Προώθηση από τον Κωνσταντίνο Βολάκη για τις “Λογοτεχνικές Σελίδες”
Διήγημα
Πέρασε η μέρα, ήρθε το βράδυ και το κρύο είναι τσουχτερό. Φτάνω στο σπίτι μου με μάτια κουρασμένα και με μια ασήκωτη τσάντα, γεμάτη με πολλά πρέπει και υποχρεώσεις, να με συνοδεύει. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Λείπω από το σπίτι από το πρωί! Τι κάνει ο Γιαννάκης; Α! Κοιμάται το χρυσό μου. Για να δω την τσάντα του, την έφτιαξε; Την έφτιαξε. Μπράβο το παιδί μου!
– Γεια σου αγάπη μου, γύρισες από την δουλειά, εγώ έχω γυρίσει εδώ και ώρες. Είναι αργά, θα πάω στο κρεβάτι γλυκιά μου, ετοιμάσου και έλα, σε περιμένω.
Ετοιμάζομαι, λοιπόν, και είμαι έτοιμη να μπω στην κρεβατοκάμαρα, όταν…
– Μμ.…. βρε-βρε, πού ήσουν; Πάλι άργησες;
Ακούω μια φωνή, σαν να βγαίνει από τον καθρέφτη. Μπα, η ιδέα μου θα’ ναι.
Πάλι αυτή η τσάντα, κοίτα πρόσωπο, μα καλά τι γίνεται με εσένα, πού είσαι εσύ, μα πού είσαι; Γιατί φεύγεις; Πού πας; Ναι, είναι αργά, και όμως δεν λες να αλλάξεις!
– Ποιος είναι εκεί; Τι θες; Ποια είσαι; Τι ζητάς; Άφησέ με ήσυχη! Δεν έχω όρεξη για αστεία.
– Αστεία…
Και ξημέρωσε, έξι η ώρα, αχ βγήκε ο ήλιος, ω δεν έχω χρόνο τώρα, πρέπει να φύγω, γεια σας αγάπες μου, η μαμά πρέπει να πάει στην δουλειά. Φτάνω στην δουλειά, καλημερίζω τους συναδέλφους, αφήνω τον καφέ στο γραφείο και χωρίς δεύτερη κουβέντα κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή. Οπ! μήνυμα, Αχ! Ο Γιαννάκης πήρε είκοσι στο διαγώνισμα της γεωμετρίας, ωχ όχι! Το απόγευμα έχει αγώνα στο μπάσκετ, πόσο θα ήθελα να ήμουνα μαζί του… δυστυχώς αυτό δεν γίνεται, συγγνώμη αγόρι μου, αχ πόσο στεναχωριέμαι!
– Στεναχωριέσαι, Αχ! Πολύ στεναχώρια αυτή η οικογένεια, πικρή η ζωή. Ο Γιάννης περιμένει. Τι κάνεις; Κρίμα είναι το παιδί!
– Ποιος είναι; Πάλι εσύ φωνή; Φύγε, εργάζομαι!
Ανοίγω την τσάντα, να πάρω το μπουκαλάκι με το νερό, όμως η φωνή δυναμώνει, μα τι είναι αυτό; Λες και το καθρεφτάκι μού μιλάει και μάλιστα πολυλογεί. Μάλιστα, θα με πείραξαν, μάλλον, τα φάρμακα για την πίεση ή οι βιταμίνες. Και δεν περνά και η ώρα…
Νύχτωσε, πρέπει να φύγω…
– Πρέπει…
Απόψε δεν σε βλέπω φωνούλα απ’ τη νύστα! Πέφτω στο κρεβάτι και κοιμάμαι… Ω! τι όμορφα που είναι εδώ, τι πανέμορφο τοπίο! Ήλιος, θάλασσα και καταπράσινα δένδρα. Πού ήταν όλο αυτόν τον καιρό κρυμμένος αυτός ο επίγειος παράδεισος; Αχ! Ένα καρότσι. Τι γλυκό μωράκι!
– Γιάννη, το παιδί σου; Είναι πανέμορφο! Τι κρίμα, με συγχωρείς, πέρασε πολύς καιρός
– Ποια είστε εσείς κυρία;
– Γιάννη μου, εγώ είμαι η μητέρα σου, παιδί μου! Δεν με θυμάσαι;
-Έχω στα αλήθεια μητέρα και είστε όντως εσείς;Έχετε δίκιο,έχει περάσει πολύς καιρός,η αλήθεια είναι πως δεν σας θυμάμαι καθόλου! Εξάλλου, εγώ την μητέρα μου την έβλεπα μια φορά τον χρόνο, όλον τον άλλο καιρό ήταν στο καθήκον, όπως έλεγε. Ακόμα και στις γιορτές εκείνη απουσίαζε.
