Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Αν γυρίζαμε πίσω τους δείκτες του ρολογιού και με μια κρυφή κάμερα παρακολουθούσαμε πώς διασκέδαζε ο κόσμος πριν από τη δεκαετία του ΄90, μόνο τότε θα μπορούσαμε να διαπιστώσομε την τεράστια αλλαγή που επήλθε στον τρόπο που εννοεί πλέον ο κόσμος τη διασκέδαση, καθώς και την αλλαγή στα ακούσματα, ελληνικά και ξένα-ιδιαίτερα αυτά των νέων παιδιών της εποχής μας…
Ο συντηρητισμός στους στίχους των τραγουδιών (πολλοί θα πουν σεμνότητα ή σεμνοτυφία ),των δεκαετιών του ΄30, του΄40 και του ΄50 είναι ολοφάνερος, τον διαδέχθηκε όμως ένα ξέσπασμα απελευθέρωσης κατά τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70, ενώ ολόκληρη τη δεκαετία του ΄80, αυτή η απελευθέρωση παγιώθηκε και εκφράστηκε με κάθε δυνατό τρόπο… Και κάπου εκεί σταματά η διασκέδαση όπως τη γνώριζαν όλοι μέχρι τότε…
Έχει επισημανθεί ότι η μουσική, καθώς και τα τραγούδια που απευθύνονται στο ευρύ κοινό τουλάχιστον, αντανακλούν μεταξύ άλλων και τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της κάθε εποχής, δηλαδή την ευμάρεια ή την φτώχεια και μαζί την προοπτική, και θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τη δεκαετία του ΄80, την οποία πολλοί εκθειάζουν -και όχι αδίκως κατά τη γνώμη μας -, υπήρχε και στην Ελλάδα οικονομική άνθιση και μαζί με αυτήν υπήρχε και αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν πάντα από καλά έως και καλλίτερα…
Περίπου τη δεκαετία τού 90 είχαμε από την πλευρά μας παρατηρήσει μια αλλαγή στον τρόπο της μαζικής διασκέδασης, λες και αυτή είχε χάσει το νόημά της…
Παλαιότερα οι άνθρωποι έπιναν, χόρευαν, γλεντούσαν, μεθούσαν έστω, στα διάφορα και διαφορετικά κέντρα αναψυχής με ελληνική ή ξένη μουσική. Τα ελληνικά pop ή λαϊκά τραγούδια μπορεί να ήταν από παθιάρικα, ερωτικά μέχρι χαρούμενα και αφελή, ενώ οι θαμώνες ήταν καθήμενοι, είχαν συγκεκριμένο χώρο για να χορέψουν και συγκεκριμένο χώρο για να πιούν το ποτό τους. Κάτι παρόμοιο επικρατούσε και στα καταστήματα στα οποία ακουγόταν ξένη μουσική, όπως στα μπαρ και στις ντισκοτέκ. Τότε, τα καταστήματα διασκέδασης ήταν διακριτά. Αλλού θα έπινες τον καφέ σου ή έστω μια μπύρα, αλλού θα έτρωγες, αλλού θα έπινες ποτό αργότερα, και αλλού θα χόρευες, ακόμα πιο αργά ανάλογα με την προτίμηση και τη διάθεσή σου… Στη συνέχεια στα μεν ελληνικά τραγούδια κυριάρχησε ο ανατολίτικος ρυθμός και μάλιστα στην κακή του εκδοχή, επαναλαμβανόμενος, άτεχνος, πρόχειρος, κουραστικός, βαρετός, ενώ στην ξενόφερτη μουσική οι ήχοι έγιναν ξαφνικά μονότονοι, υποβλητικοί, νέα είδη επιβλήθηκαν ως μόδα, χωρίς στίχους, χωρίς έκφραση και κατέκλυσαν σιγά σιγά τους σχετικούς χώρους διασκέδασης, τα ραδιόφωνα και τα video clips…
Θα παρατηρήσομε ότι από τη δεκαετία του ΄90 και δώθε άρχισε να επικρατεί ένα συνονθύλευμα στον τρόπο διασκέδασης. Μέσα στους προσφερόμενους χώρους όλοι χορεύουν ( μάλλον κουνιούνται), πίνουν παντού τριγύρω, αλλά δεν κάθονται πουθενά και αυτό τελικά δεν θέλει και πολύ να θεωρηθεί «εξέλιξη» αν όχι πρόοδος κιόλας… Την αρχική κατήφεια ή έστω επιφύλαξη διαδέχεται ο ξέφρενος χορός, η ξέφρενη κατανάλωση ποτού – χωρίς να παραβλέψομε τη χρήση ουσιών, η οποία πάντα υπήρχε, αλλά πλέον τα φαινόμενα δείχνουν ότι η διάδοσή της είναι δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι της «διασκέδασης» για τους νέους μας. Στις μέρες μας, στο ίδιο κατάστημα πίνεις καφέ, μπύρα, αναψυκτικό, πιο αργά αλκοολούχα ποτά και ακόμα πιο αργά το ίδιο κατάστημα μετατρέπεται σε μπουζουξίδικο με όρθιους πελάτες, όταν πλέον έχει ολοκληρωθεί ο βομβαρδισμός με τους ξενόφερτους ήχους του συρμού.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ασχοληθούν σίγουρα και με το περιεχόμενο των ασμάτων που ακούγονται στις μέρες μας, καθώς και με τον τρόπο διασκέδασης που σχετίζεται με αυτά. Άλλωστε η ιστορία της μουσικής γενικά διδάσκεται ήδη σε όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κλάδους σπουδών, ιστορικούς ή μη ιστορικούς και από κοινωνιολογικής πλευράς.
Χορός, τραγούδια, διασκέδαση – για το ευρύ κοινό πάντα-, διότι δεν μπορούμε να παραβλέψομε τις ιδιαίτερες (χωρίς εισαγωγικά) προτιμήσεις – από κλασσικές έως πρωτοποριακές – , αυτό το τρίπτυχο ψάξαμε, λέξεις να το χαρακτηρίσομε, και βρήκαμε ως πιο κατάλληλες, τις λέξεις «απογοητευτικό», «παρακμιακό», πεσιμιστικό έως προσβλητικό !
Υ.Γ. Πολλοί μπορεί να σκεφτούν ότι το σημερινό άρθρο έχει τη μορφή… λογοκρισίας. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε πολύ να λογοκρίνομε (αν αυτή είναι η κατάλληλη λέξη ) ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής (εννοούμε τα διάφορα είδη street music ) που δυστυχώς έχει απήχηση στους νέους, δεν θα το κατονομάσομε αλλά θα επισημάνομε ότι εκφράζει στίχους υβριστικούς μέσα από τους οποίους οι ίδιοι νομίζουν ότι κάνουν την επανάστασή τους… Επ’ ουδενί δεν είμεθα ειδικοί περί μουσικής, το παρόν άρθρο εκφράζει προσωπική άποψη και μάλιστα εμπειρική.
