Συνέντευξη: Μαρία Μ. Κάργα
Με τη φράση «τη ναυτιλία δεν την επέλεξα, αλλά με επέλεξε, θα έλεγα», ξεκίνησε ο φιλόδοξος νέος ναυτικός που φιλοξενήθηκε αυτή τη φορά στην στήλη μας «Ιστορίες Ναυτικών».
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, ο απόφοιτος πλέον του Τμήματος Ναυτιλίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και δόκιμος σήμερα Πλοίαρχος, κ. Νάτσης Πέτρος, μοιράζεται μαζί μας τη δική του ιστορία.
Στις πρώτες του επιλογές μετά το πέρας των Πανελληνίων εξετάσεων ήταν οποιαδήποτε Μηχανική Σχολή και κυρίως το Πολυτεχνείο, για το οποίο, με μικρή απόκλιση, δεν συγκέντρωσε τα απαιτούμενα μόρια. Έτσι, οι γονείς του τον ενθάρρυναν να επιλέξει στο μηχανογραφικό του, κάποια Σχολή αντίστοιχη της βαθμολογίας που είχε γράψει, η οποία ήταν πολύ υψηλή. Στο σημείο αυτό, μας τόνισε ότι «οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να επιλέγουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει». Στις πρώτες επιλογές των γονιών του λοιπόν, ήταν οι Οικονομικές Σχολές, μεταξύ αυτών και το τμήμα της Ναυτιλίας, καθώς όπως μας εξηγεί ένα πολύ μεγάλο μέρος των σπουδών στο Τμήμα αυτό, είναι και τα Οικονομικά. Πράγματι, πέρασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, με την απόλυτη σύμφωνη γνώμη των γονιών του.
Ωστόσο, όπως μας εξηγεί άργησε να καταλάβει την αξία του αντικειμένου, αν και πολλά από αυτά που μάθαινε κατά τη διάρκεια των σπουδών του, του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Λίγο πριν ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να ολοκληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ενώ παράλληλα εργάστηκε σε ποικίλα μαγαζιά της Χίου, όπου και γνώρισε πολλούς γνωστούς και φίλους που είναι ναυτικοί και ασχολούνται εν γένει με το επάγγελμα αυτό. «Μου άρεσε η ιδέα ότι γυρίζουν πάρα πολλά μέρη, εμπειρίες που δεν μπορεί να τις ζήσει ποτέ ένας στεριανός, και πόσω μάλλον συναισθήματα που δεν τα γνωρίζουμε εάν δεν το δοκιμάσουμε αυτό», σημείωσε ο Πέτρος.
Μετά από μία περίοδο εντατικής αναζήτησης εργασίας στον τομέα των Ναυτιλιακών, και έπειτα από πολλά απορριπτέα βιογραφικά και πολλές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, βλέποντας παράλληλα πολλούς φίλους και συμφοιτητές να τυγχάνουν αντίστοιχης αντιμετώπισης από τις ναυτιλιακές εταιρείες, ο Πέτρος αποφάσισε να ακολουθήσει το ναυτικό επάγγελμα.
Και κάπως έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο και να ασχοληθεί με τη ναυτιλία, πραγματοποιώντας ουσιαστικά και επέκταση στις θεωρητικές γνώσεις που είχε ήδη αποκτήσει από το Πανεπιστήμιο, καθώς, έτσι όπως έβλεπε τα πράγματα δεν έφτανε μόνο ένα πτυχίο στα Ναυτιλιακά για να του εξασφαλίσει μία σίγουρη εργασία.
Έτσι, επέλεξε να φοιτήσει σε μία ιδιωτική σχολή στον Πειραιά, αντίστοιχη με τις Σχολές της Κύπρου. Αν και η απορρόφηση των δόκιμων και των αποφοίτων ναυτικών από ιδιωτικές Σχολές, είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για τις ναυτιλιακές εταιρείες, ο Πέτρος κατάφερε να πραγματοποιήσει δύο ταξίδια ως δόκιμος πλοίαρχος με την εταιρεία της Minerva. Ωστόσο, για πολλούς συμφοιτητές του, ακόμα και σήμερα αποτελεί ζητούμενο το πρώτο ακόμα δοκιμαστικό ταξίδι, αφού «οι πόρτες κλείνουν για πολλούς η μία πίσω από την άλλη».
