Του Μιχάλη Κανάριου
Το 1952 ιδρύθηκε το 48ο ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ Ν.ΧΙΟΥ, βάσει του Ν.2119 – περί συστάσεως των ΚΤΕΛ με την υπ’ αριθμό 143115/ 30-5-1952 Απόφαση του Υπουργείου Μεταφορών.
Τα πρώτα ιδρυτικά μέλη στη Χίο ήταν 16 ιδιοκτήτες Λεωφορείων. Έτσι δημιουργήθηκαν 104 ΚΤΕΛ- 59 Υπεραστικά και 45 Αστικά- ένα για κάθε Νομό και Νησί.
Το 1968 με απόφαση του Υπουργείου Συγκοινωνιών έγινε η συγχώνευση όλων των ΚΤΕΛ σε 8 οργανισμούς ΚΤΕΛ (Κοινά Ταμεία Εισπράξεων Υπεραστικών Λεωφορείων). Το σύστημα αυτό αποδείχθηκε προβληματικό και με το Ν.Δ.102/73 επανέρχεται το προηγούμενο καθεστώς.
Το 1984 διαχωρίστηκαν οριστικά τα Αστικά και Υπεραστικά ΚΤΕΛ.
Το 2001 με το Νόμο 2963/2001 αλλάζει εκ νέου ο τρόπος λειτουργίας των ΚΤΕΛ για να φθάσουμε στο 2003 όπου βάσει νέου Νόμου τα ΚΤΕΛ όλης της χώρας μετατράπηκαν σε Ανώνυμες εταιρείες.
Σήμερα υπάρχουν 59 ΚΤΕΛ με την μορφή Α.Ε. και με 4136 Λεωφορεία πανελλαδικά.
Από το έτος 1993 το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Χίου διατηρεί Τουριστικό Γραφείο με δυνατότητα εκτέλεσης εκδρομών σε κάθε σημείο της Χίου και όχι μόνο.
Mε το τέλος του πολέμου, οι κάτοικοι της Χίου προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές που τους άφησε ο πόλεμος και να δημιουργήσουν προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας. Σε αυτό βοήθησε σημαντικά η συγκοινωνία με τα πρώτα Λεωφορεία στα χωριά και στην πόλη.
Από το 1950 μέχρι το 1960 περίπου, η συγκοινωνία στην Καλαμωτή με την πόλη της Χίου, γίνονταν κυρίως με το λεωφορείο μάρκας CHEVROLET, 24 θέσεων με οδηγό τους ιδιοκτήτες Γεώργιο Κανάριο και εισπράκτορα τον Ξένο Κανάριο. Το 1962 έγινε η αντικατάσταση του πρώτου Λεωφορείου με το δεύτερο και το 1977 έγινε η αντικατάσταση του δεύτερου Λεωφορείου, με το τρίτο, πάντα με τους ίδιους ιδιοκτήτες.
Το χωριό, οι άνθρωποι, τα προϊόντα, οι παραγγελιές, εξυπηρετούνταν σε πολύ καλό επίπεδο με το λεωφορείο, σε χρόνια όπου το οδικό δίκτυο ήταν σε άσχημη κατάσταση. Το δρομολόγιο του Λεωφορείου ξεκινούσε το πρωί από την Καλαμωτή, Αρμόλια, Καλαμωτή και περνούσε από τα χωριά, μέσω Σικιλιάς, Έξω Διδύμας, Μέσα Διδύμας, Μυρμήγκι, Θολό Ποτάμι και το βράδυ επιστροφή στην Καλαμωτή, Αρμόλια, Καλαμωτή.
Ο ερχομός του Λεωφορείου στο χωριό ήταν το γεγονός της ημέρας. Τα παιδιά το περίμεναν στο είκοσι και ξάπλωναν κάτω στο χώμα και αφουγκράζονταν στο έδαφος για να ανιχνεύσουν τον θόρυβο της μηχανής του Λεωφορείου. Όταν ερχόταν κρέμονταν από τον προφυλακτήρα και τη σκάλα, που οδηγούσε στην οροφή του Λεωφορείου. Γίνονταν όμως αντιληπτοί από τον εισπράκτορα που τους έβαζε την φωνή για να μη πέσουν και τσακιστούν, τα παιδιά το έβαζαν στα πόδια, μόνο για να το ξανακάνουν την άλλη ημέρα.
Σαν έφθανε το Λεωφορείο στην πλατεία του χωριού, σχεδόν όλο το χωριό μαζεύονταν γύρω του για να δούνε ποιοι ήρθανε, τι νέα έφεραν. Στην πραγματικότητα έπαιρναν μια γεύση από τον έξω κόσμο. Κάτι ήταν και αυτό γι αυτούς που δεν μπορούσαν να φύγουν από το χωριό
Έτσι περίπου ήταν τότε η καθημερινότητα και πιστεύουμε ότι το λεωφορείο είχε το δικό του θετικό μερίδιο στην ζωή του κάθε χωριού εκείνα τα όμορφα και αλησμόνητα χρόνια.
