Υπό Δρ. Φιλ. Μαρίας-Ελευθερίας Γ. Γιατράκου
Υπάρχουν στιγμές στη ροή της Ιστορίας που αποτελούν τομές καίριας σημασίας για την ανθρωπότητα και τον κόσμο ολόκληρο. Ιστορικές τομές που χαράσσουν άνθρωποι χαρισματικοί που πέρα από την παιδεία, την κοινωνική τους θέση και το οικογενειακό αλλά και πνευματικό τους υπόβαθρο ακολουθούν την φωνή και τη λογική της καρδιάς τους, έτοιμοι να δοθούν ολοκληρωτικά για τη ζωή, την υγεία, την τιμή, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Μια τέτοια χαρισματική προσωπικότητα με πάθος και αγάπη του για τον συνάνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας, ιδεολογίας, υπήρξε ο Ελβετός λόγιος και φιλάνθρωπος ο ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού, Ερρίκος Ιωάννης Ντυνάν.
Ο Ερρίκος Ντυνάν γεννήθηκε στην Ελβετία, στη Γενεύη, σε μια πόλη που βρίσκεται κοντά σε μια λίμνη που λάμπει και περιβάλλεται από βουνά. Ήταν 8 Μαΐου 1828 και ήταν το πρώτο από τα πέντε παιδιά μιας ευκατάστατης και αξιοσέβαστης οικογένειας.
Ο Ερρίκος μεγάλωσε κι ήταν υπερήφανος για τους προγόνους του και για τον πατέρα και την μητέρα του που προέρχονταν από καλές οικογένειες, που ενδιαφέρονταν περισσότερο για φιλανθρωπίες και κοινωνική προσφορά και λιγότερο για απόκτηση προσωπικού πλούτου. Ο πατέρας του Jean Jacques υπήρξεν ένας επιτυχημένος Ελβετός πολίτης και επιχειρηματίας και ενδιαφερόταν σοβαρά για την καλή και εξέχουσα θέση του. Η μητέρα του επίσης ήταν μια ευγενής και ευσεβής γυναίκα. Αυτή υπήρξε κατ’ εξοχήν η υπεύθυνη για την πρώτη μόρφωση του πρωτότοκου παιδιού της. Η επίδρασή της σ’ αυτόν συνέβαλε τα μέγιστα στη διάπλαση του χαρακτήρα του.
Τα ενδιαφέροντα και οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες των γονέων του θα συμβάλλουν στη μελλοντική ανέλιξη του Ερρίκου Ιωάννη Ντυνάν. Ένα από τα ενδιαφέροντα του πατέρα του ως μέλους του γραφείου κηδεμονιών, υπήρξε η κοινωνική πρόνοια για την ευημερία των νέων ανθρώπων και των φυλακισμένων.
Σε ηλικία έξι ετών, η οικογένεια ταξίδευε στην κοιλάδα Rhone της Μασσαλίας, στα νότια της Γαλλίας, γεγονός που υπήρξε μία μεγάλη περιπέτεια για τα παιδιά της Ελβετίας και τους δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουν τη γοητεία της θάλασσας.
Βεβαίως το ταξίδι δεν περιελάμβανε μόνον ευτυχή γεγονότα αλλά ο πατέρας του Jean Jaques Dunant είχε συμφωνήσει να επισκεφτούν τους Ελβετούς εγκληματίες που εξέτιαν τις ποινές τους στη φυλακή της Toulon. Ο πατέρας Dunant πήρε μαζί του τον Ερρίκο που ήταν ένα λεπτό και ευαίσθητο αγόρι, πιθανώς διαμορφωμένο έτσι από την ευγενή και ευσεβή μητέρα του.
Ο Ερρίκος συνάντησε τους φυλακισμένους που ασκούνταν στην αυλή της φυλακής, έχοντας μια μπλε τέντα πάνω οπό τα κεφάλια τους να τους κρύβει τον ουρανό, κι ήταν κλεισμένοι μέσα στους ανιαρούς πέτρινους τοίχους, γεγονός που τον τρομοκράτησε. Αργότερα συνάντησε τους φυλακισμένους αυτούς στους δρόμους, αλυσοδεμένους και εργαζόμενους στην ψυχοφθόρα εργασία, σπάζοντας πέτρες ως απόβλητοι από την κοινωνία.
Ο μικρός Ερρίκος Ντυνάν, απομακρύνθηκε σκεπτικός και σιωπηλός και κατόπιν αναφώνησε ξαφνικά: «όταν μεγαλώσω, θα γράψω ένα βιβλίο για να τους σώσω».
Ονειρεύτηκε για αυτούς τους αλυσοδεμένους και χωρίς ελπίδα ανθρώπους, χωρίς αξιοπρέπεια, αποκλεισμένους από τις οικογένειες τους και κάθε ανθρώπινη χαρά. Η ανάμνησή τους ερχόταν στη μνήμη του σ’ ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του.
Σύντομα η οικογένεια επέστρεψε στη Γενεύη και ο Ερρίκος απολάμβανε την ασφαλή και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, με επισκέψεις στο αγρόκτημα των παππούδων του, με τα φρούτα. Το 1842, στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών δεν διέκρινε κανείς στον Ερρίκο δείγματα των μελλοντικών του ταλέντων, μόνο μια ικανότητα στο γράψιμο, που περιοριζόταν σε λεπτομερειακή περιγραφή απλών πραγμάτων.
Στην ηλικία των δεκαέξι ετών ο Ερρίκος ήταν ακόμη πολύ νέος για την ηλικία του. Φαινόταν απρόθυμος να μεγαλώσει, να αφήσει τον ευτυχισμένο ασφαλή κόσμο στον οποίο η μητέρα του βασίλευε. Σ’ ολόκληρη τη ζωή του θα νοσταλγούσε τον χαμένο κόσμο της παιδικής του ηλικίας.
Καθώς ο Ντυνάν μεγάλωνε και προσήγγιζε την ανδρική ηλικία απολάμβανε όλα τα προνόμια, ως αποτέλεσμα της αρετής και της κοινωνικής και οικονομικής θέσης της οικογένειάς του. Συγχρόνως εξασκείτο στην πειθαρχία που συνηθίζεται στον γιό ενός υπεύθυνου Ελβετού πολίτη. Η ατμόσφαιρα της Καλβινιστικής Γενεύης, επηρέασε επίσης την ανάπτυξη και εξέλιξή του. Αναπτύχθηκαν στην ψυχή του από νωρίς οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι υψηλές ηθικές αρχές.
