Του Αριστείδη Ζαννίκου
Ήταν ο κοντός της παρέας. Παρά ταύτα, τον είχαμε επιλέξει για τερματοφύλακα της (άσημης και άγνωστης) ομάδας μας, του “ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ” Αγίου Μάρκου Βροντάδου. Τούτο διότι είχε ικανότητες “αίλουρου”, λες και ήταν φτιαγμένος από λάστιχο με τέλεια αντανακλαστικά.
Ο λόγος για τον Δημήτρη Κλήμη που, συγγενείς, γείτονες, φίλοι και απλοί γνωστοί του, αποχαιρετήσαμε το απόγευμα της Πέμπτης 6 Οκτωβρίου 2022 στον Ιερό Ναό Αγίου Μάρκου. Ο Δημήτρης, γεννημένος το 1949, ήταν το δεύτερο παιδί του ζεύγους Κώστα και Ευαγγελίας Κλήμη. Πρώτος ήταν ο Ζωρζής (Γεώργιος), καλός φίλος και συμμαθητής μου στο Δημοτικό, που πέθανε προ ετών στις Η.Π.Α. Εκεί πέθανε και το τρίτο τέκνο της οικογένειας, η Αγγελική, και μάλιστα σε πολύ μικρή ηλικία. Τέταρτος στη σειρά, ο Λεωνίδας, που θρήνησε γοερά το χαμό του Δημήτρη. Προφανώς θρηνούσε και για το χαμό των άλλων δύο αδελφιών του.
Από πολύ μικρός ο Δημήτρης είχε μπει στα βάσανα της ζωής. Πιτσιρικάς, κάπου στα δεκαπέντε, μπαρκάρισε σε ποντοπόρα πλοία ως καμαρωτάκι. Δέκα χρόνια μετά, με το “στεφάνι” του, την Αθηνά, το γένος Μάρκου Μενή, (του καραγωγέα που ήταν γνωστός ως “γέρος”), στήνουν το δικό τους σπιτικό.
Η Οικογένεια ολοκληρώθηκε σύντομα με τον ερχομό στη ζωή του Κωστή και της Βαγγελίτσας.
H τελευταία, με το σύζυγό της, χάρησαν στον Δημήτρη και την Αθηνά τέσσερα θαυμάσια εγγόνια, για τα οποία ο Δημήτρης καμάρωνε συχνά.
Για να επιβιώσει αξιοπρεπώς η οικογένεια, ο ακούραστος και αεικίνητος Δημήτρης, αφού εγκατέλειψε τα καράβια, βρέθηκε να δουλεύει σε Super market στην Αθήνα. Λίγο μετά, ακολουθώντας την επιλογή του Ζωρζή και της Αγγελικής, μετανάστευσε στην Αμερική, για να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη και να ασχοληθεί με τον κλάδο της εστίασης, στήνοντας ταβέρνες μόνος ή με τον αείμνηστο Μιχάλη Κωστάλα του Ιωάννη.
Τελικά, με την ενεργό στήριξη της Αθηνάς και των παιδιών τους, μπήκε στον απαιτητικό και επίπονο χώρο των αρτοσκευασμάτων ως φούρναρης, αρχικά στον Βροντάδο, μετά στα Θυμιανά και, από ετών, στην πόλη της Χίου.
Την κλονισμένη (από αδιάκοπη κούραση) υγεία του, ήλθε να επιδεινώσει (τον Φλεβάρη του 2021), ο κορωνοϊός, που έπληξε την ευρύτερη οικογένεια, οδηγώντας στο θάνατο τον ηλικιωμένο και φιλάσθενο σύγαμπρό του (μπατζανάκη), Μάρκο Κων/νου Γιαννιτσάκη. (έφυγε στις 26-2-2021)
Έκτοτε, ο Δημήτρης, αν και ζούσε με τη βοήθεια συσκευών οξυγόνου, αν και συνταξιούχος, δεν έλεγε να “κατακάτσει”. Ίσως αυτό, το ότι δηλαδή “δεν άκουγε συμβουλές” και συνέχιζε να πηγαίνει στο φούρνο, επιβάρυνε και άλλο την υγεία του.
Ήταν “της μοίρας του γραφτό”, νοσηλευόμενος, να “αρπάξει” κορωνοϊό για δεύτερη φορά, κάτι που δεν άντεξε. Τάφηκε στο Δημοτικό Νεκροταφείο Βροντάδου (πάνω από το Μερσινίδι) δίπλα ακριβώς στον τάφο του μπατζανάκη του Μάρκου Γιαννιτσάκη.
Ευχόμενος να είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους και συλλυπούμενος τους δικούς τους ανθρώπους, ας μου επιτραπεί να δημοσιοποιήσω μιά φωτογραφία στη μνήμη τόσο του Δημήτρη όσο και των συμπαικτών μας στον “ΑΤΡΟΜΗΤΟ” Ζωρζή Κλήμη και Κοσμά Μεννή (αδελφού του πρώην Δημάρχου Μάρκου Μεννή).
Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί μπροστά στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Βροντάδου (Αγίου Μάρκου), αμέσως μετά τις γυμναστικές επιδείξεις σχολικού έτους 1958-1959. Όλοι είμαστε τότε μαθητές των Δ’, Ε’ και Στ’ τάξεων.
Τους αναφέρω από αριστερά προς δεξιά:
Βολίκας Κοσμάς του Χαριλάου (κοστουμαρισμένος μιάς και, ως αριστούχος της τάξης μας (Στ’) ήταν σημαιοφόρος), +Κλήμης Ζωρζής του Κων/νου, +Κλήμης Δημήτρης του Κων/νου, Γλύκας Μάρκος του Νικολάου, Συρρής Μιχάλης του Χρήστου, Μπαχάς Κώστας του Λιοντή, Ζαννίκος (Κοτσάτος) Δημήτρης του Κυριάκου, +Μεννής Κοσμάς του Γεωργίου, Γαβριήλ Μάρκος του Ευστρατίου και Τσιχλής Μιχάλης του Ιωάννη, ενώ πίσω από τους Συρρή και Μπαχά, ευρίσκεται ο γράφων το παρόν, ως ο ενδέκατος παίκτης του “ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ”.
Εξηντατρία χρόνια από το 1959, οι μνήμες παραμένουν άσβεστες, χάρη (και) στις φωτογραφίες, που, έστω μαυρόασπρες, χρωματίζουν με όμορφες αναλαμπές τα χρόνια της “τρίτης ηλικίας”. Χρόνια “δίσεχτα” που όλο και λιγοστεύουν, που αν και γίνονται όλο και πιο δύσκολα, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της λαϊκής ρήσης που λέει ότι, “και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ‘ναι....
