Γράφει ο Βολάκης Κων/νος
Tις δεκαετίες ΄80 και ΄90 η χώρα αποβιομηχανοποιήθηκε, χωρίς να βάλει κάτι άλλο στη θέση της βιομηχανίας που χάθηκε. Η αγροτική παραγωγή παρέμεινε πρωτόγονη και απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει κάτι από την μοναδικότητα της ελληνικής χλωρίδας και το δυναμικό της για πάρα πολύ υψηλή ποιότητα προϊόντων. Μια εικόνα επίπλαστης ευδαιμονίας επικράτησε, τροφοδοτούμενη από εύκολο κοινοτικό χρήμα και αλόγιστο δανεισμό. Καθόλου τυχαία μέσα στο κλίμα του τζάμπα, η παιδεία κατέρρευσε εντελώς ενώ η πολιτιστική παραγωγή δεν είχε πέσει ποτέ τόσο χαμηλά.
Όμως το χρήμα, εύκολο ή μη, δεν αρκεί για να νοηματοδοτήσει τη ζωή και την κοινωνία. Χρειάζεται το κάτι παραπάνω, κάποια αξία, κάποιο ανώτερο ιδανικό. Κοινωνίες ζωντανές το ανακαλύπτουν με φυσικό τρόπο και το δημιουργούν μόνες τους. Κοινωνίες νεκρές, όπως η ελληνική εκείνα τα χρόνια, χρειάζονται σκηνοθέτη.
Κάπως έτσι έσπασαν τα ταμεία τα «Πέτρινα χρόνια» και ο «Άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Νοηματοδότησαν μια κοινωνία βαθιά παρηκμασμένη. Μια κοινωνία που προτίμησε να κλείσει τα μάτια στα φρικαλέα εγκλήματα του κομουνισμού και να αναζητήσει την ευτυχία στην κάθε ξυπόλυτη Κούβα, την οποία επισκεπτόταν ως ξέγνοιαστος τουρίστας, με εμπριμέ πουκαμισάκι, για λίγες μέρες, και όπου φυσικά κανείς, ποτέ, δεν διανοήθηκε να πάει να ζήσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Έκλεινε τα μάτια, ή χειρότερα δόξαζε τις τρύπες και τις πηγάδες που οι ομογάλακτοι του Μπελογιάννη στοίβαξαν μερικές δεκάδες χιλιάδες «γερμανοτσολιάδες» όταν ο Ντε Γκολ στη μεγάλη και λιπόψυχη Γαλλία εκτέλεσε κάτω από χίλιους συνεργάτες των Γερμανών.
Κουβέντα καμιά για τον ‘Ιτσιο που θέρισε 200 ναζί πριν τον εκτελέσουν. Κουβέντα καμιά για τον Ιβάνοφ, τον μεγαλύτερο σαμποτέρ του Β ΠΠ, που κατέστρεψε 200 ναζιστικά αεροπλάνα και αρκετά υποβρύχια και τον εκτέλεσαν. Κουβέντα καμιά για τον Περρίκο που τίναξε στην αέρα δεκάδες ναζί στο κέντρο της Αθήνας και εκτελέστηκε. Κουβέντα καμιά για τον Κάρκουλα, που καθήλωσε για μέρες με μια δράκα κρητικούς αντάρτες μηχανοκίνητες μονάδες των Γερμανών στον Αλικιανό δίνοντας χρόνο σε χιλιάδες συμμάχους να διαφύγουν από τη νότια Κρήτη. Κουβέντα καμιά για τον Μαρίνο που ξεγέλασε με τις συνεχείς ανατινάξεις και σαμποτάζ του τους Γερμανούς που κατέβασαν μια μεραρχία από ναζί να κόβει βόλτες τουριστίκ στην Ακαρνανία όταν οι Αμερικανοί ξεμπούκαραν… στη Σικελία.
Όλη η δόξα της εθνικής αντίστασης στον αλήτη, βιαστή και αρχισφαγέα Κλάρα.
Έτσι όρισε ο σκηνοθέτης. Επιπλέον ο σκηνοθέτης μάς κουβάλησε για πρωταγωνιστή στο έργο του ηθικού πλεονεκτήματος, το «γελοίο ανθρωπάκι τον Μάρκο» (κατά Κύρκο) και τον θρόνιασε, ως αμετανόητο εγκληματία και φοβερό αγωνιστή στην Ελληνική Βουλή. Ξεχνώντας να μας πει για τι ακριβώς αγωνίστηκε, όντως φοβερά, το τιποτένιο εκείνο ανθρωπάκι.
Οι πρωταγωνιστές από το άθλιο αυτό φιλμ, βγάζουν το ένα σίκουελ μετά το άλλο. Ασφαλώς αμετανόητοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Νικηφόρος, Κύρκος, Λαζαρίδης, Μανούκας). Εγγυημένη αεργία και ζωάρα με Rolex με μόνο σκοπό να υπονομεύουν κυριολεκτικά τα πάντα, και καπάκι ηθικό πλεονέκτημα για να κοιμούνται αλαφρά το βράδυ. Τι άλλο να θέλει κανείς;
Το άθλιο παραμύθι του ηθικού πλεονεκτήματος δεν έφερε απλά στην εξουσία ό, τι πιο γελοίο, χυδαίο και αγράμματο υπήρξε ποτέ στη χώρα τα τελευταία 2500 χρόνια. Συνεχίζει να κρατά τη χώρα αλυσοδεμένη σε έναν ανύπαρκτο κόσμο και σε μια ανεστραμμένη πραγματικότητα. Απειλεί σε κάθε ευκαιρία να την εκτροχιάσει από το φυσικό και αξιακό ευρωπαϊκό της χώρο και τους συμμάχους της, στους οποίους οφείλει σε μεγάλο βαθμό ότι δεν είναι σήμερα Αλβανία. Και ακυρώνει κάθε προσπάθεια για να διεκδικήσει μια θέση στον πραγματικό κόσμο του 21ου αιώνα.
Αυτό είναι και το πραγματικό και ζωντανό σημερινό πρόβλημα. Τα υπόλοιπα- τους πρωταγωνιστές του φιλμ αυτού- η ιστορία θα τα τοποθετήσει εκεί που τους αξίζει.
*Αναδημοσιεύω άρθρο του Καθηγητή, κυρίου Νίκου Σακκά (ΕΛ.ΜΕ.ΠΑ.) στην εφημερίδα μας, κατόπιν εγκρίσεώς του. Το παρακάτω άρθρο ταυτίζεται απολύτως και με την δική μου γνώμη σε αυτό το θέμα.
