Γράφει ο Ηλίας Αρβυθάς
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στο Θεό, γιατί δεν τους συμφέρει η ύπαρξη του Θεού. Θέλουν να ζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς ενοχές, χωρίς φραγμούς, χωρίς συνέπειες, χωρίς κανένας να ρυθμίζει τη ζωή τους. Οι δεσμοί που τους κρατούν στην απιστία τους είναι ο εγωισμός των ψυχών των, η δόξα του κόσμου, η αμαρτία, τα πάθη της ψυχής και οι ηδονές της σαρκός.
Ο άνθρωπος γενικά πιστεύει ό,τι βλέπει, ό,τι ακούει και ό,τι αγγίζει. Δέχεται ως αληθινό μόνο εκείνο που μπορεί ν’ αποδείξει η επιστήμη. Η επιστήμη όμως δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα. Έχει ανακαλύψει πολλά πράγματα μέχρι σήμερα και ανακαλύπτει διαρκώς καινούρια. Υπάρχουν όμως και αμέτρητα άλλα που αγνοεί. Μπροστά στο απέραντο Σύμπαν αυτά που έχει ανακαλύψει η επιστήμη είναι ελάχιστα.
Επίσης ο άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει δύσκολες και τραγικές καταστάσεις, δεν συμβιβάζεται με την άγνοια και πάση θυσία θέλει να βρει μια εξήγηση. Έτσι αναλαμβάνουν να εξηγήσουν το ανεξήγητο οι δοξασίες, προλήψεις, δεισιδαιμονίες και η μαγεία.
«Το δέος παράγει φόβο και ο φόβος πρόληψη». Έτσι εύκολα απορρίπτει την ιδέα του αληθινού Θεού και του Ιησού Χριστού, γιατί του φαίνονται δύσκολες έννοιες να καταλάβει ότι ο Ιησούς είναι Θεάνθρωπος, δηλαδή έχει δύο μορφές (Θεία και ανθρώπινη φύση) και ότι γεννήθηκε από παρθένο μητέρα.
Επίσης δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο Θεός που είναι δίκαιος, παντοδύναμος και παντογνώστης επιτρέπει να υπάρχει αδικία, δυστυχία, φτώχεια και γενικά ο άδικος και ο ισχυρός να επικρατεί έναντι του δικαίου και του αδύνατου και πως από τη μια πλευρά «επεμβαίνει», ενώ έχει δώσει ελευθερία στον άνθρωπο και από την άλλη πλευρά δεν επεμβαίνει για να σώσει τον κόσμο από αρρώστιες, επιδημίες, δυστυχία, πείνα, πολέμους κ.λπ.
Ο Θεός προγνωρίζει αλλά δεν προορίζει, δεν προκαθορίζει τα ανθρώπινα σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου, το μέγα αυτό δώρο αλλά και πρόβλημα. Με άλλα λόγια, αν κάποιος από μόνος του αποφασίζει να έχει πίστη στο Θεό, τότε ο Θεός τον βοηθάει, τον ενδυναμώνει, του δίνει την χάρη του στον πνευματικό αγώνα. Αν όμως δεν πιστεύει, τότε ο Θεός μετά από πολλές ευκαιρίες που θα τον δώσει αποχωρεί από τον άνθρωπο και ελλείποντας του Θεού «μπουκάρει» μέσα ο διάβολος, τον εξουσιάζει και τον κάνει υπηρέτη του κακού που πρεσβεύει. Επομένως, επειδή προγνωρίζει ο Θεός για τις επιλογές μας και τις πράξεις μας δεν παύει ο άνθρωπος να είναι υπεύθυνος για τα παραπτώματά του. Όπως ένας γιατρός που προβλέπει την κακή πορεία και τον θάνατο του ασθενούς, δεν σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος ο ίδιος γιατί το πρόβλεψε. Η πρόγνωση με άλλα λόγια δεν αχρηστεύει την ελευθερία του ανθρώπου.
