Toυ Κωνσταντίνου Βολάκη
Ευχές μοναξιάς
Μόνος του θα ήταν κι αυτά τα Χριστούγεννα. Όλοι φευγάτοι, παιδιά, εγγόνια. Πάνε τώρα, πέντε χρόνια, που έχασε και την σύντροφό του. Όσο να πεις, γέμιζε το σπίτι από την φούρια της, τέτοιες μέρες. Ξεσήκωνε το σπίτι, ξεβόλευε απειλητικά τις αράχνες, άλλαζε θέση στα έπιπλα, κάνοντάς κάποια να βαρυγκωμούν και να τρίζουν. Έμπαινε, έβγαινε, μονολογούσε τον φώναζε να την βοηθήσει «Έλα να μετακινήσουμε λίγο το τραπέζι, δεν θα χωράμε όλοι την παραμονή, ξέρεις τα εγγόνια μας, σαν τις σβούρες είναι». Κι όταν πια άφηνε το σπίτι να ξεκουραστεί και να συνηθίσει τις απρόοπτες αλλαγές, έπιανε δουλειά στην κουζίνα. Μοσχοβολιές απ ’τα γλυκά σκορπούσαν σε όλα τα δωμάτια, έβγαιναν οι καλές πιατέλες και οι δίσκοι στραφτοκοπούσαν στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και στον μπουφέ ανάμεσα στα κηροπήγια και τα στολίδια.
Τελευταία έπαψαν να ‘ρχονται τα παιδιά, μια τους είχαν τραπέζι φίλοι, μια πήγαιναν ταξίδι, είχαν απομείνει οι δυο τους, αλλά όλο και κάποιο ξεσήκωμα γινόταν και τα γλυκά όλα απαραίτητα. Τα μοίραζε νωρίτερα στα παιδιά και στους φίλους. Α, πήγαινε και στο γηροκομείο μια πιατέλα ξέχειλη και στο παζαράκι της Φιλοπτώχου απαραίτητα.
Στολίζανε μαζί ένα μικρό δεντράκι, κι ύστερα κάθονταν δίπλα και πίνανε ένα ποτήρι κρασί για το καλό. Άντε και του χρόνου λέγανε, χωρίς να ξέρουν τι τους ετοίμαζε. Όσο και να τον καλοπιάνεις, σκέφτηκε, αυτό που σου έχει φυλαγμένο θα στο δώσει.
Τριγυρνούσε άσκοπα στην στολισμένη πόλη. Έβλεπε τον κόσμο φορτωμένο ένα σωρό πακέτα κι αγωνία να προλάβει όλα αυτά που ζητούσαν οι μέρες για να ξεχωρίσουν από τις άλλες. Τυχαία βρέθηκε έξω από ένα βιβλιοπωλείο. Χωρίς να το καταλάβει μπήκε μέσα και άρχισε να ψάχνει κάρτες με ευχές. Δυσκολεύτηκε. Άλλοτε είχε μεγάλη ποικιλία. Αγοράζανε και αυτές που ήταν ζωγραφισμένες με το πόδι , με το στόμα. Καταπληκτικές!
Θυμάται μικρός που η μαμά του έπαιρνε το σημειωματάριό της γεμάτο ονόματα και διευθύνσεις και τον έστρωνε στην δουλειά. ‘Έλα Δημητράκη μου να γράψεις τις κάρτες, εσύ που κάνεις ωραία γράμματα.’ Πράγματι έκανε ωραία γράμματα, καλλιγραφικά με στυλό καλλιγραφίας.
Καλά Χριστούγεννα
και Ευτυχές το Νέον Έτος
ή
Σας ευχόμεθα
Καλά Χριστούγεννα
Υγείαν και Ευτυχίαν
για το Νέον Έτος
Έπρεπε να στείλουν σε όλους συγγενείς και φίλους, στενούς και μακρινούς. Ουρές στο ταχυδρομείο για γραμματόσημα.
Ενθουσιασμός και χαρά για τις κάρτες που έρχονταν παραμονές. ‘ Μας θυμήθηκε και φέτος ο ξάδερφος μου από Γερμανία’, αναφωνούσε η μαμά του με την κάρτα ανοιχτή στα χέρια της και στιγμιαία ανίχνευση στην μνήμη της ότι σίγουρα του είχαμε στείλει κι εμείς, ευτυχώς δεν τον είχαμε ξεχάσει, λείπει τόσα χρόνια, αρραβωνιασμένη ήμουνα όταν έφυγε, δεν ήταν στον γάμο μου, και άλλα τέτοια συγκινητικά σχόλια που συνόδευαν κάθε φορά το άνοιγμα των φακέλων. Κι ο μπαμπάς ικανοποιημένος το ίδιο που του είχαν στείλει ευχές συνάδελφοι και φίλοι.
