Γράφει η Μαρία Μ. Κάργα
Σαν τώρα θυμάμαι, πριν δέκα μήνες, ένα κρύο πρωινό να επισκέπτομαι το γραφείο του Σταύρου Παπαγιαννάκη, έπειτα από πρότασή του να εργαστώ στον «Χιακό Λαό».
Σε μία συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, ξαφνικά μας διέκοψε μία άλλη επίσκεψη, ενός πολύ γνωστού δημοσιογράφου και πρώην εκδότη της Χίου. «Μαρία εσύ; Τι κάνεις εσύ εδώ;», με ρώτησε πριν καν ανταλλάξουμε «καλημέρα». Δικαίως αιφνιδιάστηκε, καθώς με γνώριζε μόνο ως ειδική σύμβουλο του τέως Δημάρχου, κ. Βουρνού, μία περίοδο αρκετά έντονη πολιτικά και δημοσιογραφικά και για τον ίδιο, αλλά και για εμένα που εργαζόμουν στο Γραφείο Τύπου του Δήμου, ως υπεύθυνη Επικοινωνίας του Δημάρχου. Αφού έλυσα τα πολλά ερωτηματικά του, βρέθηκα μάρτυρας ενός απίστευτου διαλόγου, μεταξύ του νυν και του πρώην εκδότη εφημερίδας. Ο Σταύρος ως «επιχειρηματίας εκδότης», προσπαθούσε να ρίξει ένα ένα τα επιχειρήματα του «παραδοσιακού εκδότη», όπως εκείνος χαρακτήριζε τον εαυτό του, για να αποδείξει τελικά, ότι το έντυπο μέσο έχει περάσει σε μία νέα εποχή. Μετά από μία έντονη «ξιφομαχία», έχοντας ο καθένας εκφράσει την δική του άποψη για το μέσο που εκπροσωπεί και στηρίζει, απευθυνόμενος σε εμένα, μου ευχήθηκε «καλή αρχή», και με διαβεβαίωσε ότι το μονοπάτι που διάλεξα ήταν δύσκολο και απαιτητικό.
Λίγες ημέρες αργότερα, δίχως να με πτοήσουν τα λόγια του, ξεκίνησα να μαθαίνω πρακτικά δημοσιογραφικά ζητήματα, όπως το κλείσιμο της εφημερίδας. Μία εμπειρία εξαιρετικά δημιουργική, αγχωτική και τελικά συναρπαστική. Τα κρύα μεσημέρια που τελικά διαρκούσαν ολόκληρα απογεύματα, αν και εξαντλητικά, αποτελούσαν μία μοναδική δοκιμασία. Τότε ακόμα, ο «Χιακός Λαός» ετοιμαζόταν για τη μεγάλη μετακόμιση, στο απέναντι τριώροφο κτήριο, που σήμερα στεγάζεται το «Studio Papagiannakis» και τα γραφεία του «Χιακού Λαού» και του «Xiakos Fm 102,4». Μέχρι τη μεγάλη μετακόμιση, περάσαμε ώρες ατελείωτες σε ένα σχετικά σκοτεινό και κρύο δωματιάκι, μαζί με την κυρία Στέλλα, η οποία έχει αναλάβει την σελιδοποίηση της εφημερίδας. Σε κάθε κλείσιμο της εφημερίδας, βέβαια, ήμασταν πάντοτε σε συνεχή επικοινωνία με τη Δέσποινα, η οποία είχε τον τελευταίο λόγο ως προς τη ροή των θεμάτων.
Εκείνες οι ημέρες αν και φαντάζουν πολύ μακρινές-είναι λιγότερο από χρόνο- βρίσκονται χαραγμένες στη μνήμη μου. Η μετακόμιση διήρκησε περίπου δύο μήνες, και έτσι όπως έμπαινε η άνοιξη, μπήκαμε και εμείς με το «δεξί» στα καινούρια γραφεία του «Χιακού Λαού». Ενθουσιασμός, όρεξη και λαχτάρα για δουλειά, άγχος, και μερικές φορές απογοήτευση ήταν μερικά από τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν μέσα μου. Η αγωνία μου να αναδείξω θέματα που θα ενδιέφεραν την κοινωνία, ήταν καθημερινή. Το άγχος μου, να προλάβω να συντονίσω τις συνεντεύξεις, τα ρεπορτάζ, την οργάνωση των θεμάτων της εφημερίδας, και τελικά το εβδομαδιαίο κλείσιμό της, ήταν πολύ μεγάλο. Όταν έφτανε η Τετάρτη και αργότερα η Πέμπτη, αισθανόμουν μια πρόσκαιρη αγαλλίαση, μέχρι να πιάσω στα χέρια μου την εφημερίδα και να τη φυλλομετρήσω.