Λένε μερικοί, ήταν δυνατόν ο Ιούδα να πράξει αλλιώς, αφού είχαν μιλήσει οι προφητείες για την προδοσία του; Λέει, ο άγιος Χρυσόστομος για την περίπτωση αυτή: «Ουκ εκ της προφητείας η προδοσία, αλλά εκ της προδοσίας η προφητεία». Δεν πρόδωσε δηλαδή ο Ιούδα – εν τη απολύτως ελευθερία του – θα Τον προδώσει και το προείπε με την προφητεία. Άλλοι για να δικαιολογήσουν τα πονηρά τους έργα λένε: Αυτή η πρόγνωση του Θεού δεσμεύει την ελευθερία μου. Προβλέπει ο Θεός ότι θα γίνει κλέφτης, φονιάς και γίνομαι επειδή το προείχε ο Θεός. Λάθος μέγα. Δεν έγινα κακός επειδή το προείδε ο Θεός, αλλά από την δική μου θέληση.
Ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο τόση ελευθερία, ώστε να αμφισβητεί και τον ίδιο τον Δημιουργό του. Ο Θεός είναι αγαθός, αλλά είναι και δίκαιος. Ο Θεός δεν είναι εκδικητής. Απόδειξη ότι σταυρώθηκε για μας και μάλιστα αντί για μας. Έτσι όποιος π.χ. πάει στην κόλαση είναι θέμα επιλογής, μέσα στα πλαίσια ελευθερίας του ανθρώπου. Ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις συνέπειες. Δεν υπάρχει άλλη ελευθερία. Η ίδια η λέξη ελευθερία σημαίνει ελεύθειν όπου ερά = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Ο βασικός κανόνας στην «επέμβαση» του Θεού είναι: Όταν επιλέγουμε το καλό ο Θεός συμμετέχει ποικιλοτρόπως.
Όταν επιλέγουμε το κακό δεν συμμετέχει με κανένα τρόπο. Η «παραχώρηση», δηλαδή, το δεύτερο θέλημα Του σημαίνει ότι δίνει χώρο στο δικό μου κακό να πλήξει ή να φρενάρει το δικό σου κακό. Αυτό είναι οι πόλεμοι και όλα τα κακά που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα.
Ο Χριστός δεν βίασε κανέναν να τον ακολουθήσει. Πολλοί όμως νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δώσουν λόγο σε κανέναν. Όμως, και η ζωή μας και η ελευθερία μας δεν είναι δικά μας, είναι δώρα του Θεού. Γι’ αυτά τα θεϊκά δώρα κάποτε θα δώσουμε λόγο στην δικαιοσύνη του Θεού. Εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι βλέπουμε. Στα αόρατα όχι. Έτσι δεν πιστεύουμε στον αόρατο αληθινό Θεό. Γι’ αυτό λοιπόν καταδέχθηκε ο αόρατος Θεός να παρουσιαστεί μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου (σάρκωση Χριστού), για να διαλύσει μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξη Του.
Ώστε η φτώχεια, η πείνα, η δυστυχία των λαών δεν είναι τίποτα άλλο παρά καρπός της δικής μας κακίας, του δικού μας εγωισμού, του δικού μας αντεξουσίου και όχι της πρόγνωσης του Θεού γιατί ο Θεός είναι άχρονος. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα είναι μπροστά του, είναι ένα αιώνιο παρόν.
Εάν επικρατούσε η χριστιανική αγάπη μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, θα ήταν πολύ διαφορετικός ο κόσμος. Ούτε νόμοι, ούτε δικαστήρια, ούτε τιμωρίες θα χρειάζονταν. Επομένως αρχή και ρίζα του κακού αυτού είναι η δική μας θέληση και το αυτεξούσιο, ο ίδιος ο άνθρωπος.
Δυστυχώς πτωχεύσαμε από πίστη. Η αμαρτία και η ανομία έχουν γίνει πλέον φυσιολογικός τρόπος ζωής. Η διαφθορά είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται και στραγγαλίζονται.
