Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Παρακινούμενοι από την έντονη διάθεση των συνταξιδιωτών μας για νέες εμπειρίες, δεν διστάσαμε να συμφωνήσομε με την ιδέα μιας επίσκεψης στην Κομοτηνή για να δοκιμάσομε το φημισμένο γιαουρτλού στο γνωστό κατάστημα «Λαχματζούν». Ξυπνήσαμε σε μια Αλεξανδρούπολη τυλιγμένη με γαλακτερή ομίχλη αλλού πυκνή, αλλού πιο αραιή, κίτρινα φώτα, χαμηλή ταχύτητα μέσα και έξω από την πόλη, λίγη ανησυχία μαζί με ενθουσιασμό και έκπληξη για το πρωτόγνωρο φαινόμενο για τα δικά μας μέρη( σε αστικό τοπίο τουλάχιστον).
Ξεκινήσαμε νωρίς το μεσημέρι αφήνοντας πίσω μας την πόλη και την ομίχλη της και στην πορεία διαπιστώσαμε ότι η χλωρίδα ήταν εδώ λίγο διαφορετική και πιο πλούσια από αυτή της προηγούμενης διαδρομής μας προς τη Λευκίμμη και το Σουφλί, ενώ κυριαρχούσε το πράσινο χρώμα στους χαμηλούς λόφους και γήλοφους.
Πέρα μακριά δέσποζε ο όγκος της Ροδόπης που καθώς περνούσε η ώρα άλλαζε χρώματα και γινόταν ολοένα και πιο σκοτεινός.
Η Κομοτηνή, απλωμένη νωχελικά μέσα στο θρακικό κάμπο ήταν απρόσμενα όμορφη με αρκετά ενδιαφέροντα νεοκλασικά κτήρια, ωραίους δρόμους και πολλά είδη καταστημάτων (πολλών οι ιδιοκτήτες δεν είχαν ονόματα ελληνικά ) που ήταν απλωμένα με άνεση και τάξη μέσα στη μεγάλη ευρύχωρη πόλη. Καθώς περιδιαβαίναμε στα δρομάκια της το βλέμμα μας στάθηκε στην επιγραφή της οδού Μ. Αλεξάνδρου. Σαν υπενθύμιση ίσως – σε πολλούς …αποδέκτες – από κάτω ακριβώς έγραφε: “Έλληνας στρατηλάτης 356 π.χ. –323 π.χ.” . Τα λίγα τεμένη που είδαμε καθώς περπατούσαμε δεν μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση επειδή ήταν ομαλά ενταγμένα μέσα στον αστικό ιστό. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ανάμεσα στα προτεινόμενα σημεία ενδιαφέροντος βρισκόταν και ένα μουσείο αφιερωμένο στον συμπατριώτη μας Χιώτη μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή στεγασμένο στο υπέροχο νεοκλασικό κτήριο της Τσανακλείου Σχολής που φιλοξενεί παράλληλα και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Το απόγευμα, άρχισαν να ανάβουν τα φώτα του χριστουγεννιάτικου στολισμού ο οποίος ήταν πλούσιος και σε πολλά σημεία πρωτότυπος. Στους δρόμους κυκλοφορούσε κυρίως νεαρόκοσμος αλλά και οικογένειες με μικρά παιδιά, ενώ ακούγονταν κυρίως η ελληνική γλώσσα αλλά και η τουρκική και η βουλγαρική. Εντοπίσαμε το κατάστημα με τις ανατολίτικες γεύσεις μέσα σε μια στοά πλαισιωμένη με πέργκολες, οι fans του είδους απόλαυσαν το γιαουρτλού και άλλα παρόμοια εδέσματα, ενώ απέναντι, ένα συνηθισμένο καφεκοπτείο διέθετε τεράστια ποικιλία από ξηρούς καρπούς και φρούτα, ροφήματα, καθώς και άλλες ντόπιες λιχουδιές μαζί με βουλγάρικες και τουρκικές. Πολυπολυπολιτισμικές οι κοινωνίες, σε αυτούς τους τόπους οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι ο διπλανός τους να μιλά άλλη γλώσσα, ακόμα και να ανήκει σε άλλη…εθνότητα ή άλλη φυλή.
