Γράφει η Μαρκέλλα Φύκια, Ψυχολόγος Τμήματος Ψυχικής Υγείας Ενηλίκων, Κέντρο Παιδιού και Εφήβου
Η διαδρομή κατά την ενηλικίωση σίγουρα δεν είναι εύκολη, όπως κάθε μετάβαση άλλωστε. Συχνά, οι γονείς είναι αγχωμένοι όταν το παιδί τους πρόκειται να ενηλικιωθεί και αναρωτιούνται αν το έχουν εφοδιάσει με όλα όσα χρειάζεται να μάθει, εάν αποτέλεσαν σωστό παράδειγμα, καθώς επίσης και πολλά άλλα αδιάκοπα ερωτήματα.
Έχει παρατηρηθεί πως πολλές φορές υπάρχει δυσκολία στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της ενηλικίωσης από την πλευρά των γονέων, αφού νιώθουν την υποχρέωση να είναι εκεί όσο περισσότερο μπορούν, προσφέροντας ένα αόρατο δίχτυ προστασίας στο άτομο. Τα όρια μεταξύ του γονέα και του νεαρού ενήλικα κάποιες φορές κάμπτονται, ενδεχομένως με τρόπο παραβίασης των επιθυμιών του ατόμου. Πολλές φορές ακόμα, διαδέχεται και η επίκριση των επιλογών του ατόμου.
Κάποιες από τις ανησυχίες των γονέων περιλαμβάνουν θέματα που άπτονται στην αυτονόμηση του νεαρού ενήλικα. Πιο συγκεκριμένα, την ασφάλειά του, την επαγγελματική αποκατάσταση, την εύρεση των «κατάλληλων» ερωτικών συντρόφων. Η ανάγκη του ατόμου να προσδιορίσει την ταυτότητά του, έρχεται σε σύγκρουση με την επιθυμία -υποχρέωση του γονιού να συνεχίσει την καθοδήγηση. Κάθε νεαρός ενήλικας επιθυμεί να είναι αυτάρκης με τον δικό του τρόπο.
Μην ξεχνάμε πως οι νεαροί ενήλικες έχουν τον δικό τους τρόπο να προσαρμοστούν στον κόσμο. Μένει να ενθαρρυνθούν να πάρουν το δικό τους ρίσκο και να εκτίθενται με ασφάλεια. Είναι σημαντικό για το άτομο να πραγματοποιήσει τις δικές του επιλογές και επιθυμίες και όχι των γονιών του, ή εκείνες που έχει εσωτερικεύσει από το περιβάλλον του. Ομοίως, είναι σημαντικό για το κάθε ενήλικο άτομο να φτάσει να είναι αυτόνομος, στα μέτρα των δυνατοτήτων του.
Θα ήταν ωφέλιμο από την πλευρά της οικογένειας να εμπιστευτούν το ίδιο το άτομο και να του αφήσουν χώρο και χρόνο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που διέπει η ενήλικη ζωή. «Γιορτάστε» τα επιτεύγματα του ατόμου άσχετα με το πόσο διαφορετικά ή πιο αργά είναι σε σχέση με αυτά των συνομήλικων του.
