Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 20 Νοεμβρίου γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υπεγράφη το 1989 από τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Για την ιστορία να πούμε ότι αυτή η συνθήκη –σύμβαση θεσπίζει την προστασία των παιδιών ως προς βασικές ελευθερίες και δικαιώματα.
Μέχρι σήμερα, η σύμβαση αυτή έχει επικυρωθεί από 193 κράτη, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας, η οποία υπέγραψε το 1992.
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς με αφορμή την σωρεία περιστατικών κακοποίησης –και μάλιστα με τα πρόσφατα περιστατικά σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών-πόσο στην πράξη κατοχυρωμένα και προστατευμένα είναι τα παιδιά.
Δυστυχώς η βία και η κακοποίηση αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο αλλά και στη χώρα μας ποτέ άλλοτε δεν ήρθαμε αντιμέτωποι ως ελληνική κοινωνία με τόσες πολλές υποθέσεις κακοποίησης ανήλικων παιδιών. Μάλιστα αυτό που προβληματίζει είναι η αδιαφορία, η συν-ενοχή όλων μας… Κάθε παιδί και έφηβος έχει το δικαίωμα στην υγεία και σε μια ζωή χωρίς βία.
Είναι απαραίτητο από οποιαδήποτε ιδιότητα κι αν έχουμε να παρατηρούμε τα ιδιαίτερα «σημάδια» στη συμπεριφορά και στην καθημερινή λειτουργία του παιδιού, ώστε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα διαφορετικά πρόσωπα της κακοποίησης και να παρεμβαίνουμε άμεσα και αποτελεσματικά. Παράλληλα από την πολιτεία να θεσπιστεί η παροχή υπηρεσιών με στελέχωση ειδικών στις οποίες να μπορεί να καταφεύγει το παιδί/ο έφηβος που κακοποιήθηκε -ιδίως στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει καμιά μορφή υποστήριξης από την οικογένεια και τον άμεσο κοινωνικό περίγυρο.
Μήπως ήρθε η ώρα να βρούμε την κοινωνική μας συνοχή, την αλληλεγγύη, την αγάπη και οι κοινωνικές δομές να δείχνουν μεγαλύτερη «ευαισθησία» και ετοιμότητα;
