Του Κωνσταντίνου Βολάκη
Θα σε περιμένω, στους άδειους δρόμους το βράδυ της Ανάστασης αδερφέ μου μοναχικέ, επαίτη, κουρελή, άστεγε…
Θα σε περιμένω, την ώρα που τα βαμμένα χείλη θα ακουμπάνε τα πόδια ενός σταυρού, που πάνω του, πόνεσε ένας δικός μας, ένας σαν κι εμάς.
Θα σε περιμένω, την ώρα που οι πολύχρωμες λαμπάδες με τις κορδελίτσες θα βρίσκονται πάνω σε χέρια, που αγαπημένε μου αδερφέ, σ’ έδιωξαν, την ώρα που τους ενόχλησες στην πολυτελή καφετέρια γιατί τόλμησες και ζήτησες ένα τσιγάρο ή το αντίτιμο για μισό κουλούρι…
Θα περιμένω κι εσένα, βρώμικο, μικρό, ορφανό παιδάκι, που η κυρία, που τώρα σταυροκοπιέται με γελοίο προσποιητό θλιμμένο ύφος, σ’ έδιωξε με αποστροφή και αηδία, την ώρα που κοίταγες με λαχτάρα, το καινούργιο πασχαλινό, ηλεκτρονικό παιχνίδι, του παχύσαρκου, κακομαθημένου εγγονού της.
Θα σε περιμένω, την ώρα που το Άγιο φως, θα γυαλίζει στο φαλακρό γλοιώδες πρόσωπο του «κυρίου» μικροκαταστηματάρχη, που ασφυκτιά μέσα στο παλιό κοστούμι του και η γραβάτα τον πνίγει, στο λιπαρό, χοντρό λαιμό του.
Αυτόν, τον αξιοσέβαστο «κύριο»! Που με έκδηλη, πρόστυχη λαχτάρα κοιτά το κοριτσάκι που η μαμά του, το κρατά με υπερηφάνεια και το έντυσε, υπακούοντας σε παλιά δικά της απωθημένα, με κοντό φουστανάκι, να φανούν τα καλλίγραμμα πόδια του και το μακιγιάρισε, σαν μέλλουσα πορνοστάρ.
Με καμάρι, η χοντρή συμβία του εν λόγω «κυρίου» δίπλα του, έχει φέρει τον κορσέ της στα όρια αντοχής και κοιτά με αγωνία του καμπαναριού το ρολόι, γιατί… το -κορίτσι- πεινάει και οι λουστρινιένες γόβες που πήρε πανέξυπνα σκεπτόμενη σε προσφορά… την στενεύουν.
Θα σε περιμένω, την ώρα που θα καίγεται ο Ιούδας και θα φεύγουν βιαστικά να φάνε οι καλοί χριστιανοί, πριν ο ιερέας τριτώσει το αναστάσιμο άγγελμα, για να δούμε, μέσα από τις τρύπες του σακακιού σου, τ’ αστέρια και τα φωτισμένα παράθυρα των κοινωνικά, αποδεκτών ανθρώπων.
Κι εκεί, στο μεγάλο, πασχαλινό, γιορτινό τραπέζι των δήμων και των εκκλησιών, εκεί θα βρεθούμε, να γιορτάσουμε παρέα, με κρέας στα πλαστικά μπολάκια και σ’ ένα πλαστικό ποτηράκι, θα μας κεράσουν κρασί.
Προσπάθησε, σε παρακαλώ, να δείχνεις χαρούμενος γιατί θα είναι και των τηλεοράσεων οι κάμερες για να αποθανατίσουν την καλοσύνη και την κρατική μέριμνα που κρατά και ορίζει τις τύχες και τη ζωή μας.
Εμείς, πρόσεξε μην ξεχάσεις. Θυμήσου. Για να χαρεί και ο αμερόληπτος καναλάρχης, να χαμογελάμε στις κάμερες. Έτσι πρέπει. Χαμογελαστοί να δείξουμε την δυστυχία μας, για να έχει ακροαματικότητα το δελτίο ειδήσεων στα γεμάτα, χαρούμενα τραπέζια «των άλλων», που θα μας βλέπουν χορτασμένοι και θα ρεύονται το φαγητό και τη χωνεμένη συνείδηση τους.
Θα σε περιμένω, μην αργήσεις γιατί θα είμαστε μεγάλη παρέα… Θα βρίσκονται στο μεγάλο τραπέζι εμάς, «των διαφορετικών», όλοι οι γέροι και οι γριές που πέθαναν φέτος μέσα στα χαρτονένια σπίτια τους, με απλωμένο το χέρι απ’ το κρύο.
Θα είναι και οι άνεργοι, που έχασαν το σπίτι τους και την ζωή τους από την μεγάλη ευεργεσία, που τους πρόσφεραν οι τράπεζες.
Θα είναι παρέα μας και οι ψυχές αυτών, που χάθηκαν παράλογα στους πολέμους του 21ου αιώνα και στα καραβάνια της σύγχρονης προσφυγιάς γιατί πίστεψαν, ότι φεύγοντας και αλλάζοντας τόπο, θα ξεγελάσουν και θα κρυφτούν από τη μοίρα τους.
Θα είναι μαζί μας και οι ψυχές των παιδιών, που χάθηκαν στις εκτρώσεις. Αυτές, που επέβαλαν οι ανάγκες της επιβίωσης και της κοινωνίας και ποτέ, δεν έζησαν.
Θα είναι μαζί μας και αυτοί, που δεν άντεξαν να βλέπουν τη δυστυχία της γυναίκας τους και των παιδιών τους και θεωρώντας τον εαυτό τους υπαίτιο, ζήτησαν τη συγγνώμη και την ελάχιστη αξιοπρέπεια, στο θάνατο.
Θυμήσου μονάχα, να κρατήσουμε ανάμεσά μας, μια καλή θέση για τον μεγάλο «Φίλο μας, Πατέρα και Αδελφό μας».
Θα Τον γνωρίσεις εύκολα… είναι σαν κι εμάς. Πεινασμένος, πονεμένος, κουρελής…
Θα Τον γνωρίσεις εύκολα γιατί στο μέτωπο, στα χέρια και τα πόδια Του, έχει πληγές, από αυτές, που μόνο οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν. Από αυτές, που ποτέ δεν γιατρεύονται και 2022 χρόνια, συνέχεια, στάζουν αίμα…
Κράτα Του μια θέση ανάμεσά μας και αν δεν βρούμε, δεν πειράζει…. Του έχουμε εμείς μια θέση κρατημένη πάντα, στην καρδιά μας.
Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες της στήλης «Σελίδες Λογοτεχνίας» της εφημερίδας «Χιακός Λαός». Σας ευχαριστώ, που κοντά πέντε χρόνια, μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε την προσπάθεια μου παντοιοτρόπως στην λογοτεχνία. Εύχομαι απο τα βάθη της καρδιάς μου, η Ελληνική –Λαμπρή- να μας γεμίζει κουράγιο και ελπίδα.
Και η –Ανάσταση-, να φέρει αναζωπύρωση των ναρκωμένων αισθημάτων μας και την ποθούμενη, ευτυχία στην ζωή μας.
Χρόνια Πολλά!
Κάθε αστέρι και κάθε καλό, για όλους και όλες σας !
