Του Κωνσταντίνου Βολάκη
Διήγημα
Με το θόρυβο ακόμα στ’ αυτιά από τη σήραγγα του μετρό, ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες στο Σύνταγμα. Στο σταθμό, αρχαία εντοιχισμένα σε βιτρίνες, περιμένουν να τα κοιτάξουν φευγαλέα, βιαστικά, αδιάφορα βλέμματα.
Κοντοστέκεται στην πλατεία απέναντι από το συντριβάνι. Πίσω του, στη Βασιλίσσης Σοφίας, η Βουλή των Ελλήνων. Το μεγάλο ραφτάδικο, που οι πατέρες του Έθνους, κόβουν κοστούμια στους Έλληνες, χωρίς καμία πρόβα. Με μοναδικό γνώμονα και κριτήριο, να ταιριάζουν στα δικά τους μέτρα.
Σύνταγμα. Το κέντρο της Αθήνας και της Ελλάδας.
Η ιστορική πλατεία των μεγάλων αποφάσεων. Των πολιτικών συγκεντρώσεων, των συλλαλητηρίων, των ραντεβού, των ζητιάνων, των πορτοφολάδων, των λαχειοπωλών, των βιαστικών και των αργόσχολων. Γύρω της, χτισμένη η Αθήνα. Μια πολιτεία, που ταξιδεύει στο χρόνο, με διαρκείας φθαρμένο εισιτήριο παλιάς δόξας, πασαλειμμένο με τζατζίκι. Από τη μια μεριά του απεικονίζει την Πύλη του Αδριανού κι από την άλλη, το ξενόγλωσσο μενού των τουριστικών σουβλατζίδικων.
Άνεργοι στις σκάλες του μετρό, μοιράζουν διαφημιστικά χαρτάκια.
Παίρνει ό,τι του δίνουν, προκειμένου να τονώσει την αξιοπρέπειά τους, που κρέμεται στο τεντωμένο τους χέρι. Να τους κάνει να νιώσουν χρήσιμοι. Ούτως ή άλλως, αφού ρίξει μια φευγαλέα ματιά, θα το πετάξει στον κάδο παρακάτω.
Με το κουλούρι που πήρε από τον πλανόδιο κουλουροπώλη, ρίχνει ψίχουλα και σουσάμι στις βρώμικες πλάκες της πλατείας, κάνοντας τα περιστέρια να μαζεύονται γύρω του.
Αργά, κατευθύνθηκε προς το πεζοδρόμιο της Φιλελλήνων, περιμένοντας το σηματοδότη να γίνει πράσινος, για να περάσει απέναντι.
Ένα βλέμμα νοσταλγίας έριξε προς τα δεξιά του. Αναζήτησε μάταια τις κίτρινες πολυθρόνες του ξενοδοχείου King George και τις κόκκινες, του Παπασπύρου. Εκεί καθόταν όταν η εφηβεία, αποτυπωνόταν με πολλά σπυράκια στο πρόσωπό του.
Απ’ τις συνεχείς ανακαινίσεις των δημάρχων, απέμεινε μόνο ένα περίπτερο. Μεταλλαγμένο κι αυτό σε πολυκατάστημα. Τίποτα δεν θυμίζει το παλιό, με βαμμένο κίτρινο χρώμα, ξύλινο περίπτερο. Τώρα, εκτός από τα γνωστά είδη, πιάνοντας το μισό πεζοδρόμιο, πουλάει ξενόγλωσσες εφημερίδες και περιοδικά, τσαντάκια, σημαιάκια, κασκόλ ποδοσφαιρικών ομάδων, κινέζικα μπλουζάκια με σταμπαρισμένο τον Παρθενώνα, καρτ ποστάλ και κινέζικα τσολιαδάκια για τους τουρίστες.
Απέναντι στην Ερμού, ανάμεσα στα μηχανάκια των ντελιβεράδων, τα ιδιωτικά αυτοκίνητα και τα ταξί που στριμώχνονται στις στάσεις των τρόλεϊ και των λεωφορείων, διώροφα κόκκινα πούλμαν χωρίς σκεπή, περιμένουν τους τουρίστες για να κάνουν το γύρο της Αθήνας,.
