Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Η ναυτομάνα Χίος γιορτάζει για μια ακόμη φορά στην επέτειο της 11ης Νοεμβρίου τα 110 χρόνια από την απελευθέρωσή της και την ενοποίησή της με τον εθνικό κορμό.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς εκείνους που έπεσαν για την Ελευθερία παραθέτουμε το γνωστό σε όλους ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ: «Το Ελληνόπουλο» – L’enfant – που το μετέφρασε ο Κωστής Παλαμάς το 1885 και βρίσκεται στα Άπαντά του (τόμος ΙΑ΄ σελ. 290 – 291). Ο Βίκτωρ Ουγκώ (1802 – 1885) ήταν ένας από τους Φιλέλληνες στους οποίους η Ελλάδα χρωστά πολλά. Όπως έλεγε ο ίδιος «Η Μούσα που με εμπνέει να γράφω στίχους είναι η Ελλάς του Βύρωνος και του Ομήρου».
Το ποίημα αυτό συγκίνησε και συγκινεί πάντα με την απάντηση του παιδιού στο ερώτημα τού τι επιθυμεί: «βόλια, μπαρούτι θέλω».
Το Ελληνόπουλο – Βίκτωρ Ουγκώ (ποίημα)
«Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίος, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά,
τ’ αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μέσ’τα νερά.
Ερημιά παντού. Μα κοίταξε κι’ απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη που απομένει
μόνο μια άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μέσ’ την αφάνταστη φθορά.
-Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ’ ήθελες τάχα να’ χες
για να τα ιδώ τα θαλασσιά’
ματάκια σου ν’αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;
-Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ρίχτα στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;
-Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ’το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ’το δεντρί
που μέσ’ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν’ άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δεν σώνει
μέσ’ απ ‘ τον ίσκιο του να βγει;
-Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με γλυκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ’όλα τα αγαθά τούτα; Πες.
Τ ‘ άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
–Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
βόλια, μπαρούτι θέλω, να!»
Χρόνια πολλά, με σημαία μας πάντα την αληθινή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
