Γράφει ο Χρήστος Κοντογιάννης
Πριν από έξι χρόνια γίναμε μάρτυρες της αποτρόπαιης τραγωδίας στο Μάτι. Πριν από ένα χρόνο ζήσαμε τη φρίκη του θανάτου εξαιτίας της παρανοϊκής αμέλειας των αρμόδιων στα Τέμπη. Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε ως πολίτες την ασυδοσία και την ατιμωρησία; Οι επιτελείς του κράτους, οι αρμόδιοι στους δημόσιους φορείς και οι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή τηρούν τον όρκο που δίνουν για την προσήλωσή τους στα υψηλά καθήκοντα που αναλαμβάνουν; Όλοι μας σεβόμαστε τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας και λειτουργούμε στην κοινωνία με υπευθυνότητα;
Ζούμε καταστάσεις που μας προβληματίζουν, που μας ενοχλούν, που μας απογοητεύουν και κάποτε μάς προκαλούν αγανάκτηση. Κρίνοντας με αντικειμενικότητα κάθε φορά τις Κυβερνήσεις διαπιστώνουμε ότι σε γεγονότα που προσλαμβάνουν εγκληματικό χαρακτήρα παρατηρούνται προσπάθειες συγκάλυψης ή παραπληροφόρησης. Δεν καταλαβαίνουν ότι με τις δηλώσεις τους για ανάληψη της πολιτικής ευθύνης υποτιμούν τη νοημοσύνη μας; Μήπως θα ήταν καλύτερα να καταργήσουν το προνόμιο της ασυλίας που έχουν οι βουλευτές και οι υπουργοί για πράξεις που οι απλοί πολίτες παραπέμπονται σε δικαστική κρίση; Έτσι θα αποδείξουν ότι υπηρετούν την ισότητα και την ευνομία.
Στο ΜΑΤΙ θρηνήσαμε 104 νεκρούς και στα ΤΕΜΠΗ ζήσαμε το αποτρόπαιο τέλος 57 συνανθρώπων μας. Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί την κοινωνία είναι αν και πώς θα βρουν δικαίωση οι ψυχές όσων έφυγαν με τόσο φρικτό τρόπο, αλλά και οι οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και θα θρηνούν ακατάπαυστα; Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε από το κράτος δικαίου να υπάρξει κάθαρση με την τιμωρία των ενόχων, όποιο αξίωμα κι αν κατέχουν.
