπάνια του λαού
ο ήλιος λάμπει
Πηγή: diastixo.gr
