Γράφει ο Ηλίας Αρβυθάς
Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στην αρετή της υπομονής που πρέπει να έχει ένα χριστιανός. Εκτός από την υπομονή και την ταπείνωση, η αληθινή δύναμη και νίκη βρίσκεται στην αγάπη. Το έχει αποδείξει η ιστορία. Βασιλείες στήθηκαν στον κόσμο με θρόνο τους τη βία και το σπαθί. Μα δεν ήταν αιώνιες. Γρήγορα έπεσαν στην αφάνεια και ιστορικά λησμονήθηκαν. Με εξαίρεση μια Βασιλεία. Εκείνη που ο θρόνος της ήταν «θρόνος Χάριτος» (Εβρ.4,16). Από αυτόν τον θρόνο πήγαζε το όπλο της νίκης και του θριάμβου που ήταν η αγάπη. Η δύναμη αυτή νίκησε και εξακολουθεί να νικά τη βία και το σπαθί. Εκεί που αποτυγχάνουν αυστηροί νόμοι γιατί εξαγριώνουν τους ανθρώπους, εκεί ο νόμος της αγάπης κερδίζει τις πιο μεγάλες επιτυχίες. Ημερεύει τους ανθρώπους και τους κερδίζει. Γιατί η αγάπη δεν ταπεινώνει, δεν βασανίζει. Αντίθετα μαλακώνει, στηρίζει, εμπνέει και τα πάντα υπομένει. Η δύναμη της αγάπης είναι όχι μόνο μεγάλη, αλλά και δεν έχει σύνορα. Αναφέρω στη συνέχεια ένα αληθινό περιστατικό που το έγραψε η εφημερίδα «Ηπειρωτικό μέλλον» τον Ιούλιο του 1999.
Ήταν καλοκαίρι του 1974. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο και σκορπούν τον θάνατο. Στη Μόρφου, Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκύπριου δάσκαλου και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα για να εκτελέσουν τους αιχμάλωτους (άνδρες, γυναίκες για παιδιά). Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Περιμένουν μέσα σε κλίμα αγωνίας και φόβου τον Τούρκο Αξιωματικό να έλθει να διατάξει «πυρ». Ο Τούρκος Αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει βλοσυρός και άγριος τους μελλοθάνατους και ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί και ενώ ετοιμάζεται να το φάει ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου. «Μην το φας. Χθες το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο. Θα πεθάνεις». Ο Αξιωματικός μένει άναυδος και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει. «Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;» Ο δάσκαλος του είπε, «είμαι χριστιανός και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιαστώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μία αμαρτία τόσο βαριά». Ο Τούρκος Αξιωματικός συγκλονίζεται για μια ακόμη φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του. «Αν έβρισκα ένα τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα. Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους». Εδώ δεν χρειάζονται σχόλια. Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.
Η αγάπη όμως έχει και μια άλλη δύναμη. Μια μέρα η γυναίκα είδε στον κήπο του σπιτιού της τρεις ασπρογένηδες γέρους. Τους λυπήθηκε και τους είπε να μπούνε στο σπίτι της να τους κεράσει. Αυτοί της είπαν ότι δεν μπαίνουν μέσα αν δεν ρωτήσει τον άντρα της. Ο άντρας της συμφώνησε και τους είπε να περάσουν στο σπιτικό της. Τότε ο ένας συστήθηκε ότι λέγεται Αγάπη, ο δεύτερος Ευτυχία και ο τρίτος Πλούτος και συγχρόνως της είπε ότι μόνο έναν από τους τρεις μπορούν να διαλέξουν να μπει στο σπιτικό τους. Ο άντρας είπε να περάσει ο Πλούτος για να έχουν πλούτη στο σπίτι τους. Η γυναίκα του διαφώνησε λέγοντας ότι καλύτερα είναι να περάσει η επιτυχία με το σκεπτικό ότι μαζί μ’ αυτήν θα έλθουν και τα πλούτη. Τότε η κόρη τους που τους άκουσε είπε «γιατί δεν λέτε στην Αγάπη να έλθει;» Για να μην της χαλάσουν το χατίρι συμφώνησαν να μπει στο σπίτι τους η Αγάπη. Ανακοινώνει η γυναίκα στους τρεις γέρους την επιλογή τους να περάσει η Αγάπη. Μόλις ξεκινάει ο γέρος που τον έλεγαν Αγάπη για να μπει στο σπίτι τον ακολουθούν για οι άλλοι δύο, και στην απορία της γυναίκας, της απαντά, ότι «όπου πάω εγώ έρχονται και οι άλλοι και οι άλλοι δύο». Με άλλα λόγια αν σ’ ένα σπιτικό βασιλεύει η αγάπη, τότε η αγάπη φέρνει και την επιτυχία και τα πλούτη και γενικότερα την ευτυχία.
Η αγάπη δεν είναι λόγια, αλλά έργα. Τότε εφαρμόζουμε αγάπη. Λέγουν ότι ο Περικλής έμαθε μια μέρα, ότι ο σοφός Αναξαγόρας, που τον θαύμαζε πολύ, ήταν κατάκοιτος και κόντευε να πεθάνει από την πείνα. Πήγε λοιπόν, αμέσως στο σπίτι του, για να τον βοηθήσει και του είπε: «Αν πεθάνεις, δεν θρηνώ εσένα, αλλά την Πολιτεία, που θα χάσει ένα τέτοιο σύμβουλο». Ο Αναξαγόρας τότε ξεσκέπασε το κεφάλι του και του απάντησε αργά: «Περικλή, εκείνοι που χρειάζονται το λυχνάρι, του ρίχνουν και λάδι». Θέλει έργα η αγάπη και ο πόνος μας για τους άλλους να εκδηλώνεται εμπράκτως.
Τι είπε ο Χριστός; «Έτσι λέει θα καταλάβουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς. Είναι κορυφή η αγάπη. Θέλει περισσότερη δύναμη το να αγαπάς, από το να μισείς και το να υπομένεις την αδικία, από το να εκδικείσαι.
Οι Ιεχωβάδες επικαλούμενοι κάποια χωρία της Αγίας Γραφής, αρνούνται τη μετάγγιση αίματος, θεωρώντας ότι με το αίμα «μεταγγίζονται» και οι αμαρτίες. Ο Άγιος Γαβριήλ από τη Γεωργία για το θέμα αυτό είπε: «ναι, στο αίμα είναι οι αμαρτίες. Αλλά αν ο άνθρωπος πεθαίνει, πρέπει να του δώσεις αίμα για να τον σώσεις. Έτσι μεταγγίζεις αγάπη και η αγάπη σκεπάζει τις αμαρτίες».
Γι’ αυτό ο Κύριος για τις ανάγκες της ανθρωπότητας ίδρυσε «Τράπεζα Αίματος Γολγοθάς». Ο Γολγοθάς είναι σκαλοπάτι του Παραδείσου.
