Του Κωνσταντίνου Βολάκη
Νουβέλα
Συνέχεια απ’ το προηγούμενο φύλλο
Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Η ώρα προχωρούσε. Έπρεπε σιγά σιγά να ετοιμάζεται, για τον έλεγχο αποσκευών.
Άναψε τσιγάρο. Τα παγάκια είχαν από ώρα λιώσει στον καφέ του. Ανακάθισε αναπαυτικότερα, πίνοντας αργά τις τελευταίες γουλιές.
Ακόμη ένα ταξίδι για ‘κείνον άρχιζε.
Μια στιγμιαία λάμψη που προερχόταν από την αντανάκλαση του ήλιου στο τζάμι του ρολογιού του κυρίου που κάθισε δυο θέσεις παραδίπλα, τον έκανε να κοιτάξει ενοχλημένος και λίγο παρατεταμένα.
Όταν ο άλλος γύρισε προς εκείνον, αισθάνθηκε λίγο αμήχανα για την αγένεια του βλέμματός του και χαμογέλασε, για να απαλύνει την άσχημη εντύπωση που είχε τυχόν δημιουργήσει.
Εκείνος, ανοίγοντας ένα μαύρο, μικρό σημειωματάριο που έβγαλε απο την τσέπη του σακκακιού του μαζί ένα στυλό, ανταπέδωσε αδιάφορα αλλά ευγενικά το χαμόγελο.
Πίνοντας ο νεοφερμένος αργά τον καφέ που παρήγγειλε και γράφοντας σκυμμένος στο σημειωματάριο με προσήλωση, του έδωσε αρκετό χρόνο, ώστε χωρίς να ξέρει το γιατί, να τον παρατηρήσει καλύτερα.
Είχε μια απροσδιόριστη ηλικία αυτός ο αρυτίδωτος κύριος, με τα κάτασπρα, πλούσια μαλλιά, πάνω σ’ έναξερακιανό, μελαχρινό πρόσωπο, που τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, του έκρυβαν τα μάτια.
Ήταν δύσκολο να πεις, αν ήταν όμορφος ή άσκημος.Θα τον έλεγες έναν συνηθισμένο άντρα. Το αρκετά ψηλό, καλογυμνασμένο του σώμα, το έντυνε ένα κατάμαυρο κοστούμι, με ιδίου χρώματος, πουκάμισο και γραβάτα.
Έμοιαζε γνώριμος. Κάτι του θύμιζε ή τουλάχιστον, κάπου τον είχε ξαναδεί.
Η κοντινή παρουσία αυτού του αγνώστου κυρίου, του δημιουργούσε μια παράλογη δυσφορία και αποστροφή. Κάτι τον ενοχλούσε πάνω του, κάτι δεν του άρεσε, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι.
Η πρωινή κακή διάθεση που του είχε δημιουργήσει το νυχτερινό όνειρο, πάνω που υποχωρούσε από την προσδοκία ενός όμορφου ταξιδιού που σε λίγο θα ξεκινούσε, τώρα, με την παρουσία αυτού του ανθρώπου, επανήλθε δυνατότερη.
Μαλώνοντας τον εαυτό του γι αυτόν τον παραλογισμό, σηκώθηκε τακτοποιώντας τα πράγματά του.
«Α, δεν πάω καθόλου καλά… Τι μου φταίει τώρα ένας άγνωστος άνθρωπος; Θα άρπαξα καμιά καλοκαιρινή ίωση ή μπορεί, να με πείραξε κάτι που έφαγα στο πρόγευμα.»
Μια ομάδα παιδιών με σακίδια στην πλάτη και στα χέρια, με σπρωξίματα, γέλια και φωνές, κατέβηκαν από ένα πούλμαν.
Κοντοστάθηκε, κοιτώντας τα. Αφήνοντας για λίγο το γράψιμο ο παράξενος κύριος γύρισε και τα κοίταξε μ’ ένα χαμόγελο.
«Κάποιο σχολείο θα πρέπει να είναι και απο την χαρά τους φαντάζομαι, ότι θα πηγαίνουν την πενθήμερη εκδρομή. Τι λέτε και εσείς;»
«Μπορεί. Αλλά λίγη περισσότερη σοβαρότητα και λιγότερη φασαρία δεν νομίζω θα τα έβλαπτε.» Η απάντησή του, έκρυβε μια υπερβολική δόση αυστηρότητας.
Ένας νεαρός με μια κοπελίτσα πλησίασαν και ζήτησαν δυο τυρόπιτες κι ένα μπουκαλάκι νερό.
«Από που ερχόσαστε; Εκδρομή πάτε;» Ρώτησε χαμογελώντας η κοπέλα, χτυπώντας την ταμιακή.
«Ναι, είμαστε απ’ τα Γιάννενα και πάμε στη Ρόδο»,απάντησαν με χαρά.
«Σας παρακαλώ δεσποινίς, δώστε τα χρήματα πίσω του νεαρού. Κερνάω εγώ τις τυρόπιτες», είπε ο μαυροντυμένος κύριος, προκαλώντας έκπληξη και κάνοντας τα παιδιά να φέρνουν μικρές χαρούμενες αντιρρήσεις. «Σας ευχαριστούμε κύριε», του φώναξαν, τρέχοντας ξανά στην παρέα τους χαρούμενα.
«Δεν κάνει τίποτα. Καλά να περάσετε», τους απάντησε με έκδηλη χαρά.