Στα πρώτα χρόνια της ωριμότητάς του βρήκε διέξοδο ασχολούμενος με διάφορες κινήσεις ή προσπάθειες και ασχολούμενος με φιλανθρωπικές και θρησκευτικές δραστηριότητες. Έγινε μέλος της «Ένωσης Φιλανθρωπίας», σκοπός της οποίας ήταν να προσφέρει πνευματική και υλική άνεση και βοήθεια ατούς πτωχούς, ασθενείς και θλιβομένους. Επισκεπτόταν επίσης συχνά τη φυλακή της πόλης, όπου μοχθούσε να βοηθήσει να μεταβάλλει τους παραβάτες του νόμου. Πρέπει να σημειώσουμε ως προς τις σπουδές του Ερρίκου Ντυνάν, ότι αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο, μαθήτευσε σε μια Ελβετική τράπεζα.
Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, ο Ντυνάν ήταν ένας βαθιά ευσεβής, σοβαρός νέος άνδρας. Η οικογένεια του άφησε την επίσημη εκκλησία στην οποία ανήκε και εντάχθηκε στην Εκκλησία των ευρισκομένων σε εγρήγορση, μία ομάδα που επέμενε στην ενεργό φιλανθρωπία. Πίστευαν στην ιδέα της ενότητας, της συνεργασίας, του αμοιβαίου σεβασμού, αρχές που δελέασαν δυνατά τον Ντυνάν. Αυτό θα γινόταν το θέμα ολόκληρης της ζωής του.
Σε ηλικία είκοσι ενός ετών, ο Ντυνάν είχε οργανώσει τους νέους ευαγγελιστές, τους οποίους γνώρισε σε μία πολύ δραστήρια ομάδα που συναντούσε κάθε εβδομάδα στο σπίτι του. Το 1853 άρχισε καρριέρα ως τραπεζικός, που θεωρούσαν οι γονείς του ως κατάλληλη εργασία γι’ αυτόν. Ο Ερρίκος Ντυνάν εργάσθηκε σκληρά στις τραπεζικές επιχειρήσεις. Αισθανόταν ότι είχε θρησκευτική υποχρέωση να χρησιμοποιήσει τα ταλέντα του να επιτύχει, στις επιχειρήσεις και κατόπιν να τα χρησιμοποιήσει για να εργασθεί για τους ενδεείς. Έγινε μέλος της «Χριστιανικής Εταιρείας Ανδρών», των Y.M.C.A. που ιδρύθηκε στο Λονδίνο.
Ο Ντυνάν ήταν πολύ ενθουσιώδης, τόσο πολύ που οι συνεργάτες του δεν εύρισκαν αυτόν εύκαιρο, ώστε κάποτε κάποιος φίλος του έγραψε γι’ αυτόν: «Τι κρίμα που τόσο υστερεί σε λογική και ορθοφροσύνη. Διαφορετικά θα ήταν ένα διαμάντι. Έχει καταπληκτικό ζήλο και ενέργεια». Η ίδια φλόγα ενθουσιασμού υπήρξε ανεκτίμητος παράγοντας στη ζωή του Ντυνάν.
Το 1855 εμπνεύστηκε μία παγκόσμια «Χριστιανική ‘Ένωση Νέων Ανθρώπων» που οι εκπρόσωποί της θα είχαν συνάντηση κάθε χρόνο σε κάθε χώρα του κόσμου με τη σειρά. Τον Αύγουστο του 1855 συγκλήθηκε το πρώτο συνέδριο από αυτά στο Παρίσι κι ο Ντυνάν υπήρξε σημαντικό όργανο στο να βοηθήσει την προσπάθεια αυτή και παράλληλα υπήρξε ο βασικός συγγραφέας κι αυτά που έγραψε χρησιμοποιούνται από τα μέλη της Ένωσης μέχρι σήμερα. Η μεγάλη του αγάπη επεκτάθηκε προς τους ανθρώπους που ήταν υποδουλωμένοι και αλυσσοδεμένοι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες εκατομμύρια μαύρων ανδρών και γυναικών και παιδιών που οι πρόγονοί τους είχαν απαχθεί βίαια με μεγάλη μοχθηρία από την πατρίδα τους την Αφρική και έζησαν, εργάσθηκαν και πέθαναν ως ιδιοκτησία των λευκών. Από κει και πέρα ο Ντυνάν πρωταγωνίστησε στην επίλυση του θέματος της αμερικανικής δουλείας. Το όνειρό του ήταν να υπάρχει παγκόσμια ανοχή. Το όραμά του ήταν καθαρό, απλό και ωραίο. Και από την πρώτη στιγμή που το εμπνεύσθηκε ο Ντυνάν μπορούσε να εμπνεύσει τους ανθρώπους με ενθουσιασμό ώστε αυτοί να βάλουν σε εφαρμογή την πραγμάτωση αυτού του οράματος.
Ο Ερρίκος Ντυνάν στα πλαίσια των ανθρωπιστικών του δραστηριοτήτων δεν παρέλειψε την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Αφού προσλήφθηκε στο 1849 από έναν Τραπεζικό Οίκο της Γενεύης και έμαθε την τραπεζική εργασία και είχε καταπληκτική επίδοση, διορίσθηκε προσωρινά Γενικός Διευθυντής μιας θυγατρικής επιχείρησης στην Αλγερία, γνωστής ως «Ελβετικές αποικίες του Σετίφ» (Colonies Swiss de Setif). Στη συνέχεια διέκοψε τη συνεργασία του με αυτήν την Εταιρεία και ασχολήθηκε με προσωπικές επιχειρήσεις. Ο νεαρός δραστήριος άνδρας φάνηκε να προΐσταται σε μία επιτυχημένη καρριέρα που θα του προσπόριζε μια ουσιαστική, σημαντική περιουσία. Το 1853 ταξίδεψε στη Νότια Αφρική, στην Αλγερία, η οποία τον γοήτευσε. Οι Ευρωπαίοι του 19ου αιώνα γοητεύονταν με ό,τι εθεωρείτο εξωτικό, ρομαντικό και πίστευαν στον αποικισμό και στα αυτοκρατορικά οικοδομήματα.
Ο Ντυνάν απολάμβανε γενικού σεβασμού την εποχή εκείνη. Ήταν ένας ευσεβής επιχειρηματίας που προσπαθούσε να συνδυάσει τις επιχειρήσεις με την εξάπλωση του Ευαγγελίου και την απόκτηση συγχρόνως χρημάτων.
