Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου
Μέ πνευματικήν κατάνυξιν, ἀλλά καί εὐσεβές δέος προσερχόμεθα σήμερον εἰς τούς Ἱερούς μας Ναούς καίτά Μοναστήρια, τά Ἐξωκκλήσια καί τά Παρεκκλήσια, ἀκόμη καί «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆςγῆς» καί «ἄνω σχῶντες τόν νοῦν καί τάς καρδίας», ἐπαίρομεν τούς ὀφθαλμούς μας καί «ἐν μέσῳ ἔχοντες» τόν Ἐσταυρωμένον Κύριον μας, ἀτενίζομεν τό πρόσωπόνΤου, μολονότι «οὐκ εἶχεν εἶδος, οὐδέ κάλλος».
Προσατενίζομεν, ὅμως, μέ τήν πίστιν μας τόνἘσταυρωμένον Κύριον μας, τόν Συνάρχον Πατρί καίΠνεύματι Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν «δι’ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν Οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίουκαί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».
Διακρίνομεν μέ εὐγνωμοσύνην τόν ἘσταυρωμένονΔημιουργόν μας, ὁ Ὁποῖος «ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι» ἐδημιούργησεν τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καίκαθ’ὁμοίωσιν» καί τόν ἐπροίκισεν μέ τά δῶρα τῆςἀρχέγονης δικαιοσύνης.
Θεωροῦμεν μέ μετάνοιαν τόν ἘσταυρωμένονΣωτῆρα μας, ὁ Ὁποῖος «σῶσαι θέλων τόν κόσμον… αὐτεπάγγελτος ἦλθεν», διότι δέν ἦλθεν «ἵνα κρίνῃ τόνκόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσῃ τόν κόσμον», ἐφ’ὅσον ἐπιθυμεῖ«πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»
Ὁρῶμεν μέ ἐλπίδα Ἐσταυρωμένον τόν «καί πάλιν ἐρχόμεν μετά δόξης», ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἦν, ὁ ὤν καί ὁ ἐρχόμενος, τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆςἹστορίας, «τά πάντα καί ἐν πᾶσι».
Καί βλέποντες πρός τόν Ἐσταυρωμένονδιαπιστώνομεν μέγα καί παράδοξαν πράγμα.
Ὁ τείνας λόγῳ τόν οὐρανόν, τείνεται ξύλον.
Ὁ δήσας ψάμμῳ τήν θάλασσαν, περιβάλλεται δεσμοῖς.
Ὁ χαρισάμενος τάς πηγάς μέλιτος, ποτίζεται χολήν.
Ὁ στεφανώσας τήν γῆν τοῖς ἄνθεσι, στεφανοῦταιἀκάνθαις.
Ὁ πατάξας τήν Αἴγυπτον ταῖς δέκα πληγαῖς, καίκαλύψας τοῖς ὕδασι τήν κεφαλήν Φαραώ, τύπτεται καλάμῳτήν κεφαλήν.
Ἐμπτύεται τό πρόσωπον, τό ὁποῖον οὐ φέρει ἰδεῖν τάΧερουβείμ (Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου).
Καί κοιτῶντες πρός τόν Ἐσταυρωμένον διαπιστώνομενὅτι:
ὑποφέρει αὐτά τά πάθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶνσταυρωτῶν Του,
νικᾷ τήν κακίαν μέ τήν ἀγαθότητα,
ἀπολογεῖται ὑπέρ τῶν χριστοκτόνων σαγηνεύων αὐτούςεἰς τήν σωτηρίαν,
καταλύει τό ἔγκλημά τους θεωρῶν ὡς αἰτίαν τήν ἄγνοιάντους,
περιπαίζεται, ἀλλά δέν χαλεπαίνει τήν σκαιάνσυμπεριφοράν,
δέχεται τήν μέθην καί μέ φιλανθρωπίαν καλεῖ εἰςμετάνοιαν αὐτούς, οἱ ὁποῖοι Τοῦ προσέφεραν «ὄξος μετά χολῆς μεμιγμένον».
Ἄς παύσωμεν, λοιπόν, νά ὁρμῶμεν ἐναντίον τῆςἀληθείας, νά πολεμῶμεν τόν Θεόν πληγώνοντες τούς ἑαυτούς μας, νά ὑβρίζωμεν τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νομίζοντες ὅτι σβήνομεν τίς ἀκτῖνες Του, νάσυγκρουώμεθα μέ τήν πηγήν τῆς ζωῆς, διότι προσκυνοῦντες κατανυκτικῶς τόν ἘσταυρωμένονΧριστόν, πιστεύομεν καί προσδοκῶμεν ὅτι θάπροσκυνήσωμεν πανηγυρικῶς καί τήν ἔνδοξονἈνάστασίν Του.