Και από τα δύο δοκιμαστικά του ταξίδια, ο Πέτρος έχει κρατήσει μόνο ευχάριστες και θετικές εντυπώσεις, τόσο για το επάγγελμα όσο και για το εργασιακό περιβάλλον και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε. Και τις δύο φορές εργάστηκε σε τάνκερ, πραγματοποιώντας πολύ μεγάλα ταξίδια από τη Βραζιλία μέχρι τη Κίνα, από τον περσικό κόλπο μέχρι την Αμερική, και άλλα, «cross-άροντας» όπως χαρακτηριστικά λέει, όλους τους ωκεανούς.
Αν και τα δυο του ταξίδια έγιναν κατά την περίοδο της πανδημίας, ο Πέτρος, ξεχώρισε σαν εικόνες, τις ακτές της Βραζιλίας, που ήταν καταπράσινες, και κυρίως της Κίνας, που όπου και αν γυρνούσε να κοιτάξει, έβλεπε ουρανοξύστες, «δεν μπορώ να το περιγράψω, απόρησα με αυτό που έβλεπα. Όπου και αν γυρνούσε το πλοίο, 360 μοίρες στροφή, έβλεπες ή θάλασσα ή πελώρια κτίρια».
Όσον αφορά τις δυσκολίες που συνάντησε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, αυτές ήταν κυρίως η ψυχολογική και συναισθηματική κούραση, η οποία όμως αντιμετωπιζόταν άμεσα από τη ζεστασιά, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον των συναδέλφων του: «είμαι πολύ ευχαριστημένος και νιώθω πολύ τυχερός που είχα αυτούς τους ανθρώπους μέσα στο πλοίο. Όποτε υπήρχε κάτι το οποίο με στεναχωρούσε, κατευθείαν ο υποπλοίαρχος με ρωτούσε αν συμβαίνει κάτι για το οποίο μπορεί να βοηθήσει για να λυθεί ό,τι κι αν ήταν αυτό που μπορεί να με απασχολούσε».
Αυτό που ξεχωρίζει σαν εμπειρία από τη σύντομη πορεία του μέχρι σήμερα, είναι ένα μικρό περιστατικό. «Ήμασταν στον περσικό κόλπο και η ζέστη ήταν πάρα πολλή και αποπνικτική. Ξαφνικά, λιποθύμησε ένας άνθρωπος από το πλήρωμα, ο λοστρόμος. Δίχως να χαθεί πολύτιμος χρόνος, και με άμεση επέμβαση όλου του πληρώματος, του παρείχαμε τις πρώτες βοήθειες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο δεμένοι είμαστε σαν ομάδα, πόσο πολύ νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπό μας, και πόσο πολύ στεναχωριέσαι μέχρι να γίνει καλά. Όλα αυτά τα συναισθήματα σε αντίστοιχα περιστατικά, με συγκλόνισαν». Όπως υπογραμμίζει, αυτό που ξεχωρίζει τελικά είναι τα συναισθήματα που βιώνεις, με πιο έντονα τα γλυκόπικρα συναισθήματα, της στιγμής που επιβιβάζεσαι στο πλοίο για αναχώρηση, και της στιγμής που αποβιβάζεσαι από το πλοίο.
Άλλο ένα περιστατικό που θυμάται, είναι όταν ταξίδευαν στο νότιο ημισφαίριο, και ο ανθυποπλοίαρχος τον κάλεσε να ανέβει στη γέφυρα. Όταν έφτασε, του έδειξε τον Σταυρό του Νότου: «είχε ξαστεριά, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και ήμασταν στη μέση του Ατλαντικού. Είχαμε φύγει από τη Βραζιλία και πηγαίναμε προς την Κίνα, περνώντας κάτω από το Cape Town. Η ηρεμία που σε κατέβαλε ήταν απίστευτη. Χανόσουν».
