Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Οι Τούρκοι και οι Σύριοι θρηνούν. Θρηνούν τις ζωές των δικών τους ανθρώπων που χάθηκαν στα συντρίμμια. Θρηνούν τους νεκρούς που αυξάνονται συνεχώς μέσα σε αντίξοες συνθήκες ψύχους. Θα θρηνούν για πολύ καιρό. Κι όσοι επιζήσουν από αυτήν την καταστροφή θα πρέπει να φτιάξουν την ζωή τους από το μηδέν. Όλοι όσοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την μανία της φύσης διαπιστώνουν την κοινή μοίρα που ενώνει τους λαούς. Εκείνη τη μοίρα που δεν λογαριάζει σύνορα, φυλετικές καταγωγές, θρησκείες, σημαία και χρώμα του δέρματος.
Ο Τούρκος πρόεδρος θριαμβολογούσε πριν λίγες μέρες και επαιρόταν με φράσεις τύπου «θα έρθουμε νύχτα στην Ελλάδα». Μάλλον όπως λέει κι ο σοφός λαός ισχύει η ρήση «όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει…» Μέρα ήταν όμως όταν πήγαμε εμείς ως Έλληνες, με ανθρωπιά και αλληλεγγύη να βοηθήσουμε. Τους Τούρκους, τους Σύριους, τους συνανθρώπους μας. Αυτούς που θρηνούν, που πονούν, που αναζητούν ανθρώπους στα ερείπια… Άλλωστε κι εμείς ως λαός έχουμε δοκιμαστεί πολλές φορές από τον Εγκέλαδο. Όποιος έχει αντίρρηση για την άμεση στήριξη στους σεισμοπλήκτους, δεν μπορεί να λογίζεται άνθρωπος. Ο πόνος κι ο θάνατος δεν έχει σύνορα… Είναι ο ίδιος για όλους.
Σωστά, λοιπόν, έπραξε η ελληνική κυβέρνηση που συνέδραμε στην επιχείρηση ανεύρεσης επιζώντων στα ερείπια, επιδεικνύοντας ανωτερότητα, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Εννοείται πως είμαστε όλοι πολύ περήφανοι και για την ελληνική αποστολή. Τελικά, Ταγίπ Ερντογάν , δεν ήρθες εσύ τη νύχτα, αλλά εμείς μέρα… και όχι για να σκοτώσουμε αλλά για να σώσουμε… Αν και πρόσφατα «πληγωμένη» η Ελλάδα δεν γύρισε την πλάτη στον εχθρό που την «μαύρη» Δευτέρα -όταν χάσαμε τους αεροπόρους μας-, αντί συλλυπητηρίων, πέταξαν προκλητικά 20 αεροσκάφη τους πάνω από την Χίο.
Ευχές όλων μας είναι να παραμείνει όσο πιο χαμηλά γίνεται ο αριθμός των αθώων θυμάτων.
