Γράφει ο Άριστοτέλης Μ. Σταμούλας, Μέλος Δ.Σ ΣΕΑΝ Χίου
Αξιότιμοι παρευρισκόμενοι
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ τριάντα χρόνια μετά την 7-11-1994 ,για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον ήρωα αξιωματικό Υποσμηναγό Παναγυφτόπουλο Στυλιανό της Πολεμικής μας Αεροπορίας, που χάθηκε την ώρα του καθήκοντος.
Τα παρακάτω λόγια δεν είναι μια νεκρολογία ,αλλά μια υπενθύμιση για την σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία ,που έχει ως σκοπό της τον ωχαδελφισμό ,τον εγωκεντρισμό και την διάκριση με αθέμιτα μέσα.
Μια υπενθύμιση ότι κάποιοι πληρώνουν με το ακριβότερο τίμημα την προσπάθειά τους να μας φυλάνε ,για να περνάμε καλά όλοι εμείς.
Ο Υποσμηναγός Παναγυφτόπουλος Στυλιανός ήταν από αυτά τα παιδιά που θέλησαν να ακολουθήσουν το όνειρό τους και αποφάσισαν να περάσουν το κατώφλι της Σχολής Ικάρων και να γίνουν ιπτάμενοι αξιωματικοί της Πολεμικής μας Αεροπορίας .
Όμως η μοίρα θέλησε να τον πάρει από κοντά μας ….έτσι έφυγε για πτήσεις χωρίς επιστροφή… αφήνοντάς μας με την ελπίδα ότι θα ξανάρθει. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τις τελευταίες τρείς δεκαετίες έχουν χαθεί 120 πιλότοι μας ,στο ακήρυκτο καθημερινό πόλεμο πάνω από το Αιγαίο μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Πολεμική μας Αεροπορία κατατάσσεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως λόγω του έμψυχου δυναμικού που διαθέτει. Είναι η αιχμή του δόρατος της Ελλάδος μας σε περίπτωση πολέμου.
Υπάρχουν και άλλοι που είναι ταγμένοι να φυλάνε Θερμοπύλες .Έτοιμοι να θυσιαστούν ανά πάσα στιγμή αν χρειαστεί ,για τα όσια και ιερά της πατρίδας μας. Είναι όλοι αυτοί που όταν χάνονται στο καθήκον ,άγνωστοι για μας θρηνούμε πραγματικά ,λές και χάνουμε ένα στενό συγγενικό μας πρόσωπο.
Όσο θα υπάρχουν τέτοια παλληκάρια η Ελλάδα μας ,θα στέκει υπερήφανη. Του ανδρειωμένου ο θάνατος ,θάνατος δεν λογιέται .Ας είναι αιωνία η μνήμη του .Δόξα και τιμή στον πεσόντα την ώρα του καθήκοντος ,Υποσμηναγό Παναγυφτόπουλο Στυλιανό.
Αθάνατος.