«Η Άνοιξη αυτή,
μας βρήκε όλους απροετοίμαστους κι ανόρεχτους ή αδιάφορους.
Απροετοίμαστη κι η Άνοιξη,
σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει».
– Γιάννης Ρίτσος
Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Πράγματι αυτή η άνοιξη μας βρήκε απροετοίμαστους… Και τι εννοούμε με αυτό;
Πριν δύο χρόνια- και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 2020- μπήκε στη ζωή μας ένας ιός άγνωστος, εχθρικός που μας γέμισε φόβο. Δύο χρόνια μετά- Μάρτιος του 2022- παίρνει τη σκυτάλη ένας πόλεμος που μας γεμίζει κι αυτός θλίψη μπροστά στο δράμα που εκτυλίσσεται.
Ο ιός αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, μας βάζει σε απομόνωση, σε ακούσιο εγκλεισμό στα σπίτια μας. Αναστέλλει οτιδήποτε κάναμε πιο πριν. Δοκιμάζει τις σχέσεις μας, την υγεία μας-σωματική και ψυχική-, μας απειλεί, μας φοβίζει, καθώς δεν γνωρίζουμε τίποτε γι’ αυτόν. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως μόνο με την κοινωνική αποστασιοποίηση θα προστατευθούμε. Με τα εμβόλια, τη συμβολή της επιστήμης ήρθε η ίαση, όχι εντελώς-δεν έχουμε ξεφύγει, όπως φαίνεται. Είναι σαν να λέμε «η Ζωή νίκησε τον ιό».
Δυστυχώς ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία πάλι μας φέρνει τη θλίψη, την αγωνία τού τι θα γίνει, ποια θα είναι η κατάληξη και την ανασφάλεια σε κάθε επίπεδο. Καθημερινά εκτυλίσσονται μπροστά μας σε live αναμεταδόσεις αμέτρητες εικόνες, ανταποκρίσεις με χιλιάδες θύματα, εκατομμύρια ξεριζωμένους πρόσφυγες και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα κατεστραμμένης γης. Είναι ένας πόλεμος που απειλεί όλο τον κόσμο. Αυτά τα νέα δεδομένα μας προκαλούν εύλογα όχι μόνο φόβο, ανησυχία αλλά και απέραντη θλίψη για τα όσα βιώνει ο «πολιτισμένος» και «εξελιγμένος» κόσμος μας…
Θα κλείσουμε με το απόφθεγμα του Γάλλου ποιητή, Πωλ Βαλερύ, (1871-1945): «Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν…»
