Συνέντευξη Μαρία Μ. Κάργα
Συνέχεια Β’ Μέρους από την Ιστορία του κ. Βασίλη Κράλλη
Καθώς λοιπόν πλησίαζαν με τη σωσίβια λέμβο, ο κ. Βασίλης προσπάθησε να προσεγγίσει το σημείο που του είχε υποδείξει ο Πακιστανός ναυτικός. Λίγα λεπτά αργότερα, όπως μας διηγείται ο κ. Βασίλης Κράλλης, ήρθε αντιμέτωπος με την εικόνα ενός νεκρού ναυτικού. Το πτώμα ανήκε στον 51χρονο Αναστάσιο Γεωργατζή, Β’ Μηχανικό, όπως πληροφορήθηκαν αργότερα.
Αφού περισυνέλεξαν όλους τους ναυαγούς και το πτώμα του νεκρού ναυτικού, με τη βοήθεια του κυβερνήτη του πλοίου, κατευθύνθηκαν και πάλι μέσω ραντάρ πίσω στο καράβι, καθώς η ορατότητα εξακολουθούσε να είναι πολύ μικρή. Με την επιστροφή τους στο πλοίο, το έργο του κ. Βασίλη δεν σταμάτησε εκεί, αφού έπρεπε να σιγουρευτεί ότι δεν υπάρχει άλλος ναυαγός στην περιοχή. Για τρεις ολόκληρες ώρες ερευνούσε με τη βοήθεια και τις κατευθύνσεις του πλοιάρχου την ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίου, ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εύρεσης ζωντανών ή νεκρών ανθρώπων. Στο σημείο του ναυαγίου, ωστόσο, είχε σπεύσει και ένα άλλο πλοίο το οποίο συνέδραμε στη διάσωση των ναυτικών.
Το πλήρωμα των πλοίων που συγκρούστηκαν αποτελούνταν συνολικά από δεκαέξι άτομα. Συνολικά ο «Άγιος Ραφαήλ», με πρωταγωνιστή τον κ. Βασίλη, περισυνέλεξε τέσσερα άτομα, ενώ το άλλο πλοίο περισυνέλεξε δώδεκα άτομα.
Ο «Ριζοσπάστης» εκείνης της εποχής, σε άρθρο του, που δημοσίευσε την Τετάρτη 28 Ιουλίου 1999, με τίτλο «PELMARINER: Θανατηφόρα σύγκρουση!», παραθέτει μεταξύ άλλων, το χρονικό της τραγωδίας:
«Στις 23:10 μέσω του «ΡΑΔΙΟ ΕΛΛΑΣ», ο πλοίαρχος του «Pel Ranger» ενημέρωσε το θάλαμο επιχειρήσεων του ΥΕΝ για τη σύγκρουση. Κοντά στα δύο πλοία, σπεύδουν για βοήθεια το «ΑΓ. ΡΑΦΑΗΛ» και το φορτηγό «ΟΛΓΑ». Επίσης, ενημερώθηκαν και τα αντίστοιχα Κέντρα Έρευνας και Διάσωσης της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης. Από το 12μελές πλήρωμα (6 Έλληνες και 6 αλλοδαποί) του «Pel Mariner» μέχρι τις 3 τα ξημερώματα χτες, ήταν αγνοούμενοι ο δεύτερος μηχανικός του και ο 43χρονος λιπαντής Abdul Latif. Οι δύο αγνοούμενοι εντοπίστηκαν, τελικά, από λέμβο του «ΑΓ. ΡΑΦΑΗΛ», οπότε και διαπιστώθηκε ότι ο δεύτερος μηχανικός ήταν νεκρός. Χτες, στις 8:30 το πρωί το «ΑΓ. ΡΑΦΑΗΛ» αποβίβασε τη σορό του δεύτερου μηχανικού και 4 ναυαγούς στη Μύρινα της Λήμνου. Οι υπόλοιποι 7 ναυαγοί, που επιβαίνουν στο «Pel Mariner», αναμένονταν να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά τα μεσάνυχτα.