Στο άναμμα του πράσινου φαναριού, το πολύχρωμο πλήθος περνά μαζί του στο απέναντι πεζοδρόμιο με βήματα βιαστικά. Κάποιος απρόσεκτος τον σκούντησε και του έριξε το φάκελο που είχε κάτω απ’ τη μασχάλη. Ευτυχώς, η πολύτιμη τσάντα με τα τρία πρώτα του βιβλία που κρατούσε σφιχτά, άντεξε. Το περιεχόμενο του φακέλου απλώθηκε στην άσφαλτο. Έσκυψε και άρχισε να τα μαζεύει. Σε μερικά, υπήρχε ήδη το μέγεθος και το αποτύπωμα απ’ τα παπούτσια που αδιάφορα και βιαστικά περάσαν πάνω τους. Ο… άλλος, του έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα και του πέταξε αγανακτισμένος τη λέξη: «στραβομάρα».
«Το θηλυκό ουσιαστικό συγνώμη, έχει απομείνει βλέπεις σε φύλλα κιτρινισμένων, παλιών λεξικών» μουρμούρισε εκνευρισμένος, μαζεύοντας όσο μπορούσε πιο γρήγορα τα σκορπισμένα φύλλα, μιας και ο σηματοδότης είχε γίνει ήδη πράσινος για τ’ αυτοκίνητα και οι βρισιές των οδηγών, συνόδευαν παράφωνα τα επίμονα κορναρίσματα.
Στη γωνία της Ερμού σταμάτησε λαχανιασμένος, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Προσπάθησε να ηρεμήσει. Μετά τα σημερινά νέα, δεν θ’ άφηνε τίποτα να του χαλάσει τη χαρά που είχε πάρει.
Ένιωσε την ανάγκη να πιει έναν καφέ. Κοίταξε γύρω του. Γεμάτες οι καρέκλες του γωνιακού Έβερεστ από μαμάδες με τα παιδιά τους που ‘τρωγαν λαίμαργα χάμπουργκερ, με πρόσωπο πασαλειμμένο μουστάρδα και κέτσαπ. Κοπέλες, με τσάντες φουσκωμένες απ’ τις αγορές που είχαν κάνει. Μια παρέα από κοριτσόπουλα χαχάνιζε με μπουκωμένα στόματα, ψεκάζοντας την οθόνη των κινητών που κρατούσαν στα χέρια, με τα μεγάλα ψεύτικα νύχια, στέλνοντας μηνύματα, κομματάκια συνθετικό μπιφτέκι και ψίχουλα μεταλλαγμένου ψωμιού.
Έστριψε προς την οδό Βουλής και μπήκε στη δροσερή στοά με την ξεχασμένη μυρωδιά από δέρμα, μπαχαρικά, καφέ και ασετυλίνη, των μικρομάγαζων που κατασκεύαζαν τσάντες, πορτοφόλια, ζώνες, ασημικά. Στριμωγμένο ανάμεσα σε ένα τσαντάδικο και μια βιοτεχνία με χριστουγεννιάτικα, υπήρχε ένα παλιό, παραδοσιακό τυπογραφείο. Εκεί, είχε παραγγείλει τις νέες του κάρτες, σε ένα τυπογράφο ασπρομάλη και κοιλαρά που φορούσε μια σκούρα μπλε πόδια, λερή από μελάνια και κόλες. Συνέχισε, βγαίνοντας αργά προς την Αιόλου. Σκέφτηκε να καθίσει στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης πίσω απ’ την εκκλησία, ανάμεσα στα καχεκτικά δεντράκια, σε κάτι καινούργιες καφετέριες που σιγά σιγά εκτόπιζαν τα καροτσάκια των μικροπωλητών με τις εικόνες, τα λιβανιστήρια, τα κεριά και τ’ Αγιορείτικα κομποσκοίνια τα φτιαγμένα στο…Μπαγκλαντές.
