Γράφει ο Κ.Ε. Φραγκομίχαλος
Την 22α Σεπτεμβρίου 2011, ενόψει τότε της εκλογής νέου ποιμενάρχη της μητροπόλεως Χίου, σημειώναμε με άρθρο μας στον τοπικό Τύπο, μεταξύ των άλλων και τούτο: «Περιορισμός της χρήσεως των μεγαφώνων στους ναούς ή και κατάργησή τους, όπου αυτή δεν είναι απολύτως αναγκαία. Και τούτο διότι με την επικρατήσασα σε πολλούς ναούς κατάχρησή τους και τη συνακόλουθη ηχορρύπανση, και η ακουστική αντοχή του εκκλησιάσματος βάναυσα δοκιμάζεται και η ιερότητα του χώρου σπιλώνεται, και η τόσο αναγκαία για τη λατρεία κατανυκτικότητα πραγματικά ακυρώνεται».
Στη νήσο μας τα μεγάφωνα εισήχθησαν στους ναούς επί του προηγούμενου ομολογουμένως καλλίφωνου μητροπολίτη κυρού Διονυσίου, ο οποίος δυσφορούσε για την απουσία τους ακόμη και σε σύντομη δέηση σε υπαίθριο χώρο. Έκτοτε ο θεσμός της χρήσεως των μεγαφώνων, και μάλιστα με τη λειτουργία τους συχνά στη διαπασών, κατέστη σταδιακά θεσμός, και έχουμε φθάσει πλέον σήμερα στο σημείο να έχει δημιουργηθεί η εντύπωση στους επιτρόπους των ναών (ακόμη και ναΐσκων χωριών των οποίων κάποτε το εκκλησίασμα δεν υπερβαίνει τον αριθμό των δακτύλων του ενός ή το πολύ των δύο χεριών) ότι τα μεγάφωνα αποτελούν αναγκαίο λειτουργικό σκεύος (όπως λ.χ. τα μανουάλια, τα αναλόγια, τα θυμιατά και τα συναφή λοιπά), και εξυπηρετούν καλύτερα την αποστολή τους,εάν λειτουργούν σε υψηλότατη ένταση ή και στη διαπασών, γεγονός που κάποτε φέρουν τους πιστούς σε τέτοια απόγνωση, ώστε ενδομύχως να διερωτώνται: «Από τα ντεσιμπέλ των λεγόμενων κέντρων υγειονομικού ενδιαφέροντος μας προστατεύει η Αστυνομία, από την αυθαιρεσία των ντεσιμπέλ των ναών ποιος θα μας εξασφαλίσει την προστασία;».
Για να έλθουμε, τέλος, και επί της ουσίας του ζητήματος, τα μεγάφωνα των ναών , όπως αποφαίνονται οι ψυχαναλυτές, στην πραγματικότητα δεν αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση της λατρείας ή και των πιστών αλλά αποκλειστικά και μόνον σε αυτήν των ιερουργούντωνκαι των ιεροψαλτών, καθώς οι μεν καλλίφωνοι τούτων ναρκισσεύονται αυτοακροώμενοι τη φωνή τους σε υψηλότατη ένταση, ενώ οι λιγότερο προικισμένοι με το προσόν της καλλιφωνίας αυτοπαπαρηγορούνται και αυτοενισχύονται με την εντύπωση ότι το μεγάφωνο … «φιλτράρει» … τη φωνή τους, καλύπτοντας τις τυχόν ατέλειές της και κάνοντάς την να ακούγεται καλύτερη».Κατανοητή μέχρις ενός βαθμού, θα μπορούσε να πει κανείς, η εν λόγω ματαιοδοξία ή αδυναμία των χρηστών, αλλά το δίκαιο και το χριστιανικό καθήκον επιβάλλει να λαμβάνεται υπόψη και το συμφέρον των πιστών με τον προσδιορισμό ενός σαφούς –και στα πλαίσια του ανεκτού- ορίου των ντεσιμπέλ των ναών.