Αποφάσισε να δημιουργήσει αγρόκτημα στην Αλγερία και ένα μύλο για καλαμπόκι και κατέβαλε προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα για το σκοπό αυτό και να επηρεάσει ισχυρούς παράγοντες να υποστηρίξουν τις προσπάθειες του. Παρά τις προσπάθειες του δεν κατάφερε να του παραχωρηθεί γη που ήταν ουσιαστική για την επιχείρησή του. Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι επιχειρήσεις του Ντυνάν στην Αλγερία έφθιναν οικονομικά. Μια θεία του πέθανε τότε και του άφησε χρήματα, τα οποία διοχέτευσε στις επιχειρήσεις των μύλων του αλλά η επιτυχία δεν τον ακολούθησε, Αυτή την εποχή ήταν τριάντα ενός έτους. Το όλο θέμα ήταν ότι η Αλγερία ήταν Γαλλική αποικία και καθώς ο Ντυνάν δεν ήταν Γάλλος είχε συνεχείς δυσκολίες στην προσπάθειά του να αποκτήσει δικαιώματα για μια δεύτερη πηγή ύδατος που θα κινούσε τους μύλους. Κι όλη αυτή η επιμονή του στην προσπάθεια αυτή στηριζόταν στο γεγονός ότι ο Ντυνάν ανήκε στην «Εκκλησία των Αφυπνισμένων» (Church of the Awakenings). Αυτός ο ριζοσπαστικός θρησκευτικός κλάδος επέμενε στην προσπάθεια των μελών του να επιστρέφουν στην κοινωνία τα πλούτη τους που πλεόναζαν σε σύγκριση με αυτά που κέρδιζαν άλλοι. Ο Ερρίκος Ντυνάν μάθαινε εκείνη την εποχή και Αραβικά, επιθυμώντας οι Αλγερινοί του εργάτες να είναι ευτυχισμένοι και καλοπληρωμένοι. Για να επιτύχει τις ειδικές παραχωρήσεις και την υποστήριξη που επιθυμούσε, ο Ντυνάν σκέφθηκε ότι η μόνη του ελπίδα ήταν να προσεγγίσει κατ’ ευθείαν τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα III της Γαλλίας.
Αυτή η συνάντηση δεν θα ήταν εφικτή γιατί ο αυτοκράτορας βρισκόταν στο Παρίσι. Αλλά ευτυχώς για την όλη εξέλιξη των πραγμάτων ο Ναπολέων ο III είχε αναγγείλει στις 3 Μαΐου 1859 ότι διέτασσε τους Γαλλο-Σαρδήνιους στρατιώτες να ανακουφίσουν την χώρα από την κυριαρχία της Αυστρίας κι έτσι να εγγυηθούν την ύπαρξη ενός φιλικού έθνους στα Γαλλικά σύνορα.
Έτσι κατά τη διάρκεια μιας επιχειρηματικής αποστολής του στην Ιταλία ο Ντυνάν είχε την ευκαιρία να φθάσει στην περιοχή Castiglione του Pieve την ίδια ημέρα κατά την οποία διεξαγόταν εκεί κοντά η μάχη του Solferino, τον Ιούνιο του 1859.
Η εκστρατεία κατά της Αυστρίας υπήρξε επιτυχής από την αρχή. Η ξιφολόγχη, το τρομερό όπλο των Γάλλων στρατιωτών του Ναπολέοντα του III συνέβαλε τα μέγιστα στις νίκες. Οι Ιταλοί πολεμούσαν με τη βοήθεια του Ναπολέοντα να κερδίσουν την ελευθερία τους από τους Αυστριακούς κι η αποφασιστική μάχη του πολέμου θα άρχιζε. Ο Ντυνάν, στην προσπάθειά του να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του, αποφάσισε να ακολουθήσει το γαλλικό στρατό. Ντυμένος με τα λευκά τροπικά του ενδύματα, ως θώρακα για αυτοπροστασία ανάμεσα στις πανοπλίες που έλαμπαν ακολούθησε τον αυτοκράτορα. Ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή που θα άρχιζε η μάχη του Σολφερίνο.
Οι Αυστριακοί βάδισαν όλη τη νύχτα προς τη θέση των συμμάχων. Είχαν πρόθεση να επιτεθούν στις συμμαχικές δυνάμεις της Γαλλίας και Ιταλίας στις εννέα το πρωί αλλά οι σύμμαχοι αποφάσισαν να τους συλλάβουν αιφνιδιαστικά. Πολύ πριν, την αυγή της 24ης Ιουνίου 1859, τα στρατιωτικά σώματα των εχθρών ξύπνησαν. Δεν είχε γίνει διανομή φαγητού. Πίνοντας γρήγορα μόνο λίγο καφέ προχώρησαν προς την κατεύθυνση των εχθρών.
Οι Αυστριακοί που μόλις είχαν σταθεί μετά από τη βίαιη πορεία, ήταν μισοκοιμισμένοι και δεν είχαν χρόνο για τροφή. Προχωρούσαν στη μάχη χωρίς τίποτα, μόνο μια διπλή ποσότητα οινοπνεύματος.
Στην δεκαπεντάωρη μάχη που επρόκειτο να ακολουθήσει οι άντρες και των δύο πλευρών υπέφεραν όχι μόνο από τη μάχη αλλά επίσης από την πείνα, τη δίψα και την εξάντληση,
Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να παρατηρούν τις μάχες από τις γύρω υπερυψωμένες περιοχές ως να ήταν ένα γεγονός για απόλαυση. Μερικές φορές μάλιστα έπαιρναν ένα εξοχικό γεύμα μαζί τους και έτρωγαν καθώς παρακολουθούσαν τη φονική μάχη από ασφαλή απόσταση. Το θέαμα έμοιαζε σ’ αυτούς ως παιχνιδάκια με στρατιώτες που κείτονταν στο πάτωμα ενός νηπιαγωγείου και κινούνταν σε συμπαγή σώματα ανάμεσα σε καπνούς. Αλλά αυτοί ήταν τριακόσιες χιλιάδες άνδρες με σάρκα και αίμα που αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο. Η μάχη, γνωστή ως η μάχη του Σολφερίνο, διεξήχθη μέσα και γύρω από τέσσερα χωριά που βρίσκονταν σε μία ευθεία γραμμή στα βόρεια Ιταλικά υψώματα κοντά στο Σολφερίνο.
Η μάχη χου Σολφερίνο το 1859 μεταξύ των Γάλλων, των συμμάχων και των Αυστριακών, θεωρήθηκε μία από τις πλέον αιματηρές μάχες του δεκάτου ενάτου αιώνα. Σε μια ημέρα τριακόσιες χιλιάδες στρατιώτες πολέμησαν και τριάντα χιλιάδες από αυτούς τραυματίσθηκαν ή πέθαναν, Η σφαγή διήρκεσε δεκαέξι ώρες.
