Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
(Συνέχεια από προηγούμενο φύλλο)
Ανεξάρτητα από το πόρισμα, όταν το ξεμάτιασμα τελείωνε, ο Γιαννάκης έπρεπε να πιει τρεις γουλιές νερό από το ποτηράκι και το υπόλοιπο να πεταχτεί σε μέρος καθαρό και απάτητο, συνήθως ψηλά σε κάποιο χωράφι. Το είχαμε ξαναδεί το σκηνικό, επειδή είχαμε πέσει και μείς θύματα της κακής συνήθειας των ανθρώπων να ματιάζουν ο ένας τον άλλον…
Εν τω μεταξύ, όταν η γιαγιά τελείωσε, οι κηλίδες μέσα στο καντήλι ήταν τόσο μικρές που μετά βίας τις έβλεπες, ενώ οι γυναίκες, συμπεριλαμβανόμενης και της μητέρας του, προσπαθούσαν μάταια να εντοπίσουν καμιά πιο μεγάλη ώστε να χρεώσουν τα καμώματα του μικρού στο κακό μάτι ή έστω να αποκλείσουν την περίπτωση δια της εις άτοπον απαγωγής.
-Σας το είπα εγώ, κάτι του φταίει, δεν είναι ματιασμένος, είπε η Καλλιρρόη, η μητέρα του. Να μην ασχοληθεί μαζί του κανείς μέχρι να πει τι έχει αλλιώς θα φάει ξυλιές!
-Ναι, αλλά έπρεπε να το ξεκαθαρίσομε το πράγμα, είπε με ύφος που δε σήκωνε αστεία η Μαρίκα και συνέχισε χαμηλόφωνα για να μην ακούμε εμείς που διαβάζαμε το ίδιο βιβλιαράκι, τουλάχιστον για τρίτη φορά:
-Θυμάσαι, Ελένη, τότε με το άλογο του Αυγουστή;
-Ποιο άλογο; τι έγινε; έκανε ανήσυχη η θεία Καλλιρρόη.
-Ααα! πάνε χρόνια τώρα, παιδάκι ήμουνα, ξαναλέει η Μαρίκα. Ο Αυγουστής, ο Αγιωργούσης, είχε έρθει από το χωριό του με το άλογο και τό’ χε δεμένο έξω από τον αυλόγυρο της εκκλησιάς.
-Και;
-Ένας περαστικός είδε πόσο όμορφο ήταν και άρχισε να το παινεύει στους χωριανούς. Μέχρι να τελειώσει η λειτουργία, το δύστυχο το ζωντανό ξαπλώθηκε στο χώμα νεκρό, ενώ το αφεντικό του αλαλιασμένο διαλαλούσε θρηνώντας πως ήταν υγιέστατο.
Ρίγη τις έπιασαν και τις τέσσερεις. Εμείς ακούγαμε στα κρυφά με στραμμένο προς το μέρος τους το εξώφυλλο του «Μικρού Καουμπόυ».
-Αμέ το άλλο; Ακάθεκτη η Μαρίκα.
-Ποιο άλλο; ρωτά ξεψυχισμένα η Καλλιρρόη.
Ακόμα πιο παλιά-ξαναλέει η μεγάλη αδερφή της Ελένης- έξω από την εκκλησιά είχε ένα δέντρο όμορφο σαν νύφη, γεμάτο λουλούδια, καλοκαμωμένο.
Ένας περαστικός-χωριανός ή ξένος δεν θυμάμαι πια- το λιμπίστηκε μια μέρα και άρχισε να το παραμιλά στον καφενέ… Μέχρι το άλλο πρωί το δέντρο ήταν κατάξερο.
– Για σκέψου…, κάνει η μητέρα του Γιαννάκη που δεν ήταν από τα μέρη μας και κοίταξε ανήσυχα το γιό της.
Εν τω μεταξύ ο μικρός είχε κουραστεί να χτυπιέται και τον είχε πάρει ο ύπνος με τα χέρια ακόμα γύρω από το τραπέζι. Είχε ηρεμήσει από ώρα, ενώ τα μάγουλά του ήταν ακόμα μουσκεμένα με δάκρυα την ώρα που πήγε η γιαγιά μας να τον σηκώσει για να τον πάει στο κρεβατάκι του.
