Γράφει ο Δήμος Καρασούλης, μέλος Ν.Ε. Κινήματος Αλλαγής Χίου
Χτες έκλεισαν 25 χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός χαρισματικού ηγέτη που άλλαξε τα καθιερωμένα στην χώρα του ανοίγοντας τον δρόμο για εκδημοκρατισμό των θεσμών κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία, ενός λαού ταλαιπωρημένου. Που άνοιξε τον δρόμο για μια σύγχρονη Ελλάδα, για μια ελεύθερη κοινωνία.
Το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ επωμίστηκε το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης, το χρέος μιας δυσθεώρητης κληρονομιάς.
Της ευθύνης για αναμόρφωση και ανάπτυξη μιας χώρας που μόλις που προσπαθούσε να σηκώσει το κεφάλι και να αντικρύσει δειλά δειλά τον 21ο αιώνα.
Της ευθύνης για την δυναμική συνέχεια της μεγάλης πραγματικής δημοκρατικής παράταξης που δεν διαχωρίζει, δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί προκειμένου να ικανοποιηθούν ίδια συμφέροντα και επιθυμίες. Και προπάντων μιας παράταξης που με τίποτα δεν δέχεται να προσποιηθεί πως είναι κάτι άλλο αποκομίζοντας μηδαμινά και εφήμερα οφέλη προς τέρψιν μάλιστα των πάλαι ποτέ ισχυρών ιδεολογικοπολιτικών της αντιπάλων.
Η οικονομικοπολιτική κρίση του 2009-10 κατάφερε μεγάλο πλήγμα στην παράταξη μας όχι μόνο καθηλώνοντάς την σε εκλογικά ποσοστά άγνωστα γι’ αυτήν αλλά κυρίως διαταράσσοντας τους δεσμούς της με την κοινωνία και το λαό. Δημιούργησε σύγχυση και αποπροσανατολισμό σε στελέχη και ψηφοφόρους οι οποίοι πλέον δεν ήταν σε θέση να αποσαφηνίσουν το πραγματικό μας στίγμα, τις προθέσεις μας, ακόμη κι αυτή την όρεξή μας για να προχωρήσουμε σε μια κινούμενη άμμο από την οποία –δήθεν- ξεπλύθηκε η Νέα Δημοκρατία και σ’ έναν ορυμαγδό φαυλοκρατίας από τον οποίο γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, προσπαθώντας να εξέλθουμε από την παγκόσμια υγειονομική κρίση που μας χτύπησε την πόρτα. Παράλληλα επιχειρείται σε παγκόσμιο επίπεδο μια προσπάθεια ανάνηψης της οικονομίας που ήδη πριν την Πανδημία αντιμετώπιζε ιδιαιτέρως σοβαρά προβλήματα. Το μέλλον όσον αφορά και τα δύο αυτά μέτωπα αχαρτογράφητο και αν μη τι άλλο στην καλύτερη περίπτωση ομιχλώδες.
Αλλά ας επανέλθουμε κι ας μιλήσουμε λίγο για εμάς. Το 2021, 25 χρόνια από τον θάνατο του ανθρώπου που τα πολιτικά του χνάρια παραμένουν ανέπαφα, ένα ιστορικό χρέος μας χτυπάει την πόρτα. Ίσως μάλιστα είναι η τελευταία φορά που ασχολείται μαζί μας.
Πριν όμως απ’ αυτό είναι αδήριτη ανάγκη να δούμε τι πραγματικά θέλουμε. Να εξετάσουμε τι λύσεις μπορούμε να δώσουμε, ποια θα είναι τα κομβικά μας προτάγματα σε μια νέα εποχή που έρχεται γοργά και με άγριες διαθέσεις, όπου αγώνες επιβάλλεται να δοθούν από τις δημοκρατικές δυνάμεις σε πολλά μέτωπα.
Σε λίγους μήνες η παράταξη μας θα προχωρήσει σε εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη ηγεσίας. Όσοι μπουν στη διαδικασία αυτής της κούρσας έχουν χρέος να ξεκαθαρίσουν πριν πρώτα και πάνω απ’ όλα κάποια βασικά ζητήματα. Ένα απ’ αυτά σχετίζεται με αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε κοινή λογική αλλά και κοινή θέληση για κάτι πραγματικά νέο και ελπιδοφόρο. Συστράτευση σε μια προσπάθεια που θα σηματοδοτεί ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο αποδεσμευμένο από παιδικές ασθένειες του παρελθόντος.