Σχετικά με την πανδημία, η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισε τόσο εκείνος όσο και οι υπόλοιπο ναυτικοί, ήταν όταν έφτασε η ώρα να «ξεμπαρκάρουν». Όπως μας περιγράφει, «το ένα λιμάνι, πίσω από το άλλο έκλεινε. Υπήρχε κόσμος που ήταν πολύ καιρό στο πλοίο και είχε κουραστεί, ψυχολογικά και σωματικά. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο βάσανο, να θέλεις να γυρίσεις να ξεκουραστείς, να δεις την οικογένειά σου, και να μην μπορείς. Για εμένα, δεν ήταν τόσο δύσκολο, αφού σαν νέος είχα πολλές αντοχές, αλλά για τους μεγαλύτερο;yς μου ήταν βάναυσο».
Σε ερώτησή μας, για το τι θα έκανε, εάν σήμερα, ξαναγύριζε πίσω στη στιγμή που συμπλήρωνε το μηχανογραφικό του, ο Πέτρος μας απαντάει ότι ενδεχομένως να πήγαινε κατευθείαν στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, και στη συνέχεια να ακολουθούσε περαιτέρω θεωρητικές σπουδές, είτε σε προπτυχιακό είτε σε μεταπτυχιακό επίπεδο. «Έγιναν με άλλη σειρά, και πέρασε ένα διάστημα, που πήγε χαμένο από μία άποψη, αλλά από την άλλη, όλα είναι εμπειρίες. Το διάστημα που μεσολάβησε από την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο, μέχρι να πάρω την απόφαση να στραφώ προς το ναυτικό επάγγελμα, διήρκησε περίπου τρία χρόνια, τα οποία θα μπορούσα να τα είχα αξιοποιήσει διαφορετικά. Βέβαια, έζησα άλλες εμπειρίες, και έτσι τίποτα δεν πήγε χαμένο».
Κλείνοντας, σε ερώτησή μας για το πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε δέκα – είκοσι χρόνια, ο Πέτρος μας απαντάει ότι σήμερα, στη σχολή του τίθεται ζήτημα να δοθεί μία υποτροφία για μεταπτυχιακό. «Θα βάλω τα δυνατά μου, να είμαι αυτός που θα την πάρει, καθώς είναι κάτι το οποίο θέλω πάρα πολύ, να αποκτήσω πρόσθετες γνώσεις αναφορικά με το επάγγελμα. Πλέον, διψάω για γνώση. Θέλω να κάνω όμως κι άλλα ταξίδια, να συνεχίσω να εργάζομαι. Δεν θέλω να αφήσω ακόμα τη θάλασσα, ίσως μέχρι να φτάσω και στο αξίωμα του καπετάνιου. Ύστερα, βλέπουμε…Το πιο βασικό είναι να έχουμε υγεία, και να μην είμαστε αδρανείς».
Αυτό θα συμβούλευε και τους νέους: «μην είστε αδρανείς, δοκιμάστε πράγματα, ακόμα κι αν μην σας αρέσουν. Δοκιμάστε το, ακόμα κι αν χρειαστεί να το απορρίψετε τελικά». Παράλληλα, θα συμβούλευε και τους γονείς, να βοηθήσουν τα παιδιά να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό τους, ή να κάνουν την επιλογή τους υποστηρικτικά με τις επιθυμίες τους. «Σε συνεννόηση με τους γονείς, να δουν τι πραγματικά τους αρέσει, τι απορρόφηση έχει στη χώρα που ζούμε». Πέρα από το μηχανογραφικό και τη σχολή, ο Πέτρος καταλήγει, συμβουλεύοντας τους νέους για ακόμη μία φορά: «Να μην είναι αδρανείς. Να δοκιμάζουν συνεχώς διαφορετικά πράγματα».