«Αυτή η χέρι με χέρι μάχη υπήρξε απερίγραπτα αποκρουστική» έγραψε ο Ντυνάν. Τα στρατιωτικά σώματα τον Αυστριακών και των συμμάχων πατούσαν το ένα πάνω στο άλλο, στα αιμοραγούντα σώματα, κατακόβοντας τους αντιπάλους με την άκρη των όπλων τους. Ήταν σφαγή.
Ο Ερρίκος Ντυνάν ακολούθησε τον Ναπολέοντα τον III στην Ιταλία για να αναπτύξει τις επιχειρήσεις του αλλά αντί να επιτύχει το σκοπό του αυτό, η μάχη του Σολφερίνο έγινε η αφορμή να κάνει έκκληση για ιατρική βοήθεια για χιλιάδες τραυματισμένους.
Γράφει ο Ερρίκος Ντυνάν χαρακτηριστικά: «Αν περνούσε κανείς μπροστά από κάποιον που γνώριζε, θα γονάτιζε στο πλευρό του, θα προσπαθούσε να τον επαναφέρει στη ζωή, θα του πίεζε το χέρι για να αναχαιτίσει την αιμορραγία ή να δέσει το σπασμένο μέλος του σώματός του με ένα μαντήλι. Αλλά δεν υπήρχε ούτε νερό για τους καημένους τους πάσχοντες. Πόσα σιωπηρά δάκρυα δυστυχώς χύθηκαν εκείνη τη δυστυχή νύχτα, όταν όλη η ψεύτικη υπερηφάνεια, όλη η ανθρώπινη ευπρέπεια ακόμη, είχαν ξεχασθεί. Και καθώς η ιατρική περίθαλψη ήταν ανεπαρκής ο Ντυνάν προσπάθησε να ανακουφίσει τον πόνο και την ταλαιπωρία των τραυματιών. Εξ ιδιοσυγκρασίας, παράδοσης και παιδείας αυτός δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, κάτι λιγότερο. Αυτή η αλγεινή εμπειρία άλλαξε εξ ολοκλήρου την πορεία της ζωής του. Από την στιγμή αυτή και στο εξής οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του Ντυνάν καθώς επίσης άλλα προσωπικά του ενδιαφέροντα θεωρήθηκαν από αυτόν δευτερεύουσας σημασίας καθώς αυτός στόχευε πια στο πώς θα εύρισκε έναν τρόπο με τον οποίο θα είχε προληφθεί μια τέτοια δυστυχία ή τουλάχιστον θα βελτιωνόταν, σε μελλοντικούς πολέμους.
Η δημοσίευση του βιβλίου του «Α Memory of Solferino». («Μια ανάμνηση από το Σολφερίνο») σημείωσε την έναρξη μιας σύντομης περιόδου κατά την οποία ο Ντυνάν είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της καρριέρας του. Η πρότασή του να οργανωθούν Εταιρείες σ’ όλες τις χώρες του κόσμου με εκπαιδευμένους εθελοντές για τη βοήθεια και θεραπεία των πληγωμένων μαχητών κατά την ώρα του πολέμου έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από πολλούς ανθρώπους. Επί πλέον η ιδέα του για μια διεθνή συμφωνία μεταξύ των εθνών να εξασφαλίσουν περισσότερη ανθρώπινη φροντίδα για τους τραυματίες ήγειρε σημαντικό ενδιαφέρον.
Ο Ντυνάν ταξίδεψε σε πολλές από τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Όλες οι πόρτες του ανοίγονταν και μπορούσε να μιλήσει κατ’ ευθείαν σε πολλούς σημαίνοντες ανθρώπους. Πρόσωπα που ανήκουν σε βασιλικές οικογένειες και κοινοί θνητοί εξίσου άκουαν με σεβασμό το Ντυνάν καθώς τους εξέθετε τις προτάσεις του.
Ακόμη κι αν υπήρχε ακροατήριο που αμφέβαλλε για το εφικτό των προτάσεών του, τον άκουγε εξίσου προσεκτικά. Ο Ντυνάν χωρίς προειδοποίηση, ήλθε από την αφάνεια να αγγίξει την καρδιά και να συγκινήσει τη συνείδηση της Ευρώπης.
To 1863 και 1864 το αστέρι του Ντυνάν είχε φθάσει στο ζενίθ κι ευθύς αμέσως άρχισε να κατέρχεται.
Οι άνθρωποι έσπευσαν σε πραγματικό συναγερμό για υποστήριξή του, οργανώθηκε συμβούλιο και διεξήχθησαν συνέδρια. Αλλά κατά τη διάρκεια του μετασχηματισμού του ονείρου του σε πραγματικότητα, ο Ντυνάν, ο οραματιστής, βαθμιαία παραγκωνίστηκε, καθώς πιο πρακτικοί άνθρωποι ανέλαβαν το έργο του. Τα χρόνια 1865 και 1866 σημαδεύτηκαν από μία μεγαλύτερη απόκλιση όσον αφορά τη συμμετοχή του στην κίνηση για την εξάπλωση των ιδεών του. Η διστακτικότητα και η δυσπιστία του ευθύνονταν εν μέρει γι’ αυτό. Ο νεαρός Ντυνάν, ο οποίος ήταν τόσο εύγλωττος και πειστικός με τη γραφίδα του, είχε κατά τρόπον περίεργο λίγα να πει κατά τις συνομιλίες του ή να προσφέρει κατά τις συναντήσεις και τα συνέδρια.
Οι επί μακράν παραμελημένες επιχειρήσεις του έπρεπε να ρευστοποιηθούν. Στην πορεία των προσπαθειών του αυτός παραιτήθηκε πρακτικά από όλα όσα κατείχε, σε μια προσπάθεια του να ικανοποιήσει τους πιστωτές του.
Αμέσως μετά από αυτήν την κίνησή του έφυγε από τη Γενεύη για να μην επιστρέψει ποτέ πια. Τα επόμενα είκοσι χρόνια ήταν δύσκολα πραγματικά για τον Ντυνάν. Έζησε με αβεβαιότητα, με εξευτελιστικούς μισθούς που μπορούσαν να του δώσουν φίλοι του και μικρά επιδόματα από μέλη της οικογενείας του. Η φτώχεια και η ανάγκη δεν του ήταν άγνωστες.
