Της Ελευθερίας Λυκοπάντη
Πάντα θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους, όχι από μια αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά από οδύνη που ξεχειλίζει μέσα τους και ζητάει μοίρασμα και επικοινωνία.
Αφορμή του προβληματισμού μου η αναδημοσίευση σε τοπική εφημερίδα άρθρου του κ. Μιχάλη Μόσχου με θέμα τον Ναυτικό Όμιλο Χίου, σύμβολο όχι μόνο προσβλητικής αντιαισθητικότητας, αλλά και «υποδειγματικής» επικινδυνότητας, όπως συμβαίνει με μεγάλο αριθμό κτιρίων στη Χίο.
Εκπλήσσομαι που ένας τόπος όπως η Χίος, με ένα επίπεδο υψηλό για επαρχία, έχει εθιστεί να περιβάλλεται από κακογουστιά. Θαρρείς πως οι Χιώτες παίζουν ξεπεράσματα ποιος , πόσο και πώς θα εκτονώσει τη βανδαλιστική του διάθεση στη φύση, στο περιβάλλον, στην οικιστική αρχιτεκτονική .
Εκπλήσσομαι που το νησί που κατάγομαι, η Σύμη της Δωδεκανήσου, ένα φτωχό νησί, χωρίς τον πλούτο της Χίου, που δεν το λάτρεψαν οι ξένοι κατακτητές του, οι Ιταλοί, και δεν το προίκισαν με έργα που ως σήμερα προκαλούν θαυμασμό, όπως η γειτονική Ρόδος, έχει διατηρήσει το χρώμα του,την ταυτότητά του, το παρελθόν του, που το επιδεικνύει υπερήφανα, αλλά και με πολλές θυσίες από όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους του.
Για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα μας η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Τους πολιτικούς που τυρβάζουν περί αλλότρια και πιο ….χρήσιμα, τους τοπικούς άρχοντες που τους μιμούνται, τις αρμόδιες υπηρεσίες που εφησυχάζουν και όλους εμάς τους υπόλοιπους, που περιοριζόμαστε στο να κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε, στο να κρίνουμε , έστω και με πόνο, και να καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα. Και όμως. Πρέπει να δώσεις αίμα, για να πάρεις πνεύμα, όπως λένε οι Αγιορείτες.
Καλή μας Ανάσταση!
