Γράφει ο Σταύρος Παπαγιαννάκης
Μέσα μου βαθιά, βέβαια, πιστεύω ότι όλη αυτή η προκλητική ρητορική, και σε πολλές περιπτώσεις απειλητική, δεν έχει να κάνει με τις προθέσεις της αλλά είναι για εσωτερική κατανάλωση κυρίως λόγω των εκλογών που έρχονται τέλος του μήνα. Επιπλέον, όταν κάποιος έχει σκοπό να εμπλακεί στρατιωτικά μάλλον προτιμάει να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο και όχι να τον έχει προϊδεάσει με αποτέλεσμα αυτός να είναι σε επιφυλακή.
Από την άλλη, όμως, με τρομάζει η υπεροπλία που συγκεντρώνει αλλά και ακόμα πιο πολύ όλα αυτά που έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να προσθέσει στην πολεμική της μηχανή. Είτε μας αρέσει είτε όχι η Τουρκία είναι μια από τις καλύτερα εξοπλισμένες χώρες στον κόσμο, πράγμα που θα πρέπει πάντα να μας ανησυχεί και να είμαστε σε ετοιμότητα. Φυσικά δεν είναι μόνο ο εξοπλισμός αυτό που μετράει. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί πιο ισχυρό όπλο η «δυνατή» διπλωματία και φυσικά οι συμμαχίες που μπορεί να υπάρχουν.
Παρόλα τα παραπάνω, και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πού το πάει και τι θέλει να πετύχει. Από την μια απειλεί και προαναγγέλλει βαρύ εξοπλιστικό πρόγραμμα, όταν η οικονομία της δεν δείχνει να είναι και τόσο καλά, και από την άλλη δηλώνει ότι θέλει να γίνει μια ευρωπαϊκή χώρα και να μπει στην Ε.Ε. Όλα αυτά μαζί, δηλαδή και απειλές και ευρωπαϊκή προοπτική, μάλλον δεν βοηθάνε… έτσι λέω εγώ, ποιος ξέρει;