Κατά διαστήματα εμφανιζόταν δημόσια, στη Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και στην Αγγλία να τιμηθεί για την ίδρυση από πλευράς του τού Ερυθρού Σταυρού ή για άλλα προγράμματα και προσπάθειες με τις οποίες ταυτίσθηκε. Τον περισσότερο όμως χρόνο ζούσε στην αφάνεια.
Ξαφνικά μια μέρα του Ιουλίου χου 1897, ο Ερρίκος Ντυνάν, σε ηλικία 59 ετών ταξίδευε στο Heiden (Χάιντεν) σε μια μικρή κωμόπολη της ανατολικής Ελβετίας. Γρήγορα οι άνθρωποι της κωμόπολης αναγνώρισαν στο πρόσωπο του νέου επισκέπτη, τον Ερρίκο Ντυνάν. Στο Χάιντεν, στα βουνά, στον καθαρό αέρα, κοντά στη λίμνη που έλαμπε, απολάμβανε την ομορφιά και την ειρήνη που έζησε κατά την παιδική του ηλικία. Μπορεί η ανάγκη και η απογοήτευση να τον είχαν γεράσει πρόωρα αλλά στη νέα του κατοικία πολλοί έγιναν φίλοι του και του απέδιδαν τον οφειλόμενο σεβασμό και για πολύ καιρό ήσυχα, αλλά περήφανα εξεδήλωνε τα ενδιαφέροντά του για την πρόοδο και προώθηση των ιδεών του Ερυθρού Σταυρού, του οποίου υπήρξε ιδρυτής, και της Συμφωνίας της Γενεύης. Είχε ανάγκη οι άνθρωποι να γνωρίζουν και να προωθούν το έργο του και να μην τον αισθάνονται άρρωστο και άθλιο και γέρο. Κατά διαστήματα τον επισκέπτονταν κάποιοι φίλοι και υποστηρικτές της προσπάθειάς του.
«Ο εχθρός, ο πραγματικός μας εχθρός» θα γράψει ο ίδιος στο βιβλίο του «δεν είναι καμιά γειτονική χώρα, αλλά η πείνα, το κρύο, η φτώχεια, η άγνοια, η αήθεια, η δεισιδαιμονία και η προκατάληψη. Αντί να δώσουμε χέρια να πολεμήσουμε τη φτώχεια και την άγνοια, σι άνθρωποι ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο και ανταγωνίζονται με τυφλό σωβινισμό, παράλογη αιματοχυσία και αληθινά δολοφονική μοχθηρότητα και σε καιρό ειρήνης αυτοί προκαλούν ειδικούς πόνους για να ζητήσουν επιστημονική προέλαση στην τέχνη της καταστροφής».
Ο Ντυνάν, ο ιδεολόγος, έγινε με την πάροδο του χρόνου ο Ντυνάν ο άνθρωπος. Προς έκπληξή του τον αγάπησαν τα παιδιά κι αυτός εκεί στο Χάιντεν εύρισκε απέραντη ευχαρίστηση να παίζει μαζί τους και να κουβεντιάζει με αυτά. Στη διάρκεια των πέντε ετών που έζησε ανάμεσα στους χωρικούς του Χάιντεν, έγινε ευτυχέστερος – αλλά τα πολλά χρόνια αγώνων και απογοητεύσεων του είχαν αφήσει πάνω του τα σημάδια τους. Αισθανόταν βαθιά πληγωμένος και ήταν ευαίσθητος όταν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να του προσφέρουν βοήθεια. Όπως πάντοτε, συνέχιζε να γράφει για την έλλειψη ανθρωπιάς και για τα πιστεύω του σχετικά με το τι έπρεπε να γίνει.
Το 1892, στην ηλικία των εξήντα τεσσάρων ετών μετακινήθηκε στο νοσοκομείο κατά την υπόδειξη των γιατρών, μεταφέροντας μαζί του τα λίγα προσωπικά του αντικείμενα και εγκαταστάθηκε εκεί.
Εκεί είχε ένα μικρό γραφείο κι ένα μικρό υπνοδωμάτιο. Εκεί επρόκειτο να περάσει τα τελευταία δέκα οκτώ χρόνια της ζωής του.
Στο Χάιντεν έζησε σε ολοκληρωτική αφάνεια. Έγραψε γράμματα σε πρόσωπα που συνδέονταν από παλιά, προσπαθώντας ο Ντυνάν να επιτύχει αναγνώριση για ό,τι έκανε στη ζωή του. Έπαιρνε ευγενικές απαντήσεις αλλά δεν συγκέντρωνε πια επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.
Θα παρέμενε έτσι μέχρι τέλους της ζωής του, εάν κάποιος νεαρός δημοσιογράφος δεν ανέβαινε στα βουνά το 1895 για να μιλήσει με τον ιδρυτή του Ερυθρού Σταυρού και να συγκεντρώσει πληροφορίες και ιστορίες για τον ηλικιωμένο πια άνδρα.
Ο δημοσιογράφος έγραψε στον Ντυνάν ζητώντας από αυτόν να του πάρει μια συνέντευξη.
Ο Ντυνάν άδραξε την ευκαιρία να προβάλει τις ιδέες του αλλά και ο νεαρός δημοσιογράφος Baumberger, αντιμετώπισε τον Ντυνάν με μεγάλη ευαισθησία και σεβασμό. Στην αρχή ο Ντυνάν είχε επιφυλάξεις αλλά το γνήσιο ενδιαφέρον του νεαρού δημοσιογράφου τον ενθάρρυνε κι άρχισε να διηγείται, την ιστορία της απίστευτης ζωής του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ζωή του έμοιαζε με μύθο, αφού μετά την οικονομική του καταστροφή το 1867, με χρέος ενός εκατομμυρίου φράγκων της εποχής εκείνης, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από τη θέση του γραμματέα της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού αλλά και τη θέση του απλού μέλους, έφυγε για το Παρίσι και κοιμόταν στα παγκάκια. Μια πενιχρή βοήθεια έφθασε από τη μητέρα του πριν εκείνη πεθάνει μαζί με ένα γούνινο επανωφόρι για να τον ζεσταίνει. Την ίδια εποχή της μεγάλης δυστυχίας και πενίας του τον κάλεσε η αυτοκράτειρα Ευγενία στα ανάκτορα του Κεραμεικού προκειμένου να τον συμβουλευτεί για την επέκταση της συμφωνίας της Γενεύης για τις ναυμαχίες. Ο Ντυνάν έγινε τότε τιμώμενο μέλος του Ερυθρού Σταυρού της Αυστρίας, Ολλανδίας, Σουηδίας, Πρωσίας και Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσσικού πολέμου, επισκέφτηκε και ανακούφισε τους τραυματίες που είχαν μεταφερθεί στο Παρίσι και εισήγαγε τη χρήση του περιβραχιονίου προκειμένου να αναγνωρίζονται οι νεκροί.