Το επόμενο πρωί, στο δρόμο ξανά για το Σουφλί, η αφηρημάδα του οδηγού μάς έφερε κατά λάθος στα σύνορα με την Τουρκία. Φλυαρώντας είχαμε προσπεράσει τη στροφή του προορισμού μας… Το αντιληφθήκαμε μόλις είδαμε το Τελωνείο, δυο τούρκικες σημαίες στα δεξιά και αρκετές νταλίκες να περιμένουν στη σειρά.
Πληροφορηθήκαμε με λύπη μας από τους ντόπιους φίλους μας ότι οι Έλληνες που πηγαίνουν στην Τουρκία αντιμετωπίζονται εδώ και αρκετό καιρό εχθρικά… Επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη το μεσημέρι, καφεδάκι κοντά στο φάρο στο λιμάνι της, ενώ είχε αρχίσει ήδη να συννεφιάζει. Η βροχή όμως δίσταζε ακόμα… Τίποτα δεν μας προϊδέασε για το θρίλερ στο οποίο θα πρωταγωνιστούσαμε δυο μέρες αργότερα…
Έφτασε η ώρα της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη. Σε μια στάση στο όμορφο χωριό Ερατεινό για να επισκεφθούμε φίλους, θαυμάσαμε τα περιβόλια του, γεμάτα με δεντράκια που δίνουν ακτινίδια τον Οκτώβρη, και μερικούς μικρούς ορυζώνες, ενώ στη συνέχεια φεύγοντας, απολαύσαμε το μαγευτικό πέρασμα από τη λίμνη Βιστωνίδα με το γραφικό εκκλησάκι στα ήσυχα νερά της, και τα φλαμέγκο, άλλα να πετούν και άλλα να στέκονται συλλογισμένα στο ένα τους πόδι. Αλλά η ώρα του τρόμου δεν είχε φθάσει ακόμα…
Απογευματινό καφεδάκι στην Καβάλα που μας θύμισε νησί, λαμπερή και σκαρφαλωμένη παιχνιδιάρικα πάνω στο λόφο της, δεν μπήκε όμως στον κόπο να μας προειδοποιήσει γι’ αυτό που θα συναντούσαμε στη συνέχεια.
Βγαίνοντας στην Εγνατία οδό ένα τείχος ομίχλης έπεσε πάνω μας, μας έσφιξε σαν μέγγενη και μας κρατούσε πεισματικά στο δίχτυ του μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Ήταν τόσο πυκνή που μπορούσες να την κόψεις σε φέτες με το μαχαίρι. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνομε ήταν, να ακολουθούμε τις άσπρες λωρίδες, να παρακολουθούμε τα φώτα του προπορευόμενου αυτοκινήτου, να προσευχόμαστε σιωπηλά για να μη μας πάρει χαμπάρι ο οδηγός, να μην κοιτάζομε το ρολόι και να ελπίζομε ότι θα φθάσομε ασφαλείς στον προορισμό μας…
Μετά από αρκετές ώρες, καθισμένοι γύρω από το τζάκι, με ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι ζυγίζαμε ο καθένας τη δική του τρομάρα και ανταλλάξαμε την υπόσχεση ότι το επόμενο πήγαινε έλα στην Αλεξανδρούπολη θα πραγματοποιηθεί ώρα πρωινή…
Φωτογραφικό Υλικό
ΛΙΜΝΗ ΒΙΣΤΩΝΙΔΑ
ΛΙΜΝΗ ΒΙΣΤΩΝΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ
ΛΑΧΜΑΤΖΟΥΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ
ΦΑΡΟΣ ΛΙΜΑΝΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ
