Γράφει η Μαρία Σωτηριανού, Ψυχολόγος Τμήματος Παιδιών και Εφήβων, Kέντρο Παιδιού και Εφήβου
Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια παιδική χαρά και έχουμε ακούσει παιδιά που κλαίνε επειδή πονάνε. Ο γονέας στην προσπάθειά του να το ανακουφίσει του λέει «Εσύ είσαι δυνατός! Θα σου περάσει αμέσως!».
Η πρόθεση των γονέων πίσω από αυτά τα λόγια είναι το νοιάξιμο και η ενθάρρυνση ώστε να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση. Ωστόσο, υπάρχει κίνδυνος να επιφορτωθούν τα παιδιά με υψηλές προσδοκίες που θα τα παγιδεύουνε σε ένα ανέφικτο πρότυπο. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι πρέπει πάντα να τα καταφέρνουν και δεν επιτρέπεται να λυγίσουν.
Οι «δυνατοί» δεν μπορούν να μαλώσουν, να θυμώσουν, να κλάψουν και να ζηλέψουν. Συμπεριφέρονται ως ενήλικες χάνοντας τη ζωντάνια και την ξεγνοιασιά. Νιώθουν συναισθηματική ασφάλεια, όταν μπορούν να φερθούν σαν ενήλικες. Τα παιδιά υπηρετούν την ηρεμία και την ισορροπία του οικογενειακού συστήματος, αποφεύγοντας να εκφράσουν αρνητικά συναισθήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο μέλλον να δυσκολεύονται να οροθετηθούν, να διαμορφώσουν την δική τους ταυτότητα και να συνάψουν επιτυχημένες και υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις.
Για να βοηθήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά να γίνουν ουσιαστικά δυνατά, ο δρόμος δεν είναι να τους προβάλουμε τις δικές μας υψηλές προσδοκίες. Η προσπάθεια είναι εκείνη που χρειάζεται να ενθαρρύνουμε αλλά και η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων τους. Το να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να δείχνουν ότι είναι ευάλωτα και να μπορούν να κλαίνε, υποδηλώνουν δύναμη. Έτσι, θα καταφέρουν να διαμορφώσουν μια ισχυρή προσωπικότητα που μπορεί να εκφράζεται, να διεκδικεί, να υπερασπίζεται τον εαυτό του, να βάζει όρια και να ανακάμπτονται μετά από δύσκολες καταστάσεις.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να είναι ελεύθερα να ζήσουν την παιδική τους αθωότητα στο δικό τους μαγικό κόσμο…