Ο Ντυνάν, ενδιαφέρθηκε και για το θέμα τον αιχμαλώτων πολέμου και ταξίδεψε στο Λονδίνο για τα σκοπό αυτό. Παρά την αντίδραση της Αγγλίας ενθαρρύνθηκε από τον Τσάρο να ολοκληρώσει το σχέδιό του, έτσι ξεκίνησε στο Λονδίνο την 1η Φεβρουάριου 1875 μία διεθνής διάσκεψη για την «ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων» με δική του πάντοτε πρωτοβουλία. Ακολούθησαν χρόνια περιπλάνησης και υπέρτατης φτώχειας για τον Ντυνάν. Ταξίδεψε με τα πόδια στην Αλσατία, Γερμανία και Ιταλία ζώντας με φιλανθρωπίες και φιλοξενούμενος από μερικούς φίλους.
Ο νεαρός δημοσιογράφος Baumberger συγκλονίσθηκε από την αφήγηση του Ντυνάν. Είχε όλα τα στοιχεία στα χέρια του, για να γράψει ένα έξοχο άρθρο για βασιλείς, μάχες, διαπραγματεύσεις, σχέδια, ταλαιπωρίες, θάρρος. Ο Ντυνάν ενεχείρησε στον Baumberger αποκόμματα από τον τύπο και χειρόγραφα που τον αφορούσαν. Ήταν σαν να επρόκειτο ν’ ακουστεί η αλήθεια μέσω αυτού του νεαρού άνδρα. Το άρθρο που δημοσίευσε ο νεαρός δημοσιογράφος Baumberger ήταν τριάντα χρόνια και πλέον αφότου είχε δημοσιευτεί το βιβλίο του Ντυνάν «Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο». Το άρθρο προκάλεσε πλημμυρίδα ανταποκρίσεων. Ο Ντυνάν με δυσκολία μπορούσε να πιστέψει στην πλημμυρίδα των γραμμάτων που κατέκλυσαν το Χάιντεν.
Φίλοι κατέφθαναν στο Χάιντεν και παλιοί γνώριμοι. Χρήματα εστάλησαν επίσης και ο Ντυνάν έχοντας συνηθίσει επί χρόνια στo φόβο της φτώχειας, κατέθεσε όσα χρήματα έλαβε στην Τράπεζα για να αντιμετωπίσει τυχόν μελλοντικές βροχερές ημέρες.
Ο Ντυνάν συγκλονίσθηκε από τις εκδηλώσεις αγάπης και αναγνώρισης του κόσμου. Τότε έγινε γνωστό ότι χρόνια πριν ο Ναπολέων είχε προσφερθεί ο ίδιος να αποπληρώσει το ήμισυ τον οφειλών του Ντυνάν, εάν οι φίλοι του ανελάμβαναν να πληρώσουν τα υπόλοιπα. Αλλά όλα απέβησαν άκαρπα αφού το γράμμα που θα έδινε στον Ντυνάν μια δεύτερη ευκαιρία χάθηκε. Υπήρχε η υποψία ότι δεν ήταν ατύχημα.
Τόσοι άνθρωποι σημαίνοντες ήθελαν τον Ντυνάν να παραμένει στην σιωπή, στην αφάνεια, στη λησμονιά.
Η απότιση φόρου τιμής γι’ αυτόν έφθασε από τον Ερυθρό Σταυρό και την Ερυθρά Ημισέληνο, και διέτρεξε όλον τον κόσμο. Ολόκληρη η ζωή του Ντυνάν φάνηκε να αλλάζει. Ξαφνικά απόκτησε αναγνώριση και χρήματα. Τον κατέκλυσαν συντάξεις, αμοιβές, τιμή. Φαινόταν σαν να ξαναγύριζε στη ζωή κάτω από βροχή των φιλοφρονήσεων αναψυχής. Άρχισε να γράφει ξανά κι άρχισε να εκπονεί σχέδια.
Ο πάπας Λέων XIII του έστειλε το πορτραίτο του με υπογραφή στο οποίο υπήρχε η ιδιόχειρη υπογραφή «Fiat pax in virtute tua Deus» «Με τη δύναμή Σου ας απλωθεί ειρήνη, ω Θεέ».
Ο Ντυνάν, ήρεμος μέσα στη γαλήνη της ηλικίας, εκτίμησε τις παροχές που τον κατέκλυσαν. Δήλωσε όμως με σαφήνεια ότι δεν χρειαζόταν βοήθεια. Οι λίγες απλές ανάγκες του αντιμετωπίζονταν επαρκώς από το Νοσοκομείο και από τους γείτονές του στο Χάιντεν.
Ο Ντυνάν έγραψε την τελευταία γεμάτη από αγάπη και πάθος έκκληση για ειρήνη. Όλα τα θαυμαστά σύγχρονα επιτεύγματα και οι εφευρέσεις προορίζονταν για πολεμικούς σκοπούς και οι δημιουργοί νέων μεθόδων κτηνωδών καταστροφών θαυμάζονταν. Έχοντας γεννηθεί μέσα του μια νέα ευφορία σκέψης, έκανε έκκληση στα έθνη του κόσμου να λάβουν υπόψη το μήνυμά του: «Πρέπει να υπάρχει αφοπλισμός μέσα στην καρδιά, πρέπει να υπάρξει αδελφική αγάπη».
Αρκετές από τις πρώτες του ιδέες καρποφόρησαν. Η Συνθήκη της Χάγης του 1899 είχε επεκτείνει την Συμφωνία της Γενεύης στις θαλάσσιες πολεμικές επιχειρήσεις και στην αντιμετώπιση των φυλακισμένων πολέμου και αυτό θεσμοθετήθηκε.
Τότε, το 1901, έφθασε η υπέρτατη διεθνώς αναγνώριση των επιτευγμάτων του Ερρίκου Ντυνάν. Το συμβούλιο Nobel του απένειμε το πρώτο βραβείο ειρήνης, το οποίο θα μοιραζόταν με τον Γάλλο Frederic Passy, έναν άνδρα που πολύ σεβόταν ο Ντυνάν. Το βραβείο αυτό ανύψωσε το γόητρο του Ντυνάν, το γόητρο της Ελβετίας συνέβαλε στο να θεραπευθούν τα αισθήματα βαθιάς ταπείνωσης.
Ο Ντυνάν, ήταν αδύναμος να κάνει το μακρύ ταξίδι προς την Christiana, έτσι το βραβείο και αργότερα το μετάλλιο του εστάλησαν. Από την Γενεύη, από το παλιό του σπίτι, ήλθε αυτό το μήνυμα, από το Διεθνές Συμβούλιο του Ερυθρού Σταυρού προς τον Ερρίκο Ντυνάν: «Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος non να αξίζει περισσότερο αυτήν την τιμή», γιατί ήσουν εσύ, σαράντα χρόνια πριν, που εγκαθίδρυσες τον διεθνή Οργανισμό για την ανακούφιση των πληγωμένων στο πεδίον της μάχης. Χωρίς εσένα, ο Ερυθρός Σταυρός, το ανώτατο ανθρωπιστικό επίτευγμα του 19ου αιώνα πιθανόν ποτέ να μην είχε ιδρυθεί».
Ο Ερρίκος Ντυνάν έτυχε επίσης και του βραβείου Μπινέ – Φέρντ (1897) πριν να του χορηγηθεί το Nobel (1901).
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ντυνάν μελέτησε πολύ και κατά τη μελέτη χου ανακάλυψε νέες ιστορίες πόνου – όχι στρατιωτών ή φυλακισμένων, αλλά καθημερινών ανδρών και γυναικών που τους πρόφθασε η αλλαγή του κόσμου, της βιομηχανικής επανάστασης. Αντιμετώπιζαν τη φτώχεια και τις κακές συνθήκες εργασίας και την εκμετάλλευση των παιδιών. Ο Ντυνάν, τους είχε στο μυαλό του, είχε προσπαθήσει γι’ αυτούς αλλά δεν ήξερε την εργασία που θα έκανε ο Ερυθρός Σταυρός και η Ερυθρά Ημισέληνος, μετά το θάνατό του.
Ο Ντυνάν, συνέταξε τη διαθήκη του όμως θα περίμενε κανείς να έκανε ένας έντιμος και δίκαιος άνθρωπος όπως αυτός, ένας τόσο σπουδαίος άνδρας. Τα χρήματα από το Nobel δεν τα είχε αγγίξει. Παρακάλεσε αφού ικανοποιηθούν όλες οι ανάγκες ό,τι μένει να μοιρασθεί σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 1910 ο Ιωάννης Ερρίκος Ντυνάν πέθανε στο Heiden, ανάμεσα στα βουνά και στους ανθρώπους, εκεί που είχε βρει ειρήνη στο νου, φιλία και ένα λιμάνι ασφαλείας.
Από αυτόν τον άνδρα της Γενεύης, που το όραμά του ήταν τόσο μεγάλο για να το φέρει εις πέρας, προήλθε μία κίνηση που σήμερα φθάνει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Έχει φθάσει σε εκατομμύρια ανθρώπους. Φέρνει βοήθεια σε στρατιώτες εξίσου σε πολίτες, δηλαδή είναι μια πραγματικότητα που ξεπερνά το όνειρο του Ντυνάν.
Το 1910, έτος θανάτου του Ερρίκου Ντυνάν πενήντα επτά έθνη του κόσμου είχαν υπογράψει τη συμφωνία της Γενεύης και περισσότερες από σαράντα χώρες είχαν σχηματίσει το δικό τους Ερυθρό Σταυρό και τις Εταιρείες της Ερυθρός Ημισελήνου. Τώρα, 108 χρόνια μετά το θάνατο του Ερρίκου Ντυνάν πλησιάζουν τα διακόσια τα έθνη που έχουν υπογράψει ας Συμβάσεις, και υπάρχουν σχεδόν ισάριθμες Εταιρείες Εθνικών Ερυθρών Σταυρών. Καμία άλλη Συνθήκη στην ιστορία του κόσμου, δεν έχει τόσους υπογράφοντες συμβαλλομένους και δεν υπάρχει κανείς άλλος ανθρωπιστικός οργανισμός με τόσο πολλά μέλη σε τόσο πολλές χώρες.
Σήμερα τριακόσια περίπου εκατομμύρια εθελοντές σε διακόσιες περίπου εθνικές Εταιρείες έχουν συμφωνήσει να βοηθούν σε καταστροφές, να φροντίζουν τους πτωχούς, ασθενείς, και πεινασμένους, να φροντίζουν πρόσφυγες να οργανώνουν υπηρεσίες αίματος, να διδάσκουν και να εκπαιδεύουν για πρώτες Βοήθειες και να φροντίζουν για την υγεία.
Το βιβλίο του Ερρίκου Ντυνάν, «A Memory of Solferino», είναι ένας θησαυρός στον τομέα της ιστορίας και παράλληλα με τα στιγμιότυπα που με λεπτομέρεια και ζωντάνια κατέγραψε ο συγγραφέας ευαισθητοποιούνται οι καρδιές και ενισχύεται το ανθρωπιστικό ιδεώδες. Και ελάχιστα, στιγμιότυπα μόνον αν απομονώσουμε από το βιβλίο του Ντυνάν « Μία ανάμνηση από τo Σολφερίνο», αρκεί να αισθανθούμε τον ίδιο συγκλονισμό όπως εκείνον που αισθάνθηκε ο συγγραφέας και ιδρυτής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού: Γράφει χαρακτηριστικά: «Ένας γιός που είχαν ειδωλοποιήσει οι γονείς του, τον μεγάλωσαν και είχαν στην καρδιά τους για χρόνια, μια μητέρα που αγαπούσε κι έτρεμε μόλις γινόταν με το ελαφρύτερο φύσημα, ένας λαμπρός αξιωματικός, αγαπημένος από την οικογένειά του, με μια σύζυγο και παιδιά στο σπίτι, ένας νέος στρατιώτης που άφησε μία μητέρα με γλυκιά καρδιά, αδελφές ή γέρο πατέρα, για να πάει στον πόλεμο, όλοι κείτονται στη λάσπη και στη σκόνη, μουσκεμένοι μέσα στο αίμα τους! Το ωραίο ανδροπρεπές πρόσωπο δεν αναγνωρίζεται, διότι το σπαθί ή το βλήμα, το είχαν παραμορφώσει. Ο τραυματισμένος άνδρας έχει αγωνία, πεθαίνει και το αγαπημένο του σώμα, μαυρισμένο, πρησμένο και αποκρουστικό θα πεταχτεί ακριβώς όπως είναι, μέσα σ’ έναν μισοσκαμμένο τάφο, με λίγες μόνο φτυαριές από ασβέστη και χώμα από πάνω του. Αργότερα ίσως κάποιος επιστρέψει και ρίξει λίγο ακόμη χώμα, και στήσει ένα σταυρό πάνω από τον τόπο αναπαύσεως κι αυτό είναι όλο!»
Αμέτρητα τα παραδείγματα δυστυχισμένων τραυματιών που πέθαιναν χωρίς βοήθεια. Παράλληλα με τις δικές του υπεράνθρωπες προσπάθειες να βοηθήσει τους τραυματίες της μάχης του Σολφερίνο, ο Ντυνάν επαινεί κι όσους άλλους ακολουθούσαν το παράδειγμά του, δείχνοντας όπως οι γυναίκες του Castiglione την ίδια στοργή προς όλους τους άνδρες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, των οποίων η προέλευση ήταν τόσο διαφορετική κι ήταν όλοι ξένοι προς αυτές. «Tutti fratelli», όλοι είναι αδέλφια, αυτές επαναλάμβαναν με συμπόνια.
Ποιος στην αλήθεια θα μπορούσε να συγκινήσει καλύτερα τον αναγνώστη από τον Ερρίκο Ντυνάν με κατανόηση για τον πόνο των χιλιάδων τραυματιών που έμειναν αφρόντιστοι και εγκαταλειμμένοι μετά από τη μάχη του Σολφερίνο; Με το βιβλίο του ο Ντυνάν επιτυγχάνει να κάνει το ζωτικό βήμα ανάμεσα στο όραμα της ερήμωσης και μιας έκκλησης με αγάπη και πάθος χάρη των θυμάτων της μάχης.
Οι τρόποι που μαρτυρούνται από τον Ντυνάν μετά από τη μάχη του Σολφερίνο στις 24 Ιουνίου 1859 και η ανθρωπιστική του έκκληση που ακολούθησε αποτελούν την αρχή για την Κίνηση του Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος τώρα αριθμεί 137 Εθνικές Εταιρείες με περίπου 250 εκατομμύρια μέλη, καθώς επίσης δύο διεθνή σώματα – το ICRC και τις Εταιρείες Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου.
Η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταύρου που ιδρύθηκε το 1863 ως ιδιωτική ανθρωπιστική οργάνωση από πέντε επιφανείς πολίτες της Γενεύης, έλαβε το σημερινό της όνομα το 1876. Το 1864 με την παρότρυνση της Επιτροπής και την πρωτοβουλία της ελβετικής Κυβέρνησης οργανώθηκε μία διεθνής διπλωματική διάσκεψη η οποία ενέκρινε τη Συνθήκη της Γενεύης, για τη βελτίωση της τύχης των τραυματιών πολέμου. Η συνθήκη αυτή εδραίωσε την υποχρέωση βοήθειας και θεραπείας προς τους τραυματίες και αρρώστους οποιασδήποτε εθνικότητας καθώς και την ουδετερότητα των στρατιωτών νοσοκομείων, ασθενοφόρων και υγειονομικού προσωπικού.
Υιοθετεί το σήμα του κόκκινου σταυρού σε λευκό φόντο, που ισχύει, σ’ ολόκληρο τον κόσμο και αναγνωρίζεται εύκολα. Το σύμβολο του κόκκινου (ερυθρού) σταυρού επιλέχθηκε προς τιμήν της Ελβετίας, ουδέτερης χώρας, που φιλοξένησε το συνέδριο, αντιστρέφοντας τα χρώματα της σημαίας της.
Το 1877 κατά τη διάρκεια του Ρωσσοτουρκικού πολέμου, η Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως στη συνέχεια και όλες οι μουσουλμανικές χώρες, αποφάσισαν να υιοθετήσουν το δικό τους σύμβολο, την κόκκινη ημισέληνο. Η επίσημη αναγνώριση της Ερυθράς Ημισελήνου έγινε το 1929 με την τροποποίηση του Καταστατικού της Συνθήκης της Γενεύης. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί το κόκκινο αστέρι του Δαβίδ.
«Οι θεμελιώδεις αρχές του Ερυθρού Σταυρού, που στοχεύει στο να ανακουφίσει ο καθένας μας όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί» είναι: Ανθρωπισμός, Αμεροληψία, Ουδετερότητα, Ανεξαρτησία, Εθελοντισμός, Ενότητα, Παγκοσμιότητα.
Στα πλαίσια του παγκόσμιου Ερυθρού Σταυρού υπάγεται και κινείται και ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός που είναι ο μεγαλύτερος μη κυβερνητικός οργανισμός στην Ελλάδα.
Στοχεύει στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης, στηρίζοντας τραυματίες, ασθενείς, πρόσφυγες, ηλικιωμένους, ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες και άτομα από κάθε ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού.
Από το 1877 έως σήμερα, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός συνεχίζει άκοπα να επιτελεί το ανθρωπιστικό του έργο φροντίζοντας τις πιο αδύναμες πληθυσμιακές ομάδες της χώρας. Με βαθιά ανθρωπιστικά ιδανικά και με αίσθημα ευθύνης ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ήταν και είναι παρών στα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας αλλά και διεθνώς, και συνεχίζει να επιτελεί το σύνθετο ανθρωπιστικό έργο πάντα με στόχο τον άνθρωπο.
Φέτος συμπληρώνονται 190 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου ανθρωπιστή, ιδεολόγου, αλτρουιστή, του Ερρίκου Ντυνάν.
Η φωτεινή του προσωπικότητα, το θυσιαστικό του παράδειγμα, η ανιδιοτέλεια, η ευπρέπεια, κι η δυνατή του πέννα που κατέγραψε όλο το δράμα και τη δυστυχία που απέρρευσαν από τη μάχη του Σολφερίνο, υπήρξεν η αφόρμηση για τη δημιουργία του μεγαλύτερου ανθρωπιστικού οργανισμού, του κόσμου, του Ερυθρού Σταυρού.
Υπήρξε συγγραφέας έργων, όπως «Η ανασυσταθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» και «Η δουλεία παρά τοις Μουσουλμάνοις και εν Ηνωμέναις Πολιτείαις» (1863), «Διεθνής αδελφοσύνη και ευσπλαχνία εν πολέμω» (1864), «Η ανανέωση της Ανατολής» (1865), «Η οικονομική θεωρία και πολιτική του Καβούρ» (1903) κ.ά. Το έργο του όμως που συγκίνησε τις ανθρώπινες καρδιές και υπήρξε το εφαλτήριο που τις εξύψωσε στα ύψη της ανθρωπιάς, ήταν «Οι αναμνήσεις του από το Σολφερίνο».
