Του Παύλου Καλογεράκη
Είναι γνωστή η ευαγγελική περικοπή που αναφέρει, ως ανάγκη ανάδειξης των καλών έργων, ότι πρέπει να δρας όπως όταν έχεις ανάψει ένα λυχνάρι για να φέγγει και να διώξει το σκοτάδι. ‘Ότι δεν το σκεπάζεις με ένα αντικείμενο, κάτω από έναν κουβά για παράδειγμα, αλλά το τοποθετείς ψηλά στη θέση της λυχνίας για να φέγγει σε όλη την οικία.
Είναι βέβαιο ότι όλοι κατανοούμε την ανάγκη αυτής της ενέργειας αφού πιστεύουμε στην χρησιμότητα της δημόσιας ανάδειξης ενός καλού παραδείγματος ζωής, μιας έμπρακτης απόδειξης επιτέλεσης του καθήκοντος ή προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Τα παραδείγματα της βιωτής των δύο τιμωμένων σήμερα συμπατριωτών μας στρατηγών, μάς δίνουν το έναυσμα και την ευκαιρία μιας πολύ σύντομης σχετικής αναφοράς. Έχουμε ανάγκη, ως κοινωνία, από πρότυπα σωστά και με αρχές. Από παραδείγματα ζωής πρωτοπόρα, καινοτόμα και δυναμικά. Όχι ως ηθικό διδακτισμό, αλλά ως πυξίδα στο να δίνουμε σημασία και αξία στο «Είναι» και να αποστρεφόμαστε το «Φαίνεσθαι». Αυτά τα παραδείγματα ζωής αποτελούν την λυδία λίθο της σωστής πορείας μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και τα αγκωνάρια , τα ακρογωνιαία ηθικά και συναισθηματικά στηρίγματα για όσους πιθανώς ξεμένουν πίσω στον αγώνα της ζωής..
- «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ θα σώσω τον κόσμο», μάς ορμηνεύει ο Καζαντζάκης.
Εξάλλου, είναι γνωστό ότι νοιώθουμε ελεύθεροι όταν είμαστε υπεύθυνοι. Δεν μπορούμε να ζητούμε συνεχώς. Πρέπει και να δίνουμε: τον χρόνο μας, τις ιδέες μας, τον κόπο μας. Για το κοινωνικό καλό, είτε είναι στα πλαίσια των καθηκόντων μας, είτε όχι. Ακόμη και να θυσιάζουμε κάποια δικαιώματά μας. Αυτό, το τελευταίο, είναι σήμερα, αγαπητοί, το μέγα ζητούμενο. Μιλούμε συνεχώς για δικαιώματα και ξεχνούμε τις υποχρεώσεις μας. Ας έχουμε υπόψη ότι η προσφορά μας στο κοινό καλό, μάς κάνει να νοιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου. Και αυτό είναι δείγμα ψυχικής υγείας, ένα στοιχείο ποιότητας ζωής. Να δίνουμε , χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα!
Μας λέει ο Γιάννης Ρίτσος : «Αν σε πικραίνουν , μη μετανιώνεις γι αυτά που έδωσες! Άσε τους άλλους να μετανιώνουν που δεν τα εκτίμησαν και δεν τα εφάρμοσαν». Καθένας μας έχει μια ατομική ευθύνη. Να ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, αλλά και για τον συνάνθρωπο, για το κοινωνικό σύνολο. Να υλοποιούμε το άριστο , το αρτιότερο, το μέγιστο δυνατό.
Όλα αυτά μάς φέρνουν στο να θυμηθούμε τον συμπατριώτη μας αστροφυσικό , ακαδημαϊκό και πρόσφατα εκλεγέντα πρόεδρο της Ακαδημίας Σταμάτη Κριμιζή, με τα τρία «Άλφα» του: Αριστεία, Αξιολόγηση, Αξιοκρατία. Τα τρία άλφα , όπως λέει, ως επιθυμία, ως αποδοχή, ως κατεύθυνση στόχευσης. Έχουμε ανάγκη από παραδείγματα ζωής! Συνεχώς! Είναι χρησιμότατα! Αν ξεμείνουμε από παραδείγματα καθήκοντος, τότε έρχεται η λαίλαπα της αβελτηρίας, της ελάσσονος προσπάθειας, που είναι σαν ένα δηλητήριο κοινωνικού μιθριδατισμού.