Διάλεξε τις καλύτερες κάρτες, πλήρωσε και έφυγε βιαστικά για το σπίτι. Άπλωσε τις κάρτες πάνω στο τραπέζι και έφερε τον κονδυλοφόρο του, τον φύλαγε τόσα χρόνια για κάποια εξαιρετική περίπτωση
Άρχισε να γράφει, δειλά στην αρχή, προσπαθώντας να θυμηθεί τα καλλιγραφικά γράμματα, ύστερα, πατώντας με πιο σιγουριά το μελάνι, τα σχημάτιζε και τα στόλιζε όσο μπορούσε….. ευχές πολλές, θερμές, ολόψυχες, γεμάτες ελπίδα για την χρονιά που ερχόταν, ευχές που τυπώνονταν με πείσμα στο γυαλιστερό χαρτί, γλιστρούσαν, να προλάβουν θαρρείς να ειπωθούν ατόφιες, να μην αφήσουν περιθώρια γκρίζα, όχι, τα γράμματα απλώνονταν σίγουρα, ό,τι έγραφαν, δεν ξεγραφόταν, είναι καλό το μελάνι αυτό, άμα στεγνώσει, δεν σβήνει, ούτε λάθος χωρούσε, θα γινόταν μουτζούρα, όχι, δεν θα το άφηνε ούτε στιγμή να αμφιβάλει, με το Ε γράφεις ΕΥΤΥΧΙΑ, με το Α ταιριάζει η ΑΓΑΠΗ, με το Χ δένεις την ΧΑΡΑ, δεν την αφήνεις να φύγει…
Και τώρα οι φάκελοι. Πρώτα ο αποστολέας. Άνοιξε τον τηλεφωνικό κατάλογο και άρχισε να ψάχνει τυχαία ονόματα και διευθύνσεις από το Α ως το Ω, Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Τρίπολη, από την Κρήτη μέχρι την Χίο.
Παραλήπτης…….
Έγραψε με καθαρά γράμματα το όνομά του, το επίθετό του και την διεύθυνσή του.
Αισθάνθηκε ανακούφιση όταν έριχνε τους φακέλους έναν- έναν προσεκτικά στο μεγάλο κουτί του ταχυδρομείου.
Τελευταία βδομάδα, πριν τα Χριστούγεννα, άνοιγε κάθε μέρα με λαχτάρα το γραμματοκιβώτιο. Πότε εύρισκε έναν φάκελο, πότε δυο. Μέχρι την παραμονή, είχαν έρθει όλες οι κάρτες που του είχε στείλει…. Κάθισε στην πολυθρόνα του, δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, το στόλιζε μόνος του τώρα πια. Τα φωτάκια του αναβόσβηναν γρήγορα, συνοδεύοντας τους χτύπους της καρδιάς του. Έβαλε ένα ποτήρι κρασί και άρχισε να ανοίγει τους φακέλους με ανυπομονησία, ίδια με αυτήν που ένιωθε παιδί, όταν έσκιζε το περιτύλιγμα για δει το δώρο που είχε μέσα.
Μονολογούσε, έδειχνε συνεπαρμένος με έναν παραλογισμό, που ανακάτευε αναμνήσεις και ταύτιζε πρόσωπα φίλων παλιών κι αγαπημένων, βούρκωνε και μουρμούριζε ‘ευχαριστώ, ν’ άσαι καλά που με θυμήθηκες χρονιάρες μέρες, για δες τι ωραία κάρτα μου έστειλε ο φίλος μου από την Πάτρα’.
Κλάμα τον έπνιξε, τ’ άφησε να πλημμυρίσει το σαλόνι, να απλωθεί, στα έπιπλα, στον μπουφέ με τις φωτογραφίες, στην τεράστια κρυστάλλινη πιατέλα, που άλλοτε ξεχείλιζε από πασπαλισμένη ευτυχία… Κάποτε το κλάμα τον άφησε και βολεύτηκε στο δέντρο δίπλα σε έναν άγγελο.
Ήπιε μια γουλιά κρασί για να ζεστάνει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, που τόσες πολλές φορές γραμμένη, περίμενε να ζωντανέψει από τις ευχές και να πάρει την θέση που της άξιζε μια τέτοια νύχτα. Αδύναμος να αντισταθεί, της παραχώρησε αυτήν την ευκαιρία. Σήκωσε το ποτήρι του, κάνοντας μια πρόποση στον εαυτό του. Χρόνια σου πολλά, καλή χρονιά! Καθώς έπινε οι υποψίες των αστεριών, όπως φαίνονταν πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες, χώθηκαν μέσα στο ποτήρι του σμίγοντας την απεραντοσύνη της μοναξιάς τους… στην δική του.
* Η Τέρη Παπανικολάου γεννήθηκε στην Καβάλα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω σε αρχαιολογικό θέμα στο Πανεπιστήμιο Aix en Provence της Γαλλίας. Εργάστηκε ως αρχαιολόγος στο Μουσείο Καβάλας. Από το 1997 ζει στην Κύπρο και εργάζεται ως Αρχαιολογική Λειτουργός στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λεμεσού. Ασχολείται με την συγγραφή ποιημάτων, πεζογραφημάτων και θεατρικών έργων. To 2015, εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ζωή Μετέωρη». Έχει συμμετάσχει στους 31ους Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών, όπου πήρε έπαινο για το ποίημα της «Όσο υπάρχουν ποιητές». Στον 6ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό, Βραυρώνια 2016, πήρε το 3ο Βραβείο για το ποίημά της «Επίκληση». Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.
Πηγή: fractal Με την άδεια της Συγγραφέως στον Κωνσταντίνο Βολάκη