– Γιάννη ντροπή σου! Τι λόγια είναι αυτά; Έτσι μιλάς στη μητέρα σου μετά από όλα όσα έκανε για εσένα; Έχεις και παράπονα; Αφού ό,τι ζητούσες το είχες. Φαγητό, ρούχα, φίλους, κινητό, πατίνια, τα πάντα είχες! Η κάθε επιθυμία σου ήταν διαταγή για εμένα! Τι άλλο πια ήθελες, γιατί τα σημερινά παιδιά είναι τόσο αχάριστα;
-Καλύτερα να σε έβλεπα έστω δύο φορές την εβδομάδα και ας ήμουν και ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο! Μην κλαις μητέρα. Παρ’ όλες τις απογοητεύσεις και τις στεναχώριες που βίωσα, ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπώ, ακόμα σε αγαπώ! Όμως τώρα πρέπει να φύγω, πρέπει να πάω το παιδί στο σπίτι να φάει. Αντίο μητέρα…
Δεν μπόρεσα να μιλήσω εκείνη την ώρα, λες και οι λέξεις είχαν καρφωθεί επάνω στην γλώσσα μου και το στόμα μου ήταν κλειδωμένο. Σύντομα, τα δάκρυά μου δημιούργησαν ποτάμι θλίψης και η ψυχή μου άρχισε να εκλιπαρεί για λύτρωση από τον φριχτό αυτό πόνο, καθώς τα λόγια του γιου μου, σαν μαχαίρια, μπήγονταν όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μου. Ήξερα πως είχα άδικο και αναγνώριζα το λάθος μου, όμως ήθελα να ξυπνήσω, δεν άντεχα άλλο αυτό το μαρτύριο. Αλλά δεν μπορώ να ξυπνήσω, δεν μπορώ να φύγω, σαν να είμαι αναγκασμένη να παρακολουθήσω μια δραματική ταινία μέχρι το τέλος.
– Αχ αγάπη μου, σε έψαχνα, μου έλειψες, μίλησέ μου γλυκέ μου, μην με κοιτάς έτσι! Το ξέρω, εγώ φταίω για όλα! Ω! Το ξέρω, σου έλειψα πολύ!
Έψαχνες να βρεις καιρό τη ζεστή αγκαλιά της γυναικούλας σου, στριφογύριζες νύχτες στο άδειο σιωπηλό και ψυχρό κρεβάτι… Πού είσαι τώρα, αγάπη μου; Πού είμαι εγώ, ποια μέρα είναι; Τι ώρα; Ποια χρονιά; Μυστήριος ουρανός, ο ήλιος είχε καιρό να με ανταμώσει, τον ξέχασα! Πολλά ξέχασα! Νιώθω χαμένη τώρα. Έχασα τον προσανατολισμό μου. Όλη μου η ζωή ήταν ένα ψέμα, μια λανθασμένη αντίληψη και ένα αδιέξοδο. Όλον αυτόν τον καιρό πίστευα ότι έπραττα το σωστό και ότι βοηθούσα τους γύρω μου που είχαν ανάγκη, τελικά εγώ ήμουν αυτή που χρειαζόμουν βοήθεια. Νιώθω πως ξαφνικά δεν έχω ταυτότητα και προσπαθώ να βρω απαντήσεις κουνώντας απλά το ποντίκι ενός υπολογιστή. Αισθάνομαι κενή, δεν ξέρω πού να πάω, ποια είμαι, πού πατάω και αρχίζω να κλαίω και να οδύρομαι.
Α! Τι είναι αυτό;
Μεγάλε καθρέφτη του δωματίου μου, τι παιχνίδια σκαρώνεις πάλι; Πού βρίσκομαι; Τι απέγινε η οικογένειά μου;
-Για ποια οικογένεια μιλάς; Εσύ είσαι μια ασταμάτητη μηχανή δίχως συναισθήματα, και ο φίλος και σύντροφός σου στη ζωή ήταν είναι και θα είναι ένας υπολογιστής! Η οικογένεια είναι έννοια ιερή! Οικογένεια είναι οι θυσίες του κάθε ατόμου, η αγάπη και το ενδιαφέρον που παρέχει απλόχερα ο ένας στον άλλο! Οικογένεια είναι κάτι το οποίο απαιτεί ως οδοδείκτη, κυρίως, την καρδιά και όχι τόσο τα χρήματα και τα πολλά ψυχοφθόρα «πρέπει» της λογικής! Όμως, για εσένα, η λέξη αυτή θα αποτελεί τον λόγο για τον οποίο απέτυχες ως σύζυγος, ως μητέρα και ως γυναίκα! Αυτό θα είναι το αιώνιο σου λάθος, το παράπονο στα μάτια του γιου σου, η ζωή που δεν έζησες και ο εφιάλτης που θα σε ακολουθεί κάθε νύχτα!
– Φωνή του καθρέφτη, σταμάτα! Φτάνει πια, σταμάτα! Δεν αντέχω άλλο, πάψε!
Και δίνω μια και σπάω με δύναμη τον καθρέφτη, ο οποίος γίνεται χίλια κομμάτια, όπως και η παλιά μου νοοτροπία, η δική μου δυστυχία!
Βιογραφικό:
Ονομάζομαι Παναγιώτα Γεωργιοπούλου, είμαι δεκαοκτώ χρονών και κατάγομαι από την Αθήνα. Τελείωσα το 10ο Γενικό Λύκειο Περιστερίου με άριστα. Έδωσα Πανελλήνιες το 2021 και πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας του τμήματος Φιλολογίας, που ήταν και η πρώτη μου επιλογή. Με την ποίηση ασχολούμαι από την πρώτη Γυμνασίου. Ποιήματά μου έχουν διακριθεί στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Κέφαλο, του λογοτεχνικού περιοδικού της Κεφαλονιάς «Κέφαλος».
Το ποίημα «Το αμάρτημα μιας καρδιάς που σκέφτεται» διακρίθηκε με 4ο έπαινο, «Το παραμύθι του Αριστοκράτη» με 2ο και «Η Ελληνική Ψυχή» με 1ο. Στην πεζογραφία, έχω γράψει λίγα διηγήματα, ένα με τίτλο «Η φωνή στον καθρέφτη», πήρε το πρώτο βραβείο στον 5ο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος, που διοργάνωσε το Γραφείο Πολιτιστικών Θεμάτων της Γ’ Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας και ο Οικολογικός– Πολιτιστικός Σύλλογος Χαϊδαρίου- ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ, κατά το σχολικό έτος 2018-19.
