Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Αυτός ο πλανήτης είναι το μόνο μας σπίτι. Είναι ζωτικής σημασίας να διαφυλάξουμε την υγεία της ατμόσφαιράς της, τον πλούτο και τα οικοσυστήματά της. Πλέον οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται…
«Στην μεγάλο πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης ήταν αφιερωμένη η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου και αποτέλεσε την κύρια εκδήλωση του ΟΗΕ για την ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού σχετικά με τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Φέτος στην 50ή επέτειο το σύνθημα είναι #BeatPlasticPollution. Συνολικά παράγονται περίπου 430 εκατομμύρια τόνους πλαστικού ετησίως, εκ των οποίων τα δύο τρίτα είναι βραχύβια προϊόντα που σύντομα μετατρέπονται σε απόβλητα. Υπολογίζεται μάλιστα ότι μόνο στις ελληνικές θάλασσες καταλήγουν ετησίως 11.500 τόνοι πλαστικών. Κι ό, τι «καταλήγει στη θάλασσα δεν μένει εκεί αλλά επιστρέφει στον ίδιο μας τον οργανισμό».
Πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα των πλαστικών;
»Η πλαστική ρύπανση μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στα οικοσυστήματα και την άγρια ζωή, την υγεία και την ευημερία μας καθώς επίσης και στην παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, οι τρέχουσες δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι κυβερνήσεις και η βιομηχανία θα μειώσουν μόνο τον ετήσιο όγκο του πλαστικού που ρέει στους ωκεανούς κατά 8% έως το 2040.
»Το πλαστικό είναι ενσωματωμένο σε κάθε πτυχή της σύγχρονης ζωής. Βρίσκεται στα αυτοκίνητα, στα σπίτια, στις ιατρικές συσκευές, στα ρούχα καθώς επίσης και στα σαμπουάν. Αν και μεγάλο μέρος της ρύπανσης από πλαστικό από τα μέσα ενημέρωσης, επικεντρώνεται σε εικόνες της άγριας ζωής που πνίγεται από πλαστικές σακούλες, η πραγματικότητα είναι ότι η πλαστική ρύπανση είναι πολύ πιο ύπουλη. Μεγάλο μέρος της πλαστικής ρύπανσης δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι». (…) [Πηγή: www.ertnews.gr]
***
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Αργύρη Χιόνη, «Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων, Η φωνή της σιωπής (Λεκτικά τοπία, 1983)», εκδόσεις «Νεφέλη».
«Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει…»
Στη συνέχεια παραθέτουμε ένα κείμενο που 200 χρόνια μετά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το κείμενο χρονολογείται γύρω στα 1855 και αποτελεί την απάντηση του Σιάτλ, αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων, στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Φραγκλίνο Πηρς, ο οποίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση. Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Ο Σιάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του και οι σκέψεις του, αν και απέχουν από εμάς ενάμιση σχεδόν αιώνα, είναι εξαιρετικά επίκαιρες στην εποχή μας, τώρα που όλοι πλέον βιώνουμε τις ολέθριες συνέπειες από την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διαρκώς επεκτεινόμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας.
Το γράμμα ενός Ινδιάνου Αρχηγού έλεγε:
«Αν σας την πουλήσομε τη γη μας, αγαπήστε την, καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε την, καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεσή σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την, καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας. Ένα ξέρομε – ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα…»
***
Ας απομακρύνουμε όσο το δυνατόν τα πλαστικά από την καθημερινότητά μας, ας σκεφτούμε τις θάλασσές μας ως διαχρονικές πηγές ζωής…Ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τις στεριές και τις θάλασσές μας σαν χωματερές, όπου καταλήγουν απορρίμματα κάθε λογής.
