Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Τους τελευταίους δυο μήνες η υπόθεση των παιδιών «της Πάτρας» έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, των δελτίων ειδήσεων των καναλιών, των μεσημεριανών εκπομπών κ.ο.κ. Η υποψία ότι μπορεί μια μάνα να δολοφονεί (;) μεθοδικά και ψυχρά το ένα της παιδί μετά το άλλο σοκάρει, όπως και η αποστασιοποίηση ως προς το γεγονός της απώλειας των παιδιών, τόσο από τη μητέρα όσο και από τον πατέρα που, αν μη τι άλλο, ήταν από την αρχή αφύσικη, εξωφρενική.
Μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι αυτό που έβγαζαν προς τα έξω δεν είναι ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως τα παιδιά τους είχαν πεθάνει, αλλά ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει καν ότι είχαν παιδιά, ότι ήταν γονείς.
Η υπόθεση έχει πολύ βάθος ακόμα και πολλά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.
Δεν ξέρω αν τα τρία κοριτσάκια δολοφονήθηκαν. Αυτό που υποψιάζομαι, πάντως, είναι ότι δεν τα έκλαψε κανένας. Και αυτό από μόνο του συγκλονίζει.
Σχεδόν δύο μήνες μετά, έχουμε ξεχάσει πλέον ότι μιλάμε για τρία νεκρά παιδιά !
Το άλλο που θυμώνει και εξοργίζει πολύ κόσμο είναι η κάλυψη της υπόθεσης από τα τηλεοπτικά κανάλια που δεν είναι απλώς δημοσιογραφικά κακή. Είναι άθλια. Τα παιδιά έχουν πλέον χάσει την ανθρώπινή τους υπόσταση, αποτελούν έναν αριθμό. Καθημερινά στις οθόνες μας παρελαύνουν και πρωταγωνιστούν ιατροδικαστές, «δημοσιογράφοι», χαρτορίχτρες και γειτόνισσες…Ενημερώνουν για λεπτομέρειες που δε χρειάζεται. Ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια…
Παράλληλα τα κοινωνικά δίκτυα έχουν στήσει λαϊκό δικαστήριο εδώ και ένα μήνα: Πώς τα σκότωσε, τι έκανε ο σύζυγος εκείνη τη μέρα, τι λένε οι φωτογραφίες, παλιές δημοσιεύσεις τους, τι λέγεται στις εκπομπές κι αν λέγεται αυτό, τότε συνεπάγεται κάτι άλλο.. .Θεωρίες επί θεωριών.
Δυστυχώς το έγκλημα πουλάει περισσότερο από ποτέ…