Ακούμπησε το ντοσιέ στο τραπέζι και τις κάρτες που γράφανε την νέα του ιδιότητα: «Συγγραφέας». Τις καμάρωσε, γυρνώντας τες απο όλες τις πλευρές, με βλέμμα υπερηφάνειας. «Πάει και αυτό…» Σκέφτηκε με ένα χαμόγελο αυταρέσκειας. «Γίνατε κύριε Στράτο και συγγραφέας…» Έβγαλε το μπλοκάκι και το στυλό, παρατηρώντας προσεκτικά τους γύρω του. Κινήσεις σταθερά επαναλαμβανόμενες από τότε που το γράψιμο έγινε απαραίτητη συνήθεια και μέρος της ζωής του. «Συγγραφικό βλέμμα» το είχε ονομάσει, προσπαθώντας να ωραιοποιήσει αυτό το νέο κουσούρι αγένειας που είχε αποκτήσει.
Αριστερά του, καθόταν ένας χοντρός κύριος. Η γραβάτα, σκέπαζε το κουμπί του πουκαμίσου του που τεντωμένο σε κάθε κίνηση, έλεγες, τώρα θα σπάσει. Χαμογέλασε με την σκέψη της τροχιάς που θα ακολουθούσε.
Στοιχημάτιζε ότι θα έπεφτε στον καφέ της ξερακιανής γριάς που καθόταν απέναντί του, βαμμένη άτσαλα σαν μαντάμ των πορνείων κάποιας εποχής, που όπως ομολογούν στην αλληλογραφία τους, επισκέπτονταν συχνά ο Σεφέρης και ο Κατσίμπαλης.
Το γέλιο του που ακούστηκε αυθόρμητο, στη σκέψη ότι το πασαλειμμένο κραγιόν, ήταν αποτέλεσμα του χεριού της που έτρεμε, διέκοψε το άτσαλο -καμάκι- που έκανε ο σοβαροφανής καραφλός εβδομηντάρης δίπλα του, στη νεαρά που καθόταν αμήχανη απέναντί του, κάνοντάς τον να δεχτεί από τα σακουλιασμένα και θολά απ’ το γεροντικό καταρράκτη μάτια του, ένα βλέμμα γεμάτο μίσος.
Ό ερχομός της σερβιτόρας διέκοψε το συλλογισμό του και έκανε το περιστέρι που σεργιανούσε με καμάρι ανάμεσα στα πόδια του κουνώντας το λαιμό του μπρος πίσω, να πετάξει φοβισμένο στα σκαλιά της εκκλησίας. Ο ήλιος, ξεστρατίζοντας ανάμεσα στο κενό που άφηναν οι ομπρέλες, τον χτύπησε ευχάριστα στο πρόσωπο όπως το φλας σε γιορτινό τραπέζι ή σε γάμο, κάνοντάς τον να καθίσει αναπαυτικότερα, τεντώνοντας τα πόδια του.
Άπλωσε το χέρι και με τ’ ακροδάχτυλα χάιδεψε τρυφερά την τσάντα με τα φρεσκοτυπωμένα βιβλία του. Ξαναδιάβασε για πολλοστή φορά με ικανοποίηση συλλαβή – συλλαβή την επιστολή και το συμβόλαιο του εκδότη. Έβγαλε το κουτάκι με τις κάρτες και τις κοίταξε με καμάρι. Τοποθέτησε μερικές με προσοχή και τρυφερότητα στο πορτοφόλι του. Αυτά τα παραλληλόγραμμα χαρτονάκια και τα πρώτα βιβλία του, ήταν το διαβατήριο για το όνειρο και ίσως -γιατί όχι;- και για την καταξίωση.
Όλοι γύρω του συζητούσαν μεταξύ τους μπροστά σε γεμάτα, άδεια και μισοάδεια ποτήρια καφέ ή απασχολούσαν τα δάκτυλά τους με το σύγχρονο, παραλληλόγραμμο ηλεκτρονικό κομπολόι που έχει μορφή, κινέζικου κινητού τηλεφώνου.
Συνεχίζεται στο επόμενο φύλο