-Πρέπει να πιει τρεις γουλιές από το ποτηράκι, υπενθυμίζει χαμηλόφωνα η Μαρίκα και κοίταξε τον «εμπειρογνώμονα» σκεπασμένο ευλαβικά με μια χαρτοπετσέτα πάνω στο τραπέζι.
-Δεν πειράζει, όταν ξυπνήσει, έγνεψε η γιαγιά και άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα με τον μικρό αγκαλιά.
Όταν κατέβηκε πια μετά από ώρα της λέει σοβαρά η Ελένη:
-Καλέ μάνα, πρέπει να μας το μάθεις κι εμάς το ξεμάτιασμα, όχι τίποτα άλλο για ώρα ανάγκης.
-Ναι αμέ, απαντά πρόθυμα εκείνη αλλά, όπως ξέρετε, πρέπει ή να το γράψω σε χαρτί ή να το πω πρώτα στους άντρες σας και ύστερα να σας το μάθουν εκείνοι. Με τα λόγια, μόνο γυναίκα σε άντρα μπορεί να το πει. Όχι γυναίκα σε γυναίκα…
– Σώθηκες τώρα, λένε με μια φωνή και οι τρεις, οι άντρες μας δεν πιστεύουν σε τέτοια πράματα… Πιο καλά να το γράψεις. Το βράδυ που θα πάνε όλοι για ύπνο θα σου φέρομε χαρτί και μολύβι.
Η ατμόσφαιρα ηρέμησε κάπως και τότε μας πήραν χαμπάρι καθισμένους στον καναπέ να μασουλάμε τσίχλες και καραμέλες.
– Πού τις βρήκατε; ρωτά η Μαρίκα.
– Τις αγοράσαμε το πρωί από του Γιάγκου, του απάντησε αδιάφορα η Αλεξάνδρα χωρίς να πάρει τα μάτια από το βιβλιαράκι της.
– Του Γιάννη του δώσατε; ρωτά η Καλλιρρόη υποψιασμένη.
Τσιμουδιά εμείς, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον…
-Λέγε, Μιχάλη, του δώσατε καραμέλα του Γιάννη ή όχι; ρωτά αγριεμένη η Μαρίκα το γιo της .
-Όοοχι, απαντά εκείνος. Τα κορίτσια δεν ήθελαν για να μην πνιγεί, βιάστηκε να ομολογήσει.
– Έτσι εξηγείται λοιπόν, κάνει ήρεμα αλλά κάπως δυσαρεστημένη η Καλλιρρόη, γι’ αυτό έκλαιγε το ταλαίπωρο το παιδί μου κι εσείς αμέσως νομίσατε πως είναι ματιασμένος, λέει στις άλλες. Εγώ πάντως δεν πιστεύω σ’ αυτά τα πράματα.
Εκείνη βλέπετε δεν ήταν από το χωριό. Όχι μόνο ήταν σπουδαγμένη αλλά και βέρα πρωτευουσιάνα…
Με αφορμή τους «εναλλακτικούς τρόπους» που προτείνονται από διάφορους «ειδικούς» για την αντιμετώπιση του φαινομένου της πανδημίας, καθώς και την αποφυγή του εμβολιασμού, ήρθε στη μνήμη μας το παραπάνω περιστατικό που συνέβη πριν από τουλάχιστον μισό αιώνα. Γνωρίζομε ότι η θρησκεία αποδέχεται το «κακό μάτι» και ότι οι επιστήμονες αποδίδουν τα σχετικά συμπτώματα σε άλλες αιτίες… Δεν έχομε καμία διάθεση να ειρωνευτούμε προαιώνιες συνήθειες και πεποιθήσεις που άλλωστε είναι κοινές στους περισσότερους λαούς. Μπορεί να διακωμωδήσαμε το παραπάνω περιστατικό αλλά τις σεβόμαστε. Δεν σεβόμαστε όμως, αυτούς που επιδεικτικά – για τους δικούς τους λόγους- απαξιούν την επιστήμη, διαχέουν ψευδείς ειδήσεις, προτείνουν ανυπόστατες θεραπείες και παρασύρουν τους εύπιστους συμπολίτες μας σε παράλογες συμπεριφορές και πρακτικές…