Εκτός των άλλων στόχος όλων θα πρέπει να είναι το να πείσουν ένα μεγάλο μέρος του δημοκρατικού χώρου να έρθει στην κάλπη όχι από συνέπεια σε ένα ένδοξο παρελθόν αλλά από πίστη σε ένα αυτόνομο μέλλον με σταθερούς βηματισμούς, εξωστρέφεια και σύγχρονες προτάσεις.
Σ αυτόν τον αγώνα δρόμου δεν χρειάζονται χάρτινα συνθήματα κενά περιεχομένου αλλά το να είμαστε συνεπείς στο καθήκον που θα μας οδηγήσει στο όραμα μιας νέας εποχής όχι μόνο για το κόμμα μας αλλά κυρίως για την χώρα.
Τώρα πλέον ξέρουμε πως στην Ελλάδα του 2021 δεν υπάρχουν παραπλανημένοι πολίτες και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η δημοκρατική μας παράταξη οφείλει να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας και να εκφραστεί με λόγια αλλιώτικα από τα συνηθισμένα, ακόμη κι αν δυσαρεστούν κι εμάς τους ίδιους. Αυτό οπωσδήποτε δεν μπορεί να συμβεί με «περιπλανώμενους ή μεταγραφόμενους προσωρινούς σωτήρες».
Πως θα γίνουν όμως πράξη τα αλλιώτικα λόγια; Μα φυσικά αν ειπωθούν και γίνουν πράξη από αλλιώτικους και νέους ανθρώπους. Και δεν εννοώ μονάχα την βιολογική νεότητα αλλά και την επίπονη εκείνη αλλά τόσο αναγκαία διαδικασία να μπορούμε να αλλάζουμε ξεκινώντας από τους εαυτούς μας.
Αυτό το γεγονός αν υλοποιηθεί με απόλυτη ειλικρίνεια ίσως μπορέσει να πυροδοτήσει αυτό που λέμε έμπνευση. Ναι, να μπορέσει ξανά η παράταξή μας να εμπνεύσει τον εργάτη, τον αγρότη, τον μισθωτό, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον επιστήμονα, τον έμπορο, τον βιοτέχνη, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, τις γυναίκες…
Να μπορέσουμε να τους μιλήσουμε δημιουργώντας μια νέα επί ίσοις όροις συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων.
Χωρίς αμφιβολία, όλα τα παραπάνω δεν είναι δυνατό να γίνουν πραγματικότητα μόνο από την ηγεσία που θα εκλεγεί. Χρειάζεται να βγει μπροστά μια νέα γενιά ανθρώπων. Μια γενιά που έχει υποστεί τα πάνδεινα από επιλογές που δεν ήταν δικές της. Που έχει την κουλτούρα να αφουγκράζεται τους νέους καιρούς, που μένει πιστή στην παράταξη μας και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να επανασυστηθούμε με την κοινωνία και τον λαό.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το νέο για να προοδεύσει και να προκόψει χρειάζεται εκτός από τις φρέσκιες ιδέες που θα κομίσει και τον ανάλογο σεβασμό στις ρίζες του παρελθόντος.
Κλείνοντας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία και οι δυνάμεις της συντήρησης απ’ όπου κι αν προέρχονται αποτελούν τον ιδεολογικό μας στρατηγικό αντίπαλο.
Έναν αντίπαλο που μετρά μια ιστορία δεκαετιών και μεταμφιέσεων σε μια προσπάθεια να κερδίσει με κάθε τρόπο την πλειοψηφία, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην μοναδική δύναμη που μπορεί να την γκρεμίσει από το βάθρο της: Την δημοκρατική παράταξη. Αυτό επιθυμεί και τώρα χρησιμοποιώντας τον μανδύα ενός μίζερου μεταρρυθμιστικού δήθεν κέντρου που καθηλώνει στην μετριότητα στην ιδιοτέλεια προθέσεων, στο πουθενά.
Η απάντηση σε λίγο καιρό θα βρίσκεται στο χέρι μας. Στο χέρι του κάθε δημοκρατικού πολίτη. Αυτών που πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν αλλά κυρίως της νέας γενιάς που πρέπει να ανοίξει την πόρτα και να κοιτάξει κατάματα αυτό το ιστορικό χρέος, όχι εκπληρώνοντας κάποιες αόριστες προσδοκίες αλλά προσβλέποντας στο να δημιουργήσει νέες ξεπερνώντας εμπόδια και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να έχει ονοματεπώνυμο, συγκεκριμένη σφραγίδα και ταυτότητα.
