Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Χιακός Λαός»
Ανάμεσα στα πράγματα που επέλεξε να κρατήσει μετά την παραίτησή του από το νοσοκομείο, ήταν ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια και τη φωτογραφική του μηχανή. Βγήκε από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου και κατευθύνθηκε με τα πόδια προς το μετρό. Είχε μεσημεριάσει και είχε αρχίσει πάλι να ψιχαλίζει. Όταν έφτασε στον σταθμό, έβγαλε ένα εισιτήριο, με κατεύθυνση προς το αεροδρόμιο κι ύστερα κατέβηκε τις κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στις αποβάθρες, προσπερνώντας τον κόσμο που προπορευόταν, από αριστερά. Ένας εύσωμος, καραφλός άντρας με μαύρο κουστούμι και μια μικρή βαλίτσα στο χέρι, τον εμπόδιζε να προχωρήσει φράζοντας με τον όγκο του τον δρόμο. Το κεφάλι του Μάριου ήταν τόσο κοντά στην πλάτη τού καραφλού άντρα, που σχεδόν άκουγε τον συριγμό της ασθματικής του αναπνοής ενώ με την μύτη του, λίγα εκατοστά μόνο μακριά από το σακάκι, μύριζε πάνω του μυρωδιά οδοντιατρείου που του έφερνε αναγούλα. Για να τον προσπεράσει, φαντάστηκε, θα έπρεπε να τον ρίξει κάτω κλωτσώντας τον στην κλείδωση πίσω από το αριστερό του γόνατο και στη συνέχεια να πηδήξει από πάνω του σαν δρομέας σε αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων. Κράτησε την αναπνοή του και μέτρησε αργά από το ένα μέχρι το οκτώ.
Μόλις έφτασε στην αποβάθρα, στάθηκε ακίνητος κοιτάζοντας την αυτοκόλλητη ταινία ασφαλείας πριν από το κενό πάνω στην οποία ακουμπούσαν οι μύτες των παπουτσιών του. Αναρωτήθηκε τον λόγο για τον οποίο συνηθίζουμε να κοιτάμε ένα τρένο καθώς έρχεται ή την στιγμή που φεύγει αλλά σχεδόν ποτέ το σημείο από το οποίο θα περάσει. Την σκέψη του διέκοψαν οι στριγκλιές από τα φρένα του συρμού που πλησίαζε. Ο αριστερός του ώμος τινάχτηκε ακούσια τρεις φορές. Περίμενε ακίνητος τον κόσμο να εισέλθει κι ύστερα μπήκε τελευταίος. Σε αντίθεση με τον καραφλό άντρα που πρόλαβε να καθίσει, εκείνος παρέμεινε όρθιος. Πιάστηκε σφικτά με το δεξί του χέρι από την ελεύθερη χειρολαβή, που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του και με την πλάτη του να ακουμπάει στην εσωτερική πόρτα του βαγονιού, αφέθηκε στην κίνηση του τρένου κλείνοντας για λίγο τα μάτια του. Του ήταν αδύνατον να κοιμηθεί ή να φανταστεί το οτιδήποτε. Όταν τα ξανάνοιξε το τρένο ήταν ακινητοποιημένο ανάμεσα σε δύο σταθμούς. «Κάποιος θα έπεσε στις ράγες πάλι», άκουσε τον καραφλό άντρα να λέει σε κάποιον που καθόταν εκείνη την ώρα δίπλα του. Οι αναπνοές του Μάριου έγιναν ρηχές και γρήγορες. Το χέρι του άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα και η ιδρωμένη του παλάμη γλίστρησε από την χειρολαβή. Την σκούπισε πάνω στο παντελόνι του κι’ έπειτα έβγαλε την φωτογραφική του μηχανή, μέσα από το σακίδιο. Από τον ευρυγώνιο φακό της, άρχισε να εστιάζει τυχαία, στις λεπτομέρειες του προσώπου μιας νεαρής, μάλλον όμορφης, κοπέλας με έντονα ζυγωματικά που στεκόταν όρθια κοντά στην πόρτα, επιχειρώντας να συγκρατήσει την εικόνα της στην μνήμη του και να καθησυχαστεί. Μόλις κατέβαζε τη μηχανή όμως, κάτω, και έκλεινε τα μάτια του, έχανε και πάλι το σχήμα της. «Είναι 32 ετών» σκέφτηκε, σε μια προσπάθεια του να συνδέσει την μορφή της με κάποια ιστορία και να αποτυπωθεί έτσι, η φυσιογνωμία της στη συνείδησή του. «Εδώ και έξι μήνες δουλεύει στο αεροδρόμιο», μουρμούρισε, ξεροβήχοντας. «Πληρώνεται κανονικά». Έτριξε τα δόντια του και συνέχισε να την παρατηρεί μέσα από τον φακό.
«Έχει φίλο. Δεν μένουν όμως μαζί. Το προτιμάει που δεν μένει ακόμα μαζί του. Δεν μπορεί να κοιμηθεί με άλλον άνθρωπο δίπλα της. Βλέπονται για μερικές ώρες κάθε δεύτερη Τετάρτη στο σπίτι της ή σε κάποιο ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο. Τα βράδια συνομιλούν μέσω skype. Την τελευταία φορά που μιλήσανε, της είπε κάτι που δεν το κατάλαβε ακριβώς. Ντράπηκε να του ζητήσει να το επαναλάβει. Προσπαθεί να το θυμηθεί από το πρωί. Ξεχνάει εύκολα τελευταία. Τις νύχτες πετάγεται από το κρεβάτι της λουσμένη στον ιδρώτα, χωρίς να συνειδητοποιεί πού βρίσκεται και μιλάει ακατάληπτα. Ξεχνάει ακόμα και ποια είναι και παίρνει την αδερφή της στη Σλοβενία τηλέφωνο. Άλλες φορές παραλύει και χάνει εντελώς τον εαυτό της. Δεν αισθάνεται τα άκρα της παρά μόνο το σαγόνι της που μπορεί να κουνήσει πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά. Ζει μόνη της εδώ και τρία χρόνια, σε κάποιο από τα διαμερίσματα μιας εργατικής πολυκατοικίας, στο βορειοανατολικό τμήμα του Μιλάνου, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Έχει κάνει μαθήματα γλώσσας για ξένους στο πανεπιστήμιο αλλά δεν καταλαβαίνει πάντα ό,τι της λένε. Νιώθει απαρατήρητη. Τώρα, σηκώνει τα μαλλιά της αλογοουρά. Ζεσταίνεται. Δεν θεωρεί ότι είναι ο τύπος της γυναίκας που αρέσει στους άντρες. Προσπαθεί να θυμηθεί τι της είπε εκείνο το βράδυ. Τα χείλη της αρχίζουν να πάλλονται. Nientenon… Το κεφάλι της πάει να σπάσει. Non si fa… Ζαλίζεται. Niente non si fa**… Δεν κατάλαβε γιατί της το είπε ούτε γιατί έκλεισε απότομα την κάμερα μετά. Δεν τον καταλαβαίνει πάντα. Του λέει συχνά ότι τον αγαπάει. Σε αγαπάω, επαναλαμβάνει αυτή τη στιγμή από μέσα της, στη μητρική της γλώσσα. Σε αγαπάω. Έχει βρεθεί δύο φορές μεσάνυχτα στα επείγοντα του Σαν Ραφαέλε, χωρίς να τη συνοδεύει κανείς. Την δεύτερη φορά, όταν την έφερε το ασθενοφόρο στην εφημερία, της έραψα εγώ τις φλέβες. Είναι αριστερόχειρη. Από τότε, κουβαλάει πάντα μαζί της, ένα πορτοφολάκι με βάλιουμ μέσα, σε σταγόνες και χάπια βενζοδιαζεπίνηςκομμένα στη μέση. Όταν επιστρέψει στο σπίτι της απόψε μετά τη δουλειά, θα ζεστάνει λίγη χορτόσουπα στον φούρνο μικροκυμάτων και θα βράσει δύο αυγά. Θα πάρει τα χάπια της. Θα ανοίξει την τηλεόραση και θα ξαπλώσει στον καναπέ. Θα περιμένει τηλεφώνημά του». Αυτές ήταν οι τελευταίες σκέψεις του Μάριου. Ύστερα, άφησε τη μηχανή να πέσει, έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και αποκοιμήθηκε.
