Γράφει ο Γιάννης Ν. Παληός
Σε τούτες τις άγιες μέρες της Ανάστασης, καθώς ο κόσμος γονατίζει μπροστά στον Σταυρωμένο Χριστό και ψιθυρίζει το θαύμα της νίκης της ζωής πάνω στον θάνατο, γύρω μας υψώνονται άλλοι σταυροί από σίδερο και φωτιά, από αίμα και στάχτη. Στη Γάζα, τα σχολεία που έγιναν καταφύγια αθώων σωριάζονται σε συντρίμμια. Παιδιά σφαγιάζονται, γυναίκες καίγονται ζωντανές, γέροντες θάβονται κάτω από ερείπια. Ένα ατέλειωτο μοιρολόι σηκώνεται από τη γη, πνιγμένο στις εκρήξεις και στις πολεμικές κραυγές του μίσους.
Στην Ουκρανία, οι βόμβες συνεχίζουν να πέφτουν αδιάκριτα σε πόλεις και χωριά. Ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Ρωσία έχει μετατρέψει σπίτια σε ερείπια, οικογένειες σε πρόσφυγες, ανθρώπους σε αριθμούς σε ανακοινώσεις νεκρών. Άμαχοι σταυρώνονται σε ένα μέτωπο συμφερόντων και γεωπολιτικών ανταγωνισμών.
Αυτό που γίνεται δεν είναι πόλεμος, είναι σφαγή. Είναι έργο δολοφόνων ιμπεριαλιστών, που εξολοθρεύουν λαούς για πετρέλαια, για εδάφη, για εξουσία.
Κι οι ισχυροί του κόσμου, οι πολιτικοί, νίπτουν τας χείρας τους σαν άλλοι Πιλάτοι, πνίγοντας τη συνενοχή τους με κούφια και ψεύτικα λόγια της ειρήνης.
Την ίδια ώρα που η φρίκη θεριεύει, η ανθρωπότητα θρηνεί τον θάνατο του Πάπα. Πιστοί σε κάθε άκρη της γης σκύβουν το κεφάλι με σεβασμό και ψέλνουν προσευχές. Μα όσο αληθινός κι αν είναι ο ανθρώπινος πόνος, δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας στο ότι το Βατικανό δεν είναι απλώς το κέντρο του Καθολικισμού, αλλά και μια πανίσχυρη δύναμη που επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις. Η εκλογή του πάπα Φραγκίσκου, με το ανθρώπινο προφίλ που του φιλοτεχνήθηκε, αποτέλεσε άλλοθι για τα αίσχη της ρωμαιοκαθολικής ιεραρχίας και πλυντήριο για εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, που συνεχίζονται ακάθεκτα με την ανοχή τόσο πολιτικών όσο και θρησκευτικών θεσμών. Την ίδια στιγμή που δακρύζουν τα πλήθη για έναν άξιο ποιμένα, άλλοι, ανώνυμοι και ξεχασμένοι άνθρωποι, αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε κατεστραμμένες γειτονιές και σε ματωμένα σοκάκια.
Οι σταυρωμένοι της Γάζας, της Υεμένης, του Κονγκό, της Συρίας, της Ουκρανίας, και των στρατοπέδων προσφύγων, είναι οι σημερινοί μας Χριστοί.
Η δικαίωση του μαρτυρίου τους δεν θα έρθει με ευχές ούτε με δάκρυα. Θα έρθει μόνο με πάλη, με πάλη ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, σε κάθε σταυρό που σηκώνεται από τους ισχυρούς επάνω στους λαούς.
Μέχρι τότε, κάθε κερί που ανάβουμε, κάθε προσευχή που ψιθυρίζουμε, κάθε δάκρυ που κυλά, πρέπει να είναι και μια υπόσχεση.
Να μην αφήσουμε άλλον λαό να σταυρωθεί . Να σταθούμε πλάι του με λόγο, με έργο, με καρδιά και, αν χρειαστεί, και με αίμα.
Να παλέψουμε, μαζί του και για αυτόν. Για την αληθινή Ανάσταση των λαών.
