Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Θα ήταν γύρω στο 1983 όταν είχε ξεκινήσει η μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στην ελληνική ακτοπλοΐα που κράτησε αρκετές εβδομάδες και παρέλυσε τη χώρα. Στο νησί μας, ο κόσμος ταξίδευε μόνο με αεροπλάνο αλλά χρειαζόταν «μέσον» για να βρεις εισιτήριο επειδή τα δρομολόγια δεν επαρκούσαν. Η αγορά είχε παρουσιάσει ελλείψεις σε πολλά αγαθά και κυρίως σε τρόφιμα.
Ευρισκόμενη στην πρωτεύουσα αποφάσισα μια μέρα να κατέβω στον Πειραιά με τις αποσκευές μου επειδή είχα ακούσει φήμες για δρομολόγηση πολεμικών πλοίων. Εκεί έμαθα ότι κάποιο από αυτά πράγματι θα αναχωρούσε σε λίγες ώρες για το νησί, και σε λίγο είδα ότι άρχισαν να εμφανίζονται ταλαίπωροι ταξιδιώτες καθώς και μερικά φορτηγά αυτοκίνητα μεταξύ των οποίων και του πατέρα μου . Όταν επιβιβαστήκαμε στο πολεμικό, έπαιξα κουμκάν με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και δυο νεαρούς στρατιώτες που επέστρεφαν από την άδειά τους. Όλοι ήταν προετοιμασμένοι ψυχολογικά ότι θα περάσουν τη νύχτα καθιστοί στο πάτωμα ή σε καρέκλες -δεν έχει σημασία -αρκεί που θα ταξίδευαν. Εξάλλου μας διαβεβαίωσαν ότι το ταξίδι θα είναι σύντομο. Ένοιωθα τυχερή επειδή θα μπορούσα να καταφύγω αργότερα σε ένα από τα κρεβατάκια που διαθέτουν τα φορτηγά για να ξεκουράζονται οι οδηγοί στα μακρινά ταξίδια.
Όταν βαρέθηκα τη χαρτοπαιξία καληνύχτισα ευγενικά και έφυγα. Προηγουμένως είχα πληροφορηθεί κατά πού έπεφτε το γκαράζ – με πλάγιο τρόπο καθώς απαγορευόταν η πρόσβαση. Στην προσπάθειά μου να διασχίσω ένα στενό μισοσκότεινο διάδρομο του πλοίου, πρέπει να πάτησα πάνω σε γράσα ή λάδια, γλίστρησα και έπεσα προς τα πίσω. Μισοζαλισμένη από το χτύπημα στο κεφάλι, κουτσαίνοντας ελαφρά, έφθασα στον προορισμό μου και άνοιξα την πόρτα του φορτηγού. Σκαρφάλωσα στο κουβούκλιο, ξανασκαρφάλωσα στο κρεβατάκι, έκλεισα τα κουρτινάκια σαν λαθρεπιβάτης, άναψα το φώς και βάλθηκα να διαβάσω ένα περιοδικό μπας και με πάρει ο ύπνος. Άρχισε όμως τρικυμία, το καράβι κουνούσε σαν δαιμονισμένο, και ενώ μακάριζα την τύχη μου που είχα τουλάχιστον ιδιωτικό χώρο, ξαφνικά ακούω ένα τρομερό θόρυβο από μέταλλο. Μέχρι να σκεφτώ «τρακάραμε –πνιγόμαστε» ακούστηκαν πολλά πόδια που έτρεχαν πάνω στις λαμαρίνες και φωνές που έδιναν εντολές η μια στην άλλη.
Παραμέρισα στα κρυφά τα κουρτινάκια και είδα στο βάθος ένα φορτηγό αυτοκίνητο γνωστής μεταφορικής εταιρείας του νησιού να έχει φύγει από τη θέση του, να μετακινείται επικίνδυνα από το κούνημα του πλοίου, και τους ναύτες ( πάρα πολλούς ) να το τραβούν με αλυσίδες και σχοινιά. Ο οδηγός του είχε βάλει μπροστά τη μηχανή και όλοι μαζί προσπαθούσαν να το ξαναδέσουν με πρόχειρα μέσα . Από τις ομιλίες κατάλαβα ότι με την τρικυμία είχε σπάσει η αλυσίδα μαζί με τον κρίκο που ήταν δεμένο στη θέση στάθμευσης και έτσι εξηγείται ο κρότος που άκουσα. Φοβήθηκα ότι αν χαθεί ο έλεγχος υπάρχει κίνδυνος μετατόπισης φορτίου και έκανα την προσευχή μου. Μπορούσε δηλαδή να γίνει καραμπόλα με τα άλλα οχήματα και τότε πηγαίναμε χαμένοι όλοι μαζί αύτανδροι: ναύτες, φορτηγά και επιβάτες. Εξακολουθούσα να κρύβομαι αν και με τέτοιο πανζουρλισμό αμφιβάλλω αν μπορούσε να με αντιληφθεί κανείς… Πέρασε από το μυαλό μου ότι το συμβάν θα κρατούνταν μυστικό για να μην προκληθεί πανικός στους επιβάτες. Το πολεμικό, πήρε μια ελαφρά κλίση, και με κλίση έφθασε στο νησί, ενώ αμέσως διαπίστωσα ότι έκοψε και ταχύτητα. Όλη την εφιαλτική νύχτα, άγρυπνη, άκουγα αλυσίδες να σέρνονται στα μεταλλικά πατώματα καθώς οι ναύτες έκαναν ηρωικές προσπάθειες να διατηρήσουν όπως όπως το φορτηγό δεμένο.
Φθάσαμε κάποτε στο νησί, πάντα με τρικυμία και μετά από 16 ώρες ταξίδι. Στην «ουρά» για την αποβίβαση διαπίστωσα ότι όλοι είχαν παρατηρήσει τη μείωση της ταχύτητας, αλλά παραδόξως όχι την κλίση, έκαναν παράπονα που αργήσαμε αλλά κανείς δεν έδειχνε να γνωρίζει τι είχε συμβεί. Τσιμουδιά εγώ… Το είπα μόνο στους γονείς μου, ο πατέρας μου έκανε το σταυρό του και η μητέρα μου πήγε να θυμιάσει και να ανάψει το καντήλι.
Πολλά χρόνια αργότερα συνάντησα ένα συμπατριώτη μου που θυμήθηκε ότι κάποτε ταξιδεύαμε μαζί για το νησί με πολεμικό πλοίο.
-Ξέρεις, μου λέει, τι έμαθα αργότερα;
-Τι; ρωτώ εγώ κάνοντας την ανήξερη.
-Ότι έλυσε ένα φορτηγό, έγινε μετατόπιση φορτίου (!) και κοντέψαμε να πνιγούμε αλλά δεν μας είπαν τίποτα.
– Σοβαρά ; ρωτώ εγώ. Λες γι’ αυτό να έγερνε το καράβι;
