Του Αριστείδη Ζαννίκου
Αναγνώστες μου “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ”.
Εκλογές λοιπόν σε λιγότερο από ένα μήνα.
Εκλογές “μετ΄εμποδίων” λόγω ΑΠΛΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ.
Η επίτευξη αυτοδυναμίας κάποιου Κόμματος, (αδιάφορο ποιό μπορεί να είναι), καθίσταται ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΔΥΝΑΤΗ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ( συγκυβερνώντας ΚΑΙ με πρώην Πασόκους Υπουργούς), προκρίνει, ως συμφέρον για τη Χώρα, την ισχυρή ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ Κυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, (πλαισιωμένος επίσης ΚΑΙ από προβεβλημένα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ), επιδιώκει τη συγκρότηση ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ Κυβέρνησης κρίνοντας ότι αυτή θα είναι προς το συμφέρον μας.
Και οι δυό επιλογές, (επιλογές εν τέλει δικές μας, των ψηφοφόρων), προφανώς έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Τέλεια δεν είναι ούτε η μία ούτε η άλλη. ΄Ομως ζούμε στην Ελλάδα με τις διαχρονικές ιδιαιτερότητές της και μιά ξεχωριστή επιχειρηματική και πολιτική κουλτούρα.
Ό,τι συμβαίνει αλλού, εδώ δεν “ευδοκιμεί”.
Ό,τι ισχύει στο “ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ” είναι λογικό να ισχύει και στην πολιτική.
Ο θυμόσοφος Λαός μας λέει “μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα”.
Και συμπληρώνει: “Ό,που λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”.
Η Ελληνική πραγματικότητα, διαχρονικά, δικαιώνει ως ορθές και τις δύο παροιμίες.
Ο Έλληνας, δρώντας επιχειρηματικά, μεγαλουργεί συνήθως μέσω ΑΤΟΜΙΚΩΝ επιχειρήσεων. Αντίθετα, τα κάνει “ΜΑΝΤΑΡΑ” στους ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ με τρίτους. Γιατί λοιπόν να πιστέψουμε ότι, μια ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗ Κυβέρνηση θα τα πάει καλύτερα στην Ελλάδα από μια ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ;
Έχουμε ανάλογο ιστορικό προηγούμενο επιτυχημένης και αποτελεσματικής πολυκομματικής Κυβέρνησης που να άντεξε επί πολύ και μάλιστα σε καιρούς δύσκολους;
Προσωπικά, στα εβδομηνταέξη χρόνια μου, δεν θυμάμαι ούτε μία. Εσείς φίλοι αναγνώστες θυμόσαστε; Και αν ναί ποιά; Μήπως να δοκιμάσουμε τώρα σε καιρούς ταραγμένους και επικίνδυνους; Θα ήταν πράξη σωφροσύνης ή επιλογή αυτοκτονίας;
