Επιλογή- παρουσίαση κειμένων: Κωνσταντίνος Βολάκης
Πεζογράφημα
Όταν μπαίνει η φωτεινή άνοιξη αλλά και το μελαγχολικό φθινόπωρο μ’ αρέσει να περπατάω στους δρόμους του χωριού. Τα ήσυχα απογεύματα όταν ο ήλιος κουρασμένος πια σε χαϊδεύει σαν φίλος στους ώμους κι ο αέρας κοιμάται στα κλαδιά των δέντρων τα σπίτια κι οι δρόμοι μοιάζουν σαν σκηνικό μιας ταινίας που γυρίζεται, είναι σε εξέλιξη, απλά ο σκηνοθέτης κι οι ηθοποιοί κάνουν το διάλειμμά τους πριν ξεκινήσουν το γύρισμα της επόμενης σκηνής.
Οι γάτες στις αυλές, καθώς περνάς δεν ταράζονται, συνεχίζουν το χουζούρι τους, γλείφονται ή χασμουριούνται, ένα σκυλί μπορεί να σε πάρει από πίσω ή να σε γαυγίσει μέσα από τα κάγκελα του κήπου τρομάζοντάς σε και διακόπτοντας τη σκέψη ή την ονειροπόλησή σου.
Τα καλοκαίρια όμως είναι αλλιώς… Όταν πέφτει ο ήλιος γεμίζουν οι αυλές… Φωνές, κουβέντες και γέλια… Παιδιά στους δρόμους και στις πλατείες παίζουν το παιχνίδι της νιόβγαλτης ζωής…
Εμένα όμως η ματιά κι η καρδιά μου σταματά σε κάτι ήσυχα σοκάκια, σε σπίτια χαμηλά και σε κάτι μικρές αυλές που σε κάσες βαμμένες με κόκκινη λαδομπογιά μυρίζει η αρμπαρόριζα και καίνε μικρές φωτιές από τα κόκκινα γεράνια…
Στα χαμηλά πεζούλια ή σε πλαστικές καρέκλες έξω στο δρόμο βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή οι γυναίκες με τα μαύρα… Κουβαλούν και κραυγάζουν με τις μαύρες παντιέρες των ρούχων τους την απώλειά τους, το πένθος τους… Τι κι αν έχουν περάσει χρόνια και χρόνια αυτές πιστές σε έναν αρχαίο κώδικα συμπεριφοράς θα τα φορούν μέχρι να φύγουν από τον κόσμο…
Κάθονται η μια δίπλα στην άλλη και μιλούν σιγά… Ίσως να λένε για τα περασμένα… Κάποτε ήταν κι αυτές δροσερές κοπέλες, μπορεί να ερωτεύτηκαν… μετά γινήκανε γυναίκες, παντρεύτηκαν, τις περισσότερες φορές όχι αυτόν που αγάπησαν, κάνανε σπιτικό, παιδιά, δούλεψαν στα χωράφια, μπορεί να χόρεψαν σε πανηγύρια και σε γάμους, να παιδεύτηκαν και να υπηρέτησαν δεσποτικές πεθερές και αυταρχικούς συζύγους… Ποιος ξέρει…
Τώρα όταν αναφέρονται σ’ αυτές λένε «οι γριές»… Σαν να μιλούν για ληγμένα προϊόντα…
Όταν περάσεις από μπροστά τους και τις καλησπερίσεις, πριν προλάβεις να απομακρυνθείς θα ακούσεις τον ψίθυρο «ποια είναι αυτή;» και μετά πολλές λέξεις η μια κοντά στην άλλη, σαν τιτίβισμα πουλιών, θα δώσουν τις διαφωτιστικές πληροφορίες. Αν κάποια από αυτές είναι γνωστή σου ή συγγενής, δεν γλυτώνεις την ολιγόλεπτη στάση…
Πρώτα θα έχεις μια πλήρη αναφορά για όλες τις παθήσεις που κουβαλάει το γέρικο σαρκίο και μετά θα γίνει μια αναδρομή στα περασμένα με επίλογο μια φράση όπως «τι καλά περνάγαμε τότε… Μαζευόμαστε στα σπίτια για το μουαμπέτι, και λέγαμε παραμύθια, καθένας έφερνε ότι είχε και τρώγαμε και γελούσαμε… Γιατί τότε υπήρχε αγάπη…».
