Συνέντευξη Μαρία Μ. Κάργα
Στη στήλη μας αυτή τη φορά είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε τον Πλοίαρχο και Καθηγητή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ναυτιλιακού Τομέα των Πλοιάρχων, κ. Βασίλη Κράλλη.
Αν και κατάγεται από τη Μυτιλήνη, ο κ. Κράλλης διαμένει και εργάζεται μόνιμα στη Χίο, αφού καταλυτικός παράγοντας για την επιλογή του να μείνει στο νησί αποτέλεσε αρχικά η γνωριμία του με τη Χιώτισσα σύζυγό του, την οποία γνώρισε όταν εργαζόταν για τη ΝΕΛ, και η δημιουργία της οικογένειάς τους πλέον εδώ στο νησί, καθώς και η επιλογή της σημερινής εργασίας του, ως καθηγητής στο Επαγγελματικό Λύκειο του Βροντάδου.
Αφορμή για να ασχοληθεί με το ναυτικό επάγγελμα αποτέλεσε και για εκείνον το οικογενειακό του περιβάλλον, αφού ο θείος του που ήταν ασυρματιστής στην Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου (ΝΕΛ) τον ώθησε να ακολουθήσει τη ναυτιλία. Έτσι, φοίτησε στη Σχολή Πλοιάρχων στις Οινούσσες, ενώ με την αποφοίτησή του, ταξίδεψε για τρία χρόνια ως Ανθυποπλοίαρχος. Στη συνέχεια, εργάστηκε για τη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου για δέκα ολόκληρα χρόνια, στην οποία και εξελίχθηκε από το βαθμό του Ανθυποπλοιάρχου στον βαθμό του Πλοιάρχου. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο κ. Κράλλης γνώρισε και τη σύζυγό του, η οποία τύχαινε να εργάζεται για την ίδια εταιρεία. Από τότε έως σήμερα, διδάσκει ως καθηγητής στο Επαγγελματικό Λύκειο Βροντάδου, ενώ πέρασε και από τα Ναυτικά Λύκεια Καρδαμύλων για πέντε χρόνια και των Οινουσσών για δύο χρόνια ως καθηγητής.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ως ναυτικός, ο κ. Βασίλης δηλώνει ότι δεν βρέθηκαν σημαντικές δυσκολίες στον δρόμο του, καθώς με την επιλογή της ακτοπλοΐας, ήταν πιο κοντά στο σπίτι και την οικογένειά του, από ό,τι αν ταξίδευε στο εξωτερικό.
Ωστόσο, θυμάται μία εμπειρία που μέχρι σήμερα διηγείται με ιδιαίτερη συγκίνηση. Το εν λόγω περιστατικό που μας αφηγείται ο κ. Βασίλης, ως ένας εκ των πρωταγωνιστών, αποτελεί ένα τραγικό ναυτικό δυστύχημα, ένα ναυάγιο, για το οποίο υπάρχει και πλούσιο ρεπορτάζ της εποχής από «ΤΑ ΝΕΑ», το «ΕΘΝΟΣ» τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», ενώ είχε γίνει μεγάλο θέμα και στα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα της χώρας «ΕΡΤ1», «MEGA», «ANT1» κ.ά.
«Τη Δευτέρα 26 Ιουλίου του 1999, έξω από τη Λήμνο και τη Τένεδο, πέντε ναυτικά μίλια, συγκρούστηκαν δύο φορτηγά πλοία, τα οποία ήταν μάλιστα και της ίδιας εταιρείας, το «Pelranger» και το «Pelmariner». Εγώ ταξίδευα με το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο «ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ». Το δρομολόγιο το τακτικό ήταν Πειραιάς-Χίος-Μυτιλήνη- Λήμνος-Καβάλα. Το βράδυ της Δευτέρας εκείνης, γύρω στις 11:00 η ώρα, λαμβάνει σήμα ο Πλοίαρχος ότι έγινε ένα ατύχημα στην περιοχή που πλέαμε. Έτσι, ήρθε ο Πλοίαρχος στην καμπίνα μου και με ξύπνησε, γιατί δεν είχα βάρδια εκείνο το βράδυ ως Ύπαρχος, και με ενημέρωσε ότι έπρεπε να προετοιμαστούμε για διάσωση. Θυμάμαι τότε, ανεβαίνοντας στη γέφυρα, αυτό που συνάντησα ήταν ότι ήταν απόλυτο σκοτάδι και η ορατότητα που είχαμε ήταν ελάχιστη, καθώς υπήρχε πολλή ομίχλη, που μας περιόριζε σε ορατότητα δέκα μέτρων. Ούτε το κοράκι του βαποριού δεν μπορούσα να διακρίνω. Εκείνη την ώρα, με ενημέρωσε ο Πλοίαρχος για το στίγμα, και ετοιμάσαμε τη σωσίβια λέμβο. Στη σωσίβια λέμβο έπρεπε να μπει κάποιος με πείρα, και έτσι ο καπετάνιος προτίμησε να μπω εγώ μέσα, μαζί με δύο ναύτες και έναν τρίτο μηχανικό, ο οποίος θα χειριζόταν τη μηχανή της λέμβου», μας διηγείται ο κ. Βασίλης.
Ζώντας ξανά τις στιγμές εκείνου του τραγικού ατυχήματος, περιγράφει με πολλή συγκίνηση το κάθε λεπτό που έζησε μέσα από τη σωσίβια λέμβο, λέγοντας ότι «κατεβαίνοντας στη βάρκα αυτό που μου έκανε εντύπωση μεγάλη, ήταν ότι είχα μεν την διάθεση να τρέξω, να σώσω και να προσφέρω τη βοήθειά μου σε ανθρώπους που κινδύνευαν εκείνη τη στιγμή, αλλά καθώς είχαμε απομακρυνθεί δέκα-δώδεκα μέτρα, έχασα από το οπτικό μου πεδίο τελείως το πλοίο. Αναρωτιόμουν “πού βρίσκομαι τώρα, ποια είναι η ορατότητα;” Δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου. Ευτυχώς, είχα μαζί μου το VHF και έτσι ειδοποίησα τον καπετάνιο να σφυρίξει για να ακούσω τουλάχιστον πού περίπου βρισκόταν το πλοίο. Ρώτησα τότε τον καπετάνιο αν με βλέπει μέσα από το ραντάρ, και έτσι προσπάθησε να με κατευθύνει μέσα από το σύστημα αυτό για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το σημείο όπου βρίσκονταν οι ναυαγοί. Με την κατεύθυνση που μου έδινε ο πλοίαρχος, μέσα στην θολούρα μου, εμφανίστηκε ένας μεγάλος όγκος, ο οποίος ήταν ένα μεγάλο κοντέινερ μισοβυθισμένο στη θάλασσα. Κάποια στιγμή, ακούστηκε ένας ήχος που έμοιαζε με γαύγισμα, κι έτσι κατευθυνθήκαμε προς το σημείο εκείνο. Έτσι, φτάνοντας στο σημείο βρήκαμε έναν Πακιστανό ναυαγό, που κρατούσε τρεμάμενος στην αγκαλιά του το σκυλάκι, στην προσπάθειά του να το σώσει…»
Συνεχίζεται….