Περίπτωση «Pel Mariner» και «Pel Ranger»
Τα δύο ελληνόκτητα πλοία, το «Pel Ranger» και το «Pel Mariner», ανήκαν στην εταιρεία «Σαρλή». Το Pel Mariner είχε ξεκινήσει από το Ηράκλειο Κρήτης και διέπλεε το Αιγαίο Πέλαγος με προορισμό τη Τουρκία. Το Pel Rager, φορτωμένο με containers, ερχόταν από τη Τουρκία, είχε περάσει τα στενά των Δαρδανελλίων και έπλεε στο Αιγαίο Πέλαγος με κατεύθυνση το λιμάνι του Πειραιά. Τα δύο σκάφη συναντήθηκαν στα τουρκικά χωρικά ύδατα, 5 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Τενέδου. Το «Pel Ranger» συγκρούστηκε με το «Pel Mariner», το οποίο ύστερα από περίπου δυόμισι ώρες βυθίστηκε. Το πλήρωμα του πρόλαβε και το εγκατέλειψε πηδώντας στη θάλασσα. Αιτία της σύγκρουσης ήταν η ομίχλη και προφανώς κακή συνεννόηση μεταξύ των δύο κυβερνητών.»
Την ίδια ημέρα, ρεπορτάζ που πραγματοποίησαν δημοσιογράφοι από «ΤΑ ΝΕΑ», μεταφέρουν την τραγική είδηση, παραθέτοντας τις μαρτυρίες του πλοιάρχου του Ε/Γ/-Ο/Γ/ «Άγιος Ραφαήλ», Νίκου Ροΐδη και του Ύπαρχου Βασίλειου Κράλλη, αναφερόμενοι στην περιπέτεια των ναυαγών του φορτηγού «Pel Mariner», στις 27 Ιουλίου 1999 λίγο μετά το μεσημέρι, και μόλις το σκάφος του κατέπλευσε στο λιμάνι της Καβάλας:
ΚΑΒΑΛΑ
Μεταξύ άλλων ανέφερε πως «γύρω στις 11 το βράδυ της Δευτέρας, ενώ έπλεε προς τη Μύρινα της Λήμνου, πήρε σήμα από τον θάλαμο επιχειρήσεων του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας ότι υπήρχε ναυάγιο πέντε μίλια νοτιοδυτικά της Τενέδου». Όταν έφθασε όπως είπε στις 12 τα μεσάνυχτα στον τόπο του ναυαγίου, είδαν, τόσο αυτός όσο και το πλήρωμά του, να βυθίζεται το «Pel Mariner» και τα μέλη του πληρώματος να βρίσκονται στη θάλασσα ανάμεσα σε κοντέινερ τα οποία επέπλεαν. Αμέσως περισυνέλεξαν τέσσερις από τους ναυαγούς και τους επιβίβασαν στο «Άγιος Ραφαήλ».
Ο ένας από αυτούς και συγκεκριμένα ο β’ μηχανικός Αναστάσιος Γεωργαντζής, 51 χρονών, ήταν ήδη νεκρός όταν ανασύρθηκε από τη σωσίβια λέμβο. Στην ίδια λέμβο βρέθηκε σώος ο Πακιστανός λιπαντής Αμπντούλ Λατίφ. Ο Ύπαρχος του «Άγιος Ραφαήλ» Βασίλειος Κράλλης φανερά ταλαιπωρημένος όπως και το πλήρωμα της σωσίβιας λέμβου από τη θλιβερή περιπέτεια του ναυαγίου είπε ότι «κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες τόσο ο ίδιος, όσο και κάποιος γιατρός, αλλά και τέσσερις νοσηλεύτριες του νοσοκομείου Σερρών, που ταξίδευαν με το «Άγιος Ραφαήλ», για να παράσχουν αμέσως τις πρώτες απαραίτητες βοήθειες στους ναυαγούς». Τους άλλους δέκα ναυαγούς (πέντε Έλληνες και πέντε αλλοδαπούς) περισυνέλεξε σώους το πλήρωμα «Πελ Ρέιντζερ».
Το «Άγιος Ραφαήλ» λίγο πριν από τις 9 χθες το πρωί κατέπλευσε στο λιμάνι της Μύρινας Λήμνου, όπου αποβίβασε τους τέσσερις ναυαγούς, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο του νησιού, ενώ το «Πελ Ρέιτζερ» με τους 10 ναυαγούς είχε ακινητοποιηθεί ανοιχτά της Τενέδου λόγω ομίχλης και λίγο αργότερα απέπλευσε με προορισμό τον Πειραιά. Η ναυτική τραγωδία σημειώθηκε, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, το βράδυ της Δευτέρας, όταν επικρατούσε στην περιοχή της νοτιοδυτικής Τενέδου πυκνή ομίχλη και η ορατότητα είχε περιοριστεί στα λίγα μέτρα. Έτσι, τα δύο εμπορικά σκάφη, το «Πελ Ρέιντζερ» και το «Πελ Μάρινερ», συγκρούστηκαν, με αποτέλεσμα να βυθιστεί το δεύτερο. Και τα δύο πλοία είναι ιδιοκτησίας της εταιρείας «Σαρλή Μαριτάιμ» και εκτελούσαν συχνά δρομολόγια στη γραμμή Πειραιάς – Μαύρη Θάλασσα. Είναι άγνωστοι οι λόγοι τού πώς βρέθηκαν δύο πλοία της ίδιας εταιρείας στην ίδια θαλάσσια περιοχή την ίδια ώρα.
