Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εφημερίδα “Χιακός Λαός”
- Μες από τα χρόνια...
Πέρασα μες από τα χρόνια
σαν ξυπόλητο παιδί,
κλωτσώντας τα χαλίκια στο δρόμο
και πληγώνοντας τα δάχτυλα.
Πατώντας πάνω στα σπασμένα γυαλιά της νιότης
ματώνοντας τα πέλματα.
Λαβώθηκαν τα γόνατα
στις γονυκλισίες του πόνου.
Μούσκεψε το μαξιλάρι
με δάκρυ και ιδρώτα αλμυρό.
Κι εκείνο το φως στα μάτια
όσο πάει και λιγοστεύει…
Πέρασα μες από τα χρόνια
σαν ξεχασμένη άνοιξη,
ψάχνοντας απελπισμένα έναν κήπο
να τον στολίσω με χρώματα κι αρώματα.
Σαν αδέσποτο βέλος
ψάχνοντας καρδιά να καρφωθεί
κι αφού δεν βρήκα άλλη
καρφώθηκα στη δική μου…
Κι από τότε γυρίζω αιμορραγώντας
ψάχνοντας λευκές ανεμώνες
να τις βάψω κόκκινες.
Και δύο χέρια σπλαχνικά
να αποθέσω το τραύμα μου…
(9-10-2019) Από την ποιητική συλλογή «Τρι-λογία ψυχής»
- Ατέλειωτη νύχτα…
Ανέκφραστος ο λεπτοδείκτης
στον αέναο στροβιλισμό του
μετράει τον κουρασμένο χρόνο…
Και η νύχτα σε ανοδική τροχιά
βαθαίνει το στεναγμό της
κουδουνίζοντας τα βαριά της βραχιόλια…
Σώπασαν τα νυχτοπούλια στα κλαδιά
τυφλές παραμονεύουν οι κουκουβάγιες…
Απελπισμένο το όνειρο
μάταια ψάχνει πρόσφορο προσκεφάλι
να τρυπώσει, να ταξιδέψει, να λικνιστεί,
κάτω από μεταξένια ματόκλαδα και ρυθμικές ανάσες…
Μόνο κάτι σεντόνια που μυρίζουν λεβάντα
ονειρεύονται μωβ περιπτύξεις.
Και κάτι ατσαλάκωτα μαξιλάρια
ζυγιάζουν την τεθλασμένη τους στο κρεβάτι…
Και η νύχτα δεν λέει
να τελειώσει την ανοδική τροχιά της.
Ούτε και ο ήχος από τα βαριά της βραχιόλια
δεν λέει να γίνει νανούρισμα…
(10/8/2023)
Το επίμονο (φοβισμένο φύλλο)
Ξημέρωσε μια παγωμένη μέρα. Η πάχνη είχε απλώσει τα πέπλα της πάνω στα κεραμίδια των σπιτιών και πάνω στα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Οι καμινάδες από τα τζάκια κάπνιζαν, στέλνοντας σύννεφα καπνού στον ουρανό.
Το μικρό φύλλο άνοιξε τα ματάκια του, χασμουρήθηκε νυσταγμένα και κοίταξε τριγύρω. Είχε μείνει μόνο του, πάνω σε ένα ολάκερο δέντρο. Αναστέναξε λυπημένα… «Αχ… πόση μοναξιά νιώθω» είπε με σιγανή φωνή.
Όλοι οι φίλοι του είχαν φύγει. Ένας-ένας αποχαιρετούσε τους άλλους και τσουπ πηδούσε στο κενό σε μια τρελή πτήση προς τη Γη. Γελούσαν και έπεφταν συνεχώς.
«Έλα, πήδα» του φώναζαν…«Πήδα έχει πλάκα». Αλλά το μικρό φύλλο δεν τολμούσε. Ντρεπόταν να τους πει ότι φοβόταν να πηδήξει και έτσι, κρατιόταν πεισματικά στο κλαδί. Αλλά σήμερα ένιωθε τόσο μόνο, κρύωνε και έτρεμε από την παγωνιά. Θυμήθηκε πόσο όμορφα περνούσε πριν λίγο καιρό, τότε που ακόμα ήταν πράσινο και τρυφερό και όχι κίτρινο και ξερό όπως τώρα. Ένα δάκρυ κύλησε στους μαραμένους νευρώνες του. Ένα σπουργίτι φτερούγισε δίπλα του.
