Γράφει ο Σταύρος Παπαγιαννάκης
Η τέχνη, είτε αυτή είναι υποκριτική είτε μουσική είτε οτιδήποτε άλλο, έχει ως σκοπό να «μιλήσει» στην ψυχή και να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο. Αρκετό καιρό τώρα, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε νέους καλλιτέχνες οι οποίοι σκόπιμα και με περίσσια περηφάνια κάνουν το ακριβώς αντίθετο: «Μιλάνε» μέσα από τα τραγούδια τους για το πόσα ναρκωτικά πούλησαν χθες, πόσα όπλα έχουν έτοιμα για να βλάψουν τον ανταγωνιστή έμπορο-καλλιτέχνη, με πόσες γυναίκες κοιμούνται κάθε βράδυ, και η λίστα είναι ατελείωτη…
Νεαροί, που στην πλειοψηφία τους είναι αμόρφωτοι, ακόμα και αν καταφέρουν να ανέβουν κάπως, νομοτελειακά θα έρθει και γι’ αυτούς η πτώση. Το πρόβλημα δεν είναι η πτώση, η οποία λόγω ανικανότητας να διαχειριστούν την πρόσκαιρη φήμη είναι αναμενόμενη, το πρόβλημα είναι τα λάθος πρότυπα που δίνουν στους επίσης ανώριμους νέους μας οι οποίοι νομίζουν ότι είναι εντάξει τα ναρκωτικά, είναι αποδεκτή συμπεριφορά το να φέροντα υποτιμητικά στις κοπέλες και ακόμα χειρότερα οι κοπέλες να ανέχονται αυτήν την τόσο υποτιμητική φρασεολογία σαν να είναι κάτι κανονικό.
Αν και είναι λυπηρό ένας νέος να χάνει την ζωή του, η μουσική την οποία υποστηρίζει και προωθεί, δεν έχει τίποτα να προφέρει, αντίθετα κάνει κακό…