Εσύ φεύγεις, θέλεις να συνεχίσεις τη βόλτα σου κι αυτές έχουν ήδη βρει θέμα να κουβεντιάσουν από τα περασμένα.
Τα περασμένα… Αυτή είναι η ζωή τους… Στα σιωπηλά τους σπίτια με τις νυφικές φωτογραφίες σε χρυσαφιές κορνίζες να καμαρώνουν στη σάλα, (που δεν γεμίζει κόσμο στα γιορτάσια), τα παιδιά και τα εγγόνια που είναι φευγάτα στην πόλη. Θα έρθουν που και που ένα Κυριακάτικο μεσημέρι και θα είναι για κείνες γιορτή.. Θα φτιάξουν από βραδύς χορτόπιτα και γαλατόπιτα κι ας πονούν τα πόδια κι οι αρθρώσεις τους, δεν θα παραπονεθούν…
Θα ρουφήξουν την κάθε στιγμή με μάτια, αυτιά κι αγκαλιές ανοιχτές και μόλις τους ξεπροβοδίσουν θα γεννιέται μέσα στην ψυχή τους το ερώτημα πότε θα έρθουν ξανά.
Κάποιες απ΄ αυτές δεν περιμένουν κανένα… Τα σπίτια τους είναι γκρίζα και σιωπηλά… Τους αβάσταχτους χειμώνες πίνουν μόνες τον καφέ τους κι η τηλεόραση παίζει στη διαπασών από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά τους να έχουν μια συντροφιά, ένα υποκατάστατο της ανθρώπινης παρουσίας. Το παράθυρό τους έχει μισοτραβηγμένη την κουρτίνα και στέκουν με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι μήπως και δουν κάποιον άνθρωπο, να πουν μια κουβέντα…
Όχι … μόνο στις παρουσιάστριες των πρωϊνάδικων μιλούν και τις φωνάζουν με το μικρό τους όνομα.
Τα βράδια κάνουν τη προσευχή τους δεόμενες να ξυπνήσουν και το άλλο πρωί για να συνεχίσουν από εκεί που άφησαν την μονότονη και χωρίς εκπλήξεις ζωή τους.
Κάτι Δευτέρες θα τις έβρισκες στο κέντρο Υγείας, με τις τσάντες του φαρμακείου που έχουν μέσα το βιβλιάριο και τα άδεια κουτιά από τα φάρμακα τους, να περιμένουν για συνταγογράφηση. Εδώ ανοίγει η καρδιά τους… Επιτέλους θα δουν κόσμο… θα μάθουν κανένα νέο… Κάθονται με τις ώρες και μιλούν χωρίς να δυσανασχετούν για την πολύωρη αναμονή, όσο πιο αργά έρθει η σειρά τους τόσο καλύτερα.
Στο τέλος του μήνα σαν ένα σμάρι μαύρα πουλιά θα περιμένουν στην πόρτα του Ταχυδρομείου για την σύνταξη. Θα μετρήσουν τόσα χρόνια ιδρώτα σε λίγα χαρτονομίσματα που δεν τους εξασφαλίζουν καλά- καλά την διαβίωσή τους για το μήνα.
Τις γυναίκες με τα μαύρα ρούχα σκέφτομαι που φοβούνται μην πεθάνουν μόνες …Αυτές που πάνε στο κοιμητήριο και πια δεν έχουν τάφο για να ανάψουν κερί και να αφήσουν λουλούδια παρά ψάχνουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ένα ξύλινο κουτί με ένα αγαπημένο όνομα που έχει σβήσει πια με τα χρόνια και δεν το βρίσκουν…
Αυτές… που δεν έχουν όνειρα πια παρά μόνο υπομονή κι εγκαρτέρηση. Αυτές που κάθονται το απόβραδο στο μπαξέ και ποτίζουν τις ντομάτες και τις μελιτζάνες και μετρούν τους δορυφόρους που σκοτώνουν με το νύχι την ώρα που το δικό τους άστρο τρεμοπαίζει…