«Έϊ… ακόμα εδώ είσαι; Τι περιμένεις;» του φώναξε. «Γιατί δεν πηδάς;»
Το γνώριζε αυτό το μικρό σπουργίτι. Τι παιχνίδια είχε κάνει μαζί του όλο το καλοκαίρι! Τρύπωνε μέσα στα φύλλα και εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά του και το τρόμαζε… Μετά ξεσπούσε σε κάτι γέλια, μα κάτι γέλια…
«Φοβάμαι να πηδήξω», λέει σιγά το φύλλο και βάζει τα κλάματα. Το μικρό σπουργίτι έγειρε λοξά το κεφαλάκι του και απορημένο του είπε.
«Μα πώς γίνεται να φοβάσαι;» Όλοι οι φίλοι σου το έκαναν, τι περιμένεις;»
«Ίσως αν με βοηθούσες λίγο να τα κατάφερνα», είπε σιγά το φύλλο.
«Λυπάμαι φίλε, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις μόνος σου», είπε το σπουργίτι και πέταξε μακριά… Το φύλλο ένιωσε τόσο δυστυχισμένο που ξέσπασε σε γοερά κλάματα…
«Έι…μα γιατί κλαις;» Άκουσε μια φωνή να του λέει τρυφερά. Κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε κανέναν.
«Ποιος; ποιος μου μιλάει;» ρώτησε το φύλλο.
«Εγώ, το δέντρο»… Το φύλλο παρόλο το φόβο του έσκυψε λίγο και είδε το δέντρο.
«Ναι, εγώ είμαι… Εγώ σου μιλάω… Τόσο καιρό σε συντηρώ, σε τρέφω, σε ποτίζω, και τώρα που πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι για μένα αρνείσαι;»
Το φύλλο κατέβασε ντροπιασμένο το κεφάλι του.
«Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε δειλά.
«Μα να πηδήξεις φυσικά και να πέσεις κάτω, να σκεπάσεις τις ρίζες μου να τις ζεστάνεις, και σιγά-σιγά θα μεταμορφωθείς σε λίπασμα, θα ταξιδέψεις βαθιά στο χώμα και οι χυμοί σου θα με ταΐζουν όλο το χειμώνα, όπως έκανα εγώ όλο το καλοκαίρι για σένα. Και ύστερα πάλι την άνοιξη, οι ρίζες μου θα σε πάρουν για ένα καινούργιο ταξίδι. Αυτή τη φορά, μέσα από τη γη θα περάσεις στον κορμό μου και ύστερα από τα μάτια των κλαδιών μου θα ξαναγεννηθείς, πράσινο και τρυφερό!»
Το φύλλο άκουγε εκστατικά το δέντρο να του εξιστορεί το μεγάλο του ταξίδι και μαγεύτηκε.
«Τι όμορφα που ακούγεται όλο αυτό», είπε.
«Εμπρός λοιπόν, πήδα!» του λέει το δέντρο. Το φύλλο κλείνει τα μάτια του και αφήνει το κλαδί. Νιώθει μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας που του αρέσει. Σε λίγο, ακουμπάει μαλακά στη γη.
«Καλώς το!»… Ακούει χιλιάδες φωνές να του λένε. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει όλους τους φίλους του. Μια ζεστασιά το τυλίγει και μια θαλπωρή απλώνεται πάνω του.
«Τι όμορφα που είναι», λέει και χασμουριέται. «Μου φαίνεται πως θα πάρω έναν υπνάκο…»
(21/10/2022)
Βιογραφικό σημείωμα
Είμαι η Ελένη Ταΐφυριανού. Δεν ακολουθούν πτυχία, τίτλοι και περγαμηνές, μόνο μια ατίθαση φαντασία που ποτέ δεν κατάφερα να χαλιναγωγήσω.
Έτσι της επέτρεψα να φαντάζεται πως είναι ποιήτρια.
Γιατί…
Χωρίς όνειρα, δεν ξέρω να περπατώ…
Περπάτησα γιατί ονειρεύτηκα πως έτρεχα.
Έζησα γιατί ονειρεύτηκα πως ανασαίνω.
Τραγούδησα γιατί ονειρεύτηκα πως αγάπησα.
Κι ερωτεύτηκα γιατί ονειρεύτηκα το θάνατο…
Ποιήματά μου κυκλοφορούν σε ποιητικές συλλογές, στο διαδίκτυο και στο προσωπικό μου προφίλ στο facebook.