«Το έκανα, γιατί στην ηλικία μου και με τη δουλειά που κάνω, οι χαρές είναι περιορισμένες και το χαμόγελο των παιδιών, πιστέψτε με, είναι για μένα πολύτιμο»,είπε στην ταμία, απαντώντας στην περιέργεια που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της.
«Δεν φαίνεστε και τόσο μεγάλος», του απάντησε εκείνη, δίνοντάς του τα ρέστα.
«Σας ευχαριστώ για την καλή σας κουβέντα αλλά αν σας πω την ηλικία μου δεν θα την πιστεύετε. Δεν μετριέται με χρόνια αλλά με… αιώνες.»
«Ελάτε τώρα», γέλασε. « Τα παραλέτε. Και τι δουλειά κάνετε, αν επιτρέπετε;»
«Αυτή είναι που θα σας φανεί απίστευτη. Την αρχαιότερη και πιο άχαρη, πιστέψτε με. Γι αυτό δεν θα σας την πω…Μαντέψτε.»
Χαμογελώντας, με μια σκιά θλίψης στις άκρες των χειλιών, γύρισε στο κάθισμά του και απευθύνθηκε ξανά στο συνομιλητή του.
«Είδατε πόση χαρά φέρνει μια απλή εκδρομή στη Ρόδο ή μια τυρόπιτα στην παιδική ψυχή; Μα αγαπητέ μου γιατί είστε τόσο αυστηρός; Είναι παιδιά. Και τα παιδιά αντιπροσωπεύουν την ζωή και ζωή είναι η ξεγνοιασιά και η προσμονή για την ευτυχία του αύριο. Όμως, από την έκφρασή σας και μόνο, νομίζω ότι δεν πρέπει να συμφωνείτε με τα λεγόμενά μου.»
«Καλά καταλάβατε, πολύ καλά καταλάβατε. Φυσικά,δεν συμφωνώ. Η επιτυχία δεν αποκτάται με φωνές, χαρούλες, εκδρομούλες και γελάκια. Θέλει προσπάθεια, απαιτεί θυσίες κι αυτά τα παιδιά δε νομίζω ότι θα είναι οι επιτυχημένοι του αύριο.»
«Δεν με καταλάβατε. Δεν αναφέρθηκα σε καμία επιτυχία. Την λέξη ευτυχία ανέφερα. Απ’ ό,τι όμως συμπεραίνω, πιστεύετε πως η ευτυχία εξαρτάται μόνο από την επιτυχία… Ας είναι αγαπητέ μου ας, είναι… Ότι η επιτυχία θέλει προσπάθεια σε αυτό δεν αντιλέγω. Συμφωνώ μαζί σας. Αν και, δεν εξαρτάταιμόνο από τη δική μας θέληση. Γιατί πάντα, υπάρχουν και οι λεγόμενοι αστάθμιστοι παράγοντες…»
«Όπως; Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι παράγοντες;»Η ερώτησή ειπώθηκε με εμφανέστατο ειρωνικό χαμόγελο και κούνημα του κεφαλιού.
«Μια αρρώστια, ένα ατύχημα, μια καταστροφή, ακόμη κι ένας θάνατος. Πολλά, μπορούν να αναστείλουν το πρόγραμμα μιας σίγουρης κατά τ’ άλλα επιτυχίας»,του απάντησε ήρεμα, αγνοώντας την ειρωνική του ερώτηση.
«Α, δε μιλάμε γι αυτά αγαπητέ μου κύριε, δε μιλάμε γι αυτά. Τώρα γίνεστε ακραίος και μοιρολάτρης. Μου θυμίζετε τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου με τις προσευχές και τα λιβάνια της. Σε λίγο, όπως πάμε την συζήτηση, θ’ αρχίσουμε να μιλάμε για θεούς και θαύματα κι αυτό είναι κάτι που δεν θα το ήθελα γιατί ξεφεύγουμε από τη λογική.»
Αφήνοντας το χερούλι της βαλίτσας του, τον ακούμπησε φιλικά στον ώμο.
«Όσο για το ότι αναφέρατε την λέξη ευτυχία, το άκουσα. Ναι κύριε, το άκουσα αλλά την αγνόησα ηθελημένα. Που υπάρχει ευτυχία; Πουθενά! Με ακούτε αγαπητέ μου κύριε; Πουθενά! Ευτυχία είναι να μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Κι αυτό, ό,τι και να λέμε, μονο το χρήμα σου το προσφέρει. Δηλαδή η επιτυχία. Υπεύθυνοι για μια καλή ζωή είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Εμείς καθορίζουμε τα πάντα και κανένας άλλος. Όσο για την ξεγνοιασιά των παιδιών,που ήταν και η αφορμή της συζήτησής μας, για μένα, σημαίνει ανευθυνότητα, ίσως και λίγη τεμπελιά.»
Κοίταξε το ρολόι του. «Ωραία η συζήτησή μας αλλά πρέπει να φύγω γιατί μπροστά μου, έχω ένα μεγάλο, επαγγελματικό ταξίδι.»
«Ναι σωστά. Έχετε ένα προγραμματισμένο μεγάλο ταξίδι», του απάντησε κατεβάζοντας το κεφάλι. «Όλοι, έχουμε ένα προγραμματισμένο ταξίδι να κάνουμε…»
Συνεχίζεται στο επόμενο φύλλο
