Γράφει ο Παύλος Καλογεράκης, Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου
Το Μνημείο των Σφαγών στην πόλη μας βρίσκεται στην οδό Δημοκρατίας, λίγο πιο πάνω από το Δημαρχείο. Το σημειώνω τούτο, διότι σε συζητήσεις με συμπολίτες μας, μου δήλωσαν άγνοια της ύπαρξής του! Θα μπορούσα να πω ότι τους δικαιολογώ κάπως, με δεδομένο ότι έτσι που το’ χουμε «μισο -κρυμμένο», χωρίς την ελάχιστη αντάξια ανάδειξη που του αρμόζει, φυσικό είναι να περνά απαρατήρητο- ακόμα και από τους περαστικούς!
Πάλι καλά, θα πουν κάποιοι! Γιατί έτσι που ήταν χωσμένο πριν μερικά χρόνια, γεμάτο με καφάσια (!) τριγύρω του, με χίλια δυο άλλα αντικείμενα και με τα τόσα δίκυκλα να συμπληρώνουν το ντεκόρ του, έδειχνε σαν να μην υπάρχει καν Μνημείο, σαν να μην το χρειαζόμαστε! Η κατάσταση κάπως έφτιαξε μετά την σχετική ευαισθητοποίηση που προκάλεσαν επανειλημμένα άρθρα στον τοπικό Τύπο από φορείς, από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών και από συμπολίτες μας. Σε κάθε περίπτωση όμως και η σημερινή του εικόνα και γενικά η αισθητική του χώρου, είναι ντροπή για την πόλη μας! Τα δίκυκλα συνεχίζουν να …. βασιλεύουν τριγύρω του και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπροστά του δεν του επιτρέπουν καν να φανεί!
Ας σκεφτούμε το τι δηλώνει το Μνημείο τούτο: Σαράντα χιλιάδες οι σφαγιασθέντες και απαγχονισθέντες και άλλοι τόσοι, όσοι κράτησαν την πίστη τους, σύρθηκαν δούλοι στα παζάρια της Ανατολής από τους Οθωμανούς, στα τραγικά γεγονότα του 1822! Σκορπίστηκαν οι υπόλοιποι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα! Ρήμαξε το Νησί μας! Εξαφανίστηκε η ζωή και η ομορφιά του! Μέγιστη θυσία στον βωμό της Λευτεριάς! Αυτές, οι επί 5μηνο Σφαγές, συνέβαλαν στο φούντωμα του Φιλελληνισμού και ενδυνάμωσαν την πίστη των προγόνων μας για το δίκαιο του Αγώνα τους!
Αλήθεια, ποια είναι η οφειλή μας προς τους προγόνους μας; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας προς την πόλη μας, αλλά και προς την νέα γενιά; Τι νοιώθουμε; Τι προβάλλουμε; Τι αναδεικνύουμε; Ποιές είναι οι Αξίες στις οποίες στηριζόμαστε; Δεν είναι αναγκαίο η φροντίδα μας, για ένα Μνημείο, να είναι αντάξια του μεγέθους της θυσίας, αλλά και του ιστορικού γεγονότος; Μας έχει καταφάει η καθημερινότητα και ο ευδαιμονισμός και ξεχαστήκαμε! Όμως με τα τρέχοντα τραγικά γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία, είναι πολύ επίκαιρο να υπογραμμιστεί ότι πρώτιστη σημασία στη ζωή δεν έχει η επιβίωση αλλά η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια!
Η αισθητική βελτίωση του Μνημείου των Σφαγών είναι πέραν πάσης αμφιβολίας βασική και αναγκαία ιστορική μας υποχρέωση. Δεν μας περιποιεί τιμή η σημερινή κατάσταση! Ούτε θέμα μεγάλου κόστους είναι, ούτε δυσεπίλυτο, από τεχνικής πλευράς. Είναι θέμα προτεραιοτήτων και αισθητικής αντίληψης του δημόσιου χώρου, πέραν της ηθικής και συναισθηματικής μέγιστης υποχρέωσης που έχουμε.
ΥΓ. Τέτοιες μέρες του 1822 ήταν που άρχισαν οι Σφαγές και κράτησαν μέχρι τον Αύγουστο…