Το «Άγιος Ραφαήλ» που εκτελεί κάθε Τρίτη το δρομολόγιο Πειραιάς-Χίο-Μυτιλήνη-Λήμνο-Καβάλα, έφθασε στο λιμάνι της Καβάλας με καθυστέρηση πέντε ωρών λόγω της σωτήριας εμπλοκής του στο ναυάγιο, και αφού αποβίβασε επιβάτες και οχήματα, επιβίβασε άλλους και αναχώρησε εσπευσμένα για να πραγματοποιήσει το ταξίδι του προς τη Λήμνο, Χίο, Μυτιλήνη, Πειραιά.
Άτομα που επέβαιναν στο σκάφος, κατά την αποβίβασή τους χθες στο λιμάνι της Καβάλας, περιέγραψαν τα όσα διαδραματίστηκαν από το βράδυ της Δευτέρας μέχρι χθες το πρωί στην περιοχή του ναυαγίου, ενώ επαίνεσαν τις προσπάθειες των μελών του πληρώματος του σκάφους «Άγιος Ραφαήλ», οι οποίοι χωρίς καθυστέρηση κατόρθωσαν να διασώσουν τους ναυαγούς, που πέρασαν ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές στη θάλασσα. Εξάλλου, καυτηρίασαν το γεγονός ότι δεν είδαν ούτε ένα τουρκικό σκάφος, έστω και αλιευτικό, να έχει καταπλεύσει στην περιοχή ώστε να συνδράμει στην όλη προσπάθεια σωτηρίας των ναυαγών.
Όταν ρωτήθηκαν για τον μηχανικό Αναστάσιο Γεωργαντζή, είπαν πως «μάλλον ανασύρθηκε νεκρός από τη σωσίβια λέμβο του σκάφους του, στην οποία είχε επιβιβαστεί μαζί με κάποιον αλλοδαπό συνάδελφό του.» Ο κεντρικός λιμενάρχης Καβάλας πλοίαρχος Γιώργος Μανωλάτος δήλωσε ότι «ήταν τόσο εξαντλημένος ο πλοίαρχος του «Άγιος Ραφαήλ», Νίκος Ροΐδης, ώστε δεν μπόρεσε να του αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες για την όλη επιχείρηση σωτηρίας των ναυαγών». Ο ίδιος ο πλοίαρχος, όταν ρωτήθηκε κάτω από ποιες συνθήκες έγινε η σύγκρουση των δύο φορτηγών σκαφών και η βύθιση του «Πελ Μάρινερ», απάντησε πως «δεν είναι σε θέση να γνωρίζει κάτι τέτοιο. Αυτό θα προκύψει από την έρευνα που θα διενεργήσουν εμπειρογνώμονες του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και εκπρόσωποι της πλοιοκτήτριας εταιρείας».
Όπως περιγράφει ο κ. Κράλλης, οι διαδικασίες που ακολούθησαν τόσο με τις καταθέσεις του ίδιου και του πλοιάρχου στο λιμεναρχείο της Καβάλας, όσο και αργότερα στα δικαστήρια που ακολούθησαν, αφορούσαν την αποζημίωση προς την οικογένεια του νεκρού ναυαγού, με την τελευταία τελικά να δικαιώνεται. Αντίθετα, οι δύο καπετάνιοι των πλοίων που συγκρούστηκαν, τιμωρήθηκαν, καθώς όπως έκρινε η Επιτροπή που εξέτασε το δυστύχημα, παρέβλεψαν την Διεθνή Σύμβαση «περί Διεθνών Κανονισμών προς Αποφυγήν Συγκρούσεων εν Θαλάσση, 1972».
Όπως διαβεβαιώνει ο κ. Βασίλης, η πείρα αυτή που αποκτήθηκε από περιστατικά σαν και αυτό, αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την προετοιμασία των μαθητών του, των εν δυνάμει πλοιάρχων, στο ΕΠΑΛ του Βροντάδου, σήμερα. Μεταξύ αυτών, ο κ. Κράλλης θυμάται με συγκίνηση και νοσταλγία, την παράδοση που πραγματοποίησε για τελευταία φορά ως πλοίαρχος στον Τσεσμέ της Τουρκίας, με το πλοίο «CHIOS».