Πολλές φορές η κουβέντα πάει στο ελληνικό φιλότιμο. Και λέμε ότι αυτό είναι μας έσωσε και μας σώζει σε δύσκολες και πιεστικές καταστάσεις. Είναι αλήθεια!! Πριν από 9 περίπου χρόνια ένας αμερικανός φιλέλληνας σκηνοθέτης, με την προτροπή ελληνοαμερικανού φίλου του, έφτιαξε ένα 15λεπτο video για το ελληνικό Φιλότιμο. Το βίντεο κυκλοφορεί και σήμερα στο you tube. Το βίντεο σε γεμίζει από συγκίνηση, από υπερηφάνεια ! Και , όπως είναι φυσικό, σημειώνει ότι για την λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη, στις άλλες γλώσσες. Πράγματι !!
Ακούστε όμως ένα (τυχαίο θα ΄λεγα) γεγονός, που δημιουργεί και έναν προβληματισμό: Το έστειλα, τότε, το βίντεο, σε έναν φίλο συνάδελφο εκπαιδευτικό Φινλανδό, θερμότατο Φιλέλληνα. Τον γνώρισα σε ένα ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. «Ποιά λέξη έχουν οι Φινλανδοί, αντίστοιχη του φιλότιμου»; Τον ρώτησα, καθόλου εγωιστικά ή να υπονοώ κάτι. Και μου απάντησε μάλλον πονηρά αλλά όχι με κακία. Και εδώ είναι ο κάποιος προβληματισμός: «Δεν την χρειαζόμαστε εμείς οι Φινλανδοί αυτή την λέξη γιατί μάς μαθαίνουν από μικρά παιδιά να κάνουμε πλήρως, έγκαιρα και ακέραια το καθήκον μας»!!,
Εμείς, οι Έλληνες, το χρειαζόμαστε το Φιλότιμο!! Ναι το χρειαζόμαστε!! Όχι για να καλύψουμε την τελευταία στιγμή, απραξίες ετών. Όχι για να αντιμετωπίσουμε καθυστερήσεις της μορφής «θα το δω εν καιρώ» ή «εν ευθέτω χρόνω». ‘Όχι για να δικαιολογήσουμε την αποτυχία μιας άπραγης προσπάθειας . Αλλά, για να δράσουμε άμεσα, με πίστη στην επιτυχία, στην ομαδική δουλειά και στην βεβαιότητα της κοινωνικής ανταπόκρισης.
Κλείνω με μια μικρή παράγραφο από ένα κείμενο του 1929 του συμπατριώτη Πυργούση συγγραφέα Γιώργου Θεοτοκά, με έντονα διαχρονικό αισιόδοξο μήνυμα. Είναι ένα σάλπισμα για δυναμική συμμετοχή. Γράφει: «Ένας λαός που έχει μέσα του ψυχή, ακόμα και σε ώρες που φτάνει σε βαθμό απογοήτευσης, βρίσκει πάντα τη δύναμη να αντιδρά εναντίον του εαυτού του. Τότε είναι και η κατάλληλη ώρα για τολμηρούς σκαπανείς!».
Λόγια πολύ χρήσιμα!! Τώρα στην αρχή του Χρόνου! Παραδείγματα ζωής από σκαπανείς, που έχομε γύρω μας αρκετούς!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Η δύναμη του παραδείγματος
Ομιλία κατά την εκδήλωση της Αγιοβασιλόπιτας των Εφέδρων Αξιωματικών κατά την οποία τιμήθηκαν οι Υποστράτηγοι Μιχαήλ Κλούβας και Αρίστος Περρής και ο Ταξίαρχος Χαράλαμπος Αμπαντζίδης.