Η αξία της ζωής στο χρηματιστήριο του σύγχρονου κόσμου έχει υποτιμηθεί όσο ποτέ άλλοτε. Το ανθρώπινο αίμα ρέει άφθονο και ποτίζει τα χώματα του αμαρτωλού μας πλανήτη.
Η γη σείεται εκ θεμελίων, αλλ’ ουδείς συγκινείται. Στις γυναικολογικές κλινικές της αποστάτιδας γενεάς μας σφαγιάζονται ετησίως με τις εκτρώσεις περίπου εβδομήντα εκατομμύρια αθώες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ειδωλολατρία αναβιώνει. Ο σατανισμός και η σατανολατρεία ανθεί.
Οι οικολογικές οργανώσεις δείχνουν ενδιαφέρον για τα ζώα και τα πουλιά. Κάνουν άνω κάτω τον κόσμο για μια φώκια, για μια χελώνα, για ένα πληγωμένο πουλί. Αλλά μέχρι εκεί. Για την ανθρωπιά που έχει σβήσει τίποτε δεν γίνεται γιατί απλούστατα οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν πρώτα από το Θεό και μετά και μεταξύ τους. Τα έθνη που λησμονούν ή εναντιώνονται κατά του Θεού, ανοίγουν μόνα τους το δρόμο της καταστροφής του. Αυτός είναι νόμος διαχρονικός και παγκόσμιος.
Να μην απορούμε λοιπόν για την κατάντια μας. Να μην ψάχνουμε απάντηση στα αμέτρητα γιατί. Εμπιστευτήκαμε τους ανθρώπους περισσότερο από το Θεό. Κτίσαμε τη ζωή μας σ’ ένα τεράστιο ψέμα. Αλλά τόσα χρόνια μέσα στο ψέμα γίναμε κι εμείς ψεύτικοι. Αφού φθάσαμε στο σημείο να στεκόμαστε περισσότερη ώρα στο ίντερνετ, τα φέισμπουκ και στα κινητά παρά στο εικονοστάσι μας ή να βάζουμε στην καλύτερη θέση του σπιτιού μας την τηλεόραση παρά το εικονοστάσι, τότε είμαστε άξιοι της κατάντιας μας.
Ζούμε σε μια εποχή των σχέσεων Σούπερ-Μάρκετ, όπου οι επιλογές είναι άπειρες, οι πειρασμοί παντού, οι άνθρωποι αναλώσιμοι και οι σχέσεις να διαλύονται με την παραμικρή δυσκολία. Οι άνθρωποι θέλουν να τα έχουν όλα χωρίς να κάνουν καμία θυσία. Σήμερα, ναι αλλάζει η εποχή γιατί δεν ξέρουμε τι σημαίνει αγαπώ, γιατί τα πάντα προέρχονται από τον υπολογισμό και ότι καλύπτει τις ανάγκες μας. Αλλά η σχέση αυτή είναι εγωιστική και καταδικασμένη να πεθάνει.
Τελικά τι καταφέραμε; Έχουμε πλατύτερους δρόμους και στενότερες αντιλήψεις. Κάναμε μεγάλα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Κατακτήσαμε το διάστημα για χάνουμε τον πλανήτη μας. Πήγαμε στο φεγγάρι αλλά δεν βρίσκουμε το δρόμο να πάμε στον γείτονα. Έχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά περισσότερα προβλήματα. Μάθαμε πως να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε. Δώσαμε χρόνια στη ζωή μας και δεν δώσαμε ζωή στα χρόνια μας. Έχουμε τις βιτρίνες μας γεμάτες και τις αποθήκες της ψυχής μας άδειες και έρημες. Αυτοί είμαστε. Αυτή είναι η εποχή που τα πάντα προβάλλονται στα παράθυρα για να κρύψουν το κενό του δωματίου.
Σίγουρα ο ρόλος της Κασσανδρής δεν υπήρξε εύκολος. Το να κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου και να λες την αλήθεια εκλαμβάνεται ως πλήγμα κατά των γενικών συμφερόντων. Γι΄αυτό και στην αρχαιότητα έφταναν στο σημείο να θανατώνουν τους αγγελιοφόρους των κακών ειδήσεων.