Το πλοίο «CHIOS» όπως χαρακτηριστικά περιγράφει «το είχα παραλάβει από τη Σαλαμίνα. Το αγόρασε κάποιος Τούρκος τότε, και με παρακάλεσαν να το παραδώσω στην Τουρκία. Θυμάμαι, τότε οδήγησα για τελευταία φορά ως πλοίαρχος την τούρκικη πλέον «παντόφλα», και την παρέδωσα στον Τσεσμέ. Όταν το παρέλαβα, στη γέφυρα, είχε την εικόνα του Αγίου Νικολάου, και του Αγίου Γεωργίου, καθώς πριν αγοραστεί το πλοίο είχε την ονομασία «Άγιος Γεώργιος». Όταν έφτασα στην Τουρκία κατέβασα τις εικόνες, και τις πήρα μαζί μου, και μέχρι σήμερα τις έχω στο σπίτι μου, καθώς δεν ήξερα πού και πώς θα κατέληγαν. Χρειάστηκε, επίσης, να μείνω εκεί για ένα μήνα περίπου, ώστε να εκπαιδεύσω τους Τούρκους πλοιάρχους για τους χειρισμούς του πλοίου.» Μάλιστα, όπως μας εκμυστηρεύεται, μέχρι και σήμερα, υπάρχουν πολλές στιγμές που λαχταράει να «μπαρκάρει» και πάλι, με τον πόθο και την επιθυμία για επιστροφή ξανά στη θάλασσα να παραμένει σαν ελπίδα για το μέλλον.
Αναφορικά με την εκπαίδευση που ακολουθεί από το 2002 μέχρι σήμερα, ο κ. Βασίλης έχει παρατηρήσει ως καθηγητής σημαντική αύξηση στη ζήτηση νέων μαθητών, που επιθυμούν να ασχοληθούν και να ακολουθήσουν το ναυτικό επάγγελμα, είτε ως πλοίαρχοι είτε ως μηχανικοί. Και οι ναυτικές Σχολές, όπως σημειώνει έχουν αυξηθεί, ενώ θεωρεί ότι η οικονομική κρίση, η αύξηση της ανεργίας στη στεριά, και διάφοροι άλλοι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικοί παράγοντες αποτελούν τους βασικότερους λόγους και τις αιτίες, που ωθούν τους νέους να ασχοληθούν με το επάγγελμα του ναυτικού. «Η Χίος ήταν ανέκαθεν ναυτικό νησί, και οι παλιοί έλεγαν ότι “όσο δουλεύει η προπέλα, τόσο χρήμα έρχεται στον τόπο”. Αυτό έχουν δει και τα παιδιά αυτά, ότι θέλουν εξελιχθούν και να γίνουν ναυτικοί, γιατί θεωρούν ότι θα έχουν καλύτερη μοίρα και θα μπορέσουν να φτιάξουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν και όπως την ονειρεύονται».
Τέλος, αυτό που θα συμβούλευε τα νέα παιδιά που σκέφτονται να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ναυτικού είναι να μην έχουν ως κίνητρο μόνο τα χρήματα που προσφέρει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Από τη ναυτική κατεύθυνση του Επαγγελματικού Λυκείου τα παιδιά μπορούν, όπως επισημαίνει ο κ. Κράλλης, να ακολουθήσουν και μία διαφορετική πορεία, φοιτώντας σε ένα ΙΕΚ, όπως Ναυτικών Πρακτόρων, Μαγείρων ή να φοιτήσουν σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο με αντικείμενο τις Ναυτιλιακές Σπουδές. Όσοι βέβαια αποκτήσουν εμπειρία, μέσω της πρακτικής τους άσκησης, μπορούν να φτάσουν μέχρι και Α’ Μηχανικοί ή Πλοίαρχοι.
Κλείνοντας, ιδιαίτερα συγκινημένος, ο κ. Κράλλης, περιγράφει τη σχέση του με τους μαθητές του. Βλέποντάς τους να προοδεύουν και να εξελίσσονται τόσο επαγγελματικά όσο και στην προσωπική τους ζωή ομολογεί: «Πολλές φορές με συναντούν στον δρόμο παλιοί μου μαθητές και μου χτυπούν τον ώμο και μου λένε “γεια σου, δάσκαλε, τι κάνεις;” και τότε σκέφτομαι πως πράγματι έπιασε τόπο η δουλειά μου, τόσο ως άνθρωπος αλλά και ως εκπαιδευτικός. Δακρύζω λίγο αλλά είναι δάκρυα συγκίνησης και χαράς».