Ξύπνησε απότομα όταν άκουσε την ειδοποίηση από το μεγάφωνο του τρένου ότι πλησίαζαν προς τον τερματικό σταθμό. Με την ανάποδη του χεριού του σκούπισε το σάλιο που είχε κυλήσει από το στόμα του. Για να προσανατολιστεί, αναζήτησε με το βλέμμα του τη νεαρή γυναίκα. Την είδε να κουμπώνει το φερμουάρ του μπουφάν της και να ετοιμάζεται για αποβίβαση, περνώντας την τσάντα της στον ώμο. Εκείνος ξεκρέμασε τη φωτογραφική του μηχανή από τον λαιμό, και την έριξε μέσα στην τσάντα του. Φόρεσε τα δερμάτινα γάντια του τραβώντας έπειτα, τα δάχτυλα των χεριών του προς τα πίσω για να ξεμουδιάσουν, κι αφού άκουσε το «κρακ» των αρθρώσεων, στριμώχτηκε μαζί με τους υπόλοιπους στον διάδρομο. Για μερικά δευτερόλεπτα στάθηκε δίπλα στον καραφλό άντρα που μύριζε οδοντιατρείο. Φαντάστηκε να σφίγγει σαν μέγγενη με τα χέρια του δυνατά, το ιδρωμένο, χωρίς μαλλιά κεφάλι του από τα μηνίγγια, μέχρι να το συνθλίψει και να γίνει μια ενιαία μάζα από σπασμένα κόκκαλα, αίμα και εγκεφαλονωτιαίο υγρό. Έχωσε τα χέρια του κάτω από τις μασχάλες, μεταφέροντας το βάρος τού σώματός του άρρυθμα, από το ένα πόδι στο άλλο και μέτρησε μέχρι το οκτώ. Οι πόρτες του τρένου άνοιξαν. Αφού προσπέρασε τον καραφλό άντρα, επιτάχυνε το βήμα του για να προλάβει τη νεαρή γυναίκα που κατευθυνόταν προς την έξοδο του μετρό, και στη συνέχεια την ακολούθησε μέχρι το αεροδρόμιο. Την είδε να μπαίνει από την είσοδο των αναχωρήσεων, να κατευθύνεται προς την κεντρική καφετέρια του αεροδρομίου κι έπειτα να εξαφανίζεται πίσω από μία πόρτα που έγραφε: «Είσοδος μόνο για το προσωπικό». Στριφογύρισε σαν σκύλος που έχει χαθεί, μερικές φορές γύρω από τον εαυτό του, κι ύστερα σωριάστηκε σε μια άδεια καρέκλα. Έριξε το κεφάλι του, εξουθενωμένος πάνω στο ελεύθερο τραπέζι μπροστά του και συγκεντρώθηκε στον ρυθμό της καρδιάς του. Ανέπνεε όσο πιο αργά μπορούσε. Μόλις αισθάνθηκε λίγο καλύτερα, σήκωσε το κεφάλι του, έβγαλε τα γάντια του και κοίταξε τον κατάλογο που ήταν πάνω στο τραπέζι. Ήταν νηστικός από το πρωί. Γύρισε το βλέμμα του κάνοντας νόημα στον σερβιτόρο για παραγγελία και τότε την είδε να αδειάζει τις μηχανές τού εσπρέσο πίσω από το μπαρ. «Σόνια», μουρμούρισε. «Ας τη λένε Σόνια». Παρήγγειλε ένα σάντουιτς και την περίμενε να σχολάσει.
Πηγή: fractal.gr