Παράλληλα, είχα ήδη ξεκινήσει να ανεβάζω ειδήσεις στο site μας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όμως, γνωστοί και φίλοι, με διαβεβαίωναν ότι ήταν εξαιρετικά δυσανάγνωστη η ιστοσελίδα μας και ότι δεν φαινόμασταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, αν και γνώριζα τις δυσκολίες και τις αδυναμίες μας, είχα πεισμώσει και πάλευα καθημερινά να αποδείξω το αντίθετο, γεγονός που με έκανε να δουλεύω ασταμάτητα μέρα-νύχτα. Με αυτόν τον καθημερινό αγώνα πορευτήκαμε με τον «Χιακό Λαό» μέχρι και το καλοκαίρι, οπότε και πραγματοποιήθηκε η αναβάθμιση του site, με νέα εμφάνιση, νέα δομή, νέα ευανάγνωστη εικόνα, τόσο από υπολογιστές, όσο και από κινητά.
Βέβαια, μετά ακολούθησε μία άλλη μεγάλη μάχη, έτσι ώστε να μπορέσει ο «Χιακός Λαός» να είναι συνεχώς ενημερωμένος, έγκαιρος και έγκυρος, σε όλες τις κατηγορίες θεμάτων -και κυρίως στα θέματα που απασχολούσαν τη Χίο και τη χιακή κοινωνία. Οι έμπειροι τεχνικοί μας, σε συνδυασμό με το άσβεστο πάθος μας για ενημέρωση του κοινού, και με την σταδιακή αναγνώριση του έργου που είχε παραχθεί, από την τοπική και όχι μόνο κοινωνία, εκτόξευσαν τελικά τον «Χιακό Λαό» στις πρώτες θέσεις προτίμησης του αναγνωστικού κοινού της Χίου.
Μετά από όλον αυτόν τον ατελείωτο αγώνα, νιώθω απέραντη χαρά, ευγνωμοσύνη και δικαίωση για όλα όσα παλέψαμε τόσο όλη η ομάδα του «Χιακού Λαού», όσο και εγώ, και για όλα όσα καταφέραμε με τόσο κόπο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Αν και ορισμένες ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να παρευρεθώ στην απονομή του βραβείου στα Regional Media Awards, εντούτοις, το βραβείο έφτασε στη Χίο, με τη συνοδεία του Σταύρου, της Δέσποινας και της Ραφαέλας, και τοποθετήθηκε όλο καμάρι στα γραφεία του «Χιακού Λαού». Η επιβεβαίωση, η εκτίμηση και η αναγνώριση του έργου μας από τον κόσμο, αποτελεί για εμάς πηγή έμπνευσης, αλλά και δύναμης να συνεχίσουμε σε αυτό το ανθισμένο πλέον μονοπάτι.
Προσωπικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, τους φίλους μου και όλους εκείνους τους γνωστούς που με στήριξαν και με στηρίζουν σε όλη αυτή τη διαδρομή. Ευχαριστώ και εκείνον τον «παραδοσιακό εκδότη» που με πείσμωσε να του αποδείξω το αντίθετο. Μα πάνω από όλα, νιώθω ευγνώμων και θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια, όλη την ομάδα του «Χιακού», για την άψογη συνεργασία μας, τη Στέλλα, τη Χαρούλα, την Ειρήνη, τη Ρούλα, τη Ραφαέλα και προσωπικά τον Σταύρο και τη Δέσποινα, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω μία άλλη πλευρά του εαυτού μου. Φυσικά, η στήριξη της οικογένειάς μου, που στέκεται σαν βράχος δίπλα μου, αποτελεί τον μοχλό της εσωτερικής μου δύναμης, που μου δίνει την ώθηση της εξέλιξης του έργου που έχω αναλάβει, και την ευχαριστώ διπλά για αυτό, αλλά και για όσα προσωπικά στοιχήματα έχω κερδίσει μέχρι σήμερα.
