Γράφει ο Ηλίας Αρβυθάς
Το Καρμήλιο Όρος, πάνω στο οποίο ο προφήτης Ηλίας έκανε τη θυσία του και από τον ουρανό κατήλθε φωτιά και κατέκαψε τα σφάγια των ειδωλολατρών, το Όρος Σινά, επί του οποίου ο προφήτης είχε θεοπτεία, και το Όρος Θαβώρ, πάνω στο οποίο βρέθηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, είναι οι τρεις κορυφές φορέων που αναφέρονται στη δόξα τη δική του.
Ο προφήτης Ηλίας είναι παρών και στη Παλαιά και στη Καινή Διαθήκη. Τον 8ο αιώνα π.Χ., Βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ο Αχαάβ και η γυναίκα του η Λεζάβελ και λάτρευαν τον Βάλα. Τότε, παρουσιάζεται μπροστά στο Βασιλιά ο προφήτης Ηλίας και του είπε ότι «ορκίζομαι στο Θεό τον ζώντα ότι σ’ αυτά τα χρόνια που θα έρθουν ούτε θα βρέξει, ούτε θα πέσει δροσιά». Δηλαδή έκλεισε τον ουρανό για 3,5 χρόνια και εξαφανίστηκε.
Ο προφήτης Ηλίας κατά προτροπή του Θεού πηγαίνει και κρύβεται στο χείμαρρο Χορράθ, διότι ο Αχαάβ ήθελε να τον σκοτώσει μετά το θαύμα που έκανε στο Καρμήλιο όρος και απέδειξε το ψεύδος της ειδωλολατρίας και εξόντωσε τους 450 ειδωλολάτρες ιερείς του Βάλα.
Ένας κόρακας κάθε πρωί του πήγαινε ψωμί και το απόγευμα ψημένο κρέας. Νερό έπινε από τον χείμαρρο. Αυτό που είπε ο Θεός στον προφήτη Ηλία, δηλαδή «κρύψου» είναι ένα σπουδαίο σημείο για το λαό του Θεού στις δύσκολες ημέρες.
Ο προφήτης Ηλίας είναι παρών και στα έσχατα, δηλαδή λίγο πριν την συντέλεια κατά τον καιρό δράσης του Αντίχριστου. Όπως γνωρίζουμε ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε, αναλήφθηκε κάπου στον ουρανό. Θα επανέλθει. Και όπως έλεγξε ο Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο, με τον ίδιο τρόπο. Τριάμισι χρόνια ανομβρίας επέφερε στον Αχαάβ, τριάμισι χρόνια ανομβρίας θα επιφέρει και τον καιρό του Αντίχριστου. Αυτό είναι μοναδικό φαινόμενο που το ίδιο πρόσωπο είναι παρόν και στις δύο περιπτώσεις.
Ο λαός του Θεού τότε πρέπει να «κρυφτεί» για να γλιτώσει από το θάνατο αλλά και από τις κακές επιδράσεις και συνέπειες εκείνων των 3,5 ετών που θα επιφέρει ο Αντίχριστος. Πού θα καταφύγει και πού θα κρυφτεί ο λαός του Θεού, δηλαδή όσοι δεν προσκυνήσουν τον Αντίχριστο; Στην ερημιά όπως και ο προφήτης Ηλίας. Ο Θεός βοηθάει το λαό του, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα φυσικά στοιχεία. Όπως ο Θεός έτρεφε τον προφήτη Ηλία, έτσι θα θρέψει και το λαό του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα (3,5 έτη) που θα αναλάβει την παγκόσμια τυραννική εξουσία ο Αντίχριστος.
Στον προφήτη Ηλία έφερναν τα κοράκια το πρωί ψωμί και το βράδυ κρέας. Ποια; Τα κοράκια που είναι σαρκοβόρα και τρώνε ακόμη και σάπια κρέατα και πτώματα και εν τούτοις και αυτά ακόμα και σε καιρό πείνας λόγω ανομβρίας βλέπουμε ότι δεν τρώνε το κρέας, αλλά το φέρνουν στον προφήτη. Αυτό γίνεται για να τονισθεί το θαύμα προστασίας του προφήτη από το Θεό. Παρόμοια θα τρέφεται και η Εκκλησία στην έρημο τον καιρό του Αντίχριστου.
Ο παλαιός Ισραήλ τρεφόταν στην έρημο για 40 χρόνια. Δεν είπε ποτέ στους Εβραίους στην Αίγυπτο, «όταν θα σας βγάλω στην έρημο, εγώ θα σας τρέφω με το μάννα». Δεν το είπε, αλλά όταν ο λαός βρέθηκε στην έρημο και είπαν «τι θα φάμε», τότε ο Θεός έριξε το μάννα. Έτσι θα γίνει και με τους χριστιανούς που θα βρεθούν στις ερημιές τον έσχατο καιρό.
Και αν κάποιος πει «καλά με τη διατροφή, αλλά από το κρύο και τη ζέστη πώς θα προφυλαχθούμε στα βουνά και στις ερημιές;» Οι Ισραηλίτες από την έξοδο τους στην Αίγυπτο για να φθάσουν στη Γη της Επαγγελίας επί 40 χρόνια, στην όλη αυτή πορεία τους, συνοδεύονταν από ένα τεράστιο θαυμαστό Στύλο που την ημέρα γίνονταν δροσερό σύννεφο και σκέπαζε όλο το λαό που ήταν 600.000 και τον προστάτευσε από τον καυτερό ήλιο της ερήμου και τη νύχτα γινόταν στύλος πυρός και χρησίμευε για τον φωτισμό τους. Επίσης τα ρούχα που φορούσαν για 40 χρόνια έγιναν ανθεκτικά. Ο στύλος αυτός προπορευόταν για να τον ακολουθούν διότι δεν γνώριζαν την πορεία και όταν η νεφέλη σκέπαζε την κιβωτό της Διαθήκης έπρεπε να σταματήσουν την πορεία και όταν σηκωνόταν, έδινε στους Ισραηλίτες το σύνθημα να ξεκινήσουν. Αυτός ο στύλος δεν τους εγκατέλειψε ούτε μία ημέρα. Ήταν η αυτοπρόσωπη παρουσία του Θεού, ο Θεός ηγείτο αυτών. Τα ιστορικά προηγούμενα διαθρέψεως του λαού του Θεού αποτελούν εγγύηση για τη διατροφή στα έσχατα, αρκεί να υπάρχει πίστη στο Θεό και τότε εκεί που σταματά η λογική αρχίζει το θαύμα, η σωτήρια παρέμβαση του Θεού.
