Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εφημερίδα του “Χιακού Λαού”
Διήγημα
Όπως κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων βγήκε για τα καθιερωμένα ψώνια.
Όχι τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, ένα κοτόπουλο για λίγη σουπίτσα , ένα μπουκάλι κρασί και λίγα μελομακάρονα, έτσι για το καλό.
Η κυρά του γινόταν όλο και πιο ανήμπορη. Δεν άντεχε την ορθοστασία και την πολύ κούραση. Δυο ψυχές ήταν άλλωστε. Πάνε τα χρόνια που τέτοιες μέρες γεμίζανε κόσμο κι έκαναν ένα σωρό ετοιμασίες.
Εκείνος την φρόντιζε όσο μπορούσε. Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να πάνε σε γηροκομείο.
Ήθελαν την γωνιά τους, το νοικοκυριό τους, το σπιτικό τους, με τις γλάστρες της μικρής αυλής μπροστά και, όλα κι όλα, τον γάτο τους, τον Φρίξο. Χρόνια κοντά τους, είχε μάθει να νιαουρίζει με τις παραξενιές τους και να γουργουρίζει ξαπλωμένος στα πόδια τους, μπροστά στην σόμπα.
Αφού πήρε όλα τα υπόλοιπα μπήκε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο και διάλεξε ένα δισκάκι με μελομακάρονα χρυσαφένια πασπαλισμένα με μπόλικο καρύδι.
Δίπλα του ένα αγοράκι κρατούσε με τα δυο του χεράκια ένα τεράστιο σοκολατένιο γλειφιτζούρι σε σχήμα αστεριού στολισμένο με άσπρο και κίτρινο γλάσο και το κοίταζε αμήχανα αλλά και με λαχτάρα, μην ξέροντας από πού να αρχίσει να το τρώει.
Έμεινε να το χαζεύει και ο νους του πέταξε για λίγο στα παιδικά του χρόνια, όταν πήγαινε με τον πατέρα του στην πόλη και του αγόραζε πραγματικό ζαχαρένιο γλειφιτζούρι με γεύση λεμονιού. Τι νοστιμιά είχε! Το έγλειφε αργά – αργά απολαμβάνοντας την γλύκα και το άρωμα , που σκορπούσε στο στόμα του.
Κάποτε του έπαιρνε με γεύση κεράσι και η γλώσσα του γινόταν κατακόκκινη.
Θυμάται που την έβγαζε έξω με δύναμη και την έδειχνε στον πατέρα του τσιρίζοντας, προσπαθώντας να τον τρομάξει.
«Θέλετε κι εσείς κύριε ένα γλειφιτζούρι σαν το δικό μου;», άκουσε το αγοράκι να τον ρωτά και συνήλθε κάπως απότομα από την παιδική του ανάμνηση. «Βεβαίως και θέλω, ζήλεψα», του απάντησε και του χαμογέλασε. «Καλά Χριστούγεννα, μικρέ μου».
Αμέσως χωρίς να χάσει καιρό διάλεξε δυο γλειφιτζούρια, το ένα σε σχήμα χριστουγεννιάτικου δέντρου, καλυμμένο με πράσινο γλάσο και στολισμένο με μικρές χρωματιστές ζαχαρωτές μπαλίτσες και το άλλο σε σχήμα χιονάνθρωπου, κάτασπρο, με σοκολατένια ματάκια και κόκκινο, ζαχαρωτό κασκόλ. Ζήτησε να του τα τυλίξουν ένα – ένα ξεχωριστά με ζελατίνη και να τα δέσουνε με κόκκινο φιόγκο.
Βγήκε από το ζαχαροπλαστείο με μια κρυφή χαρά να τρεμοπαίζει μέσα του. Ένιωθε σαν μικρό παιδί που είχε κάνει σκανδαλιά.
«Ήρθα», φώναξε μπαίνοντας σπίτι , έκρυψε τα γλειφιτζούρια πίσω από το πορτ μαντώ και πήγε τα υπόλοιπα ψώνια στην κουζίνα, αραδιάζοντας τα στο τραπέζι φωναχτά, για να πειστεί και η κυρά του ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτα .
Το βραδάκι το τραπέζι στρώθηκε, άσπρο τραπεζομάντηλο, τα καλά σερβίτσια με την χρυσή ρίγα, δυο κρυστάλλινα ποτήρια και το ασημένιο σκαλιστό κηροπήγιο στην μέση,
το έβγαζαν πάντα τέτοιες μέρες. Το έπαιρνε η κυρά στην ποδιά της και το’ τριβε, το’ τριβε, μέχρι ν’ αστράψει. Δεν τον άφηνε να την βοηθήσει. «Κάνε τα άλλα εσύ κι άσε το κηροπήγιο σε μένα, θέλει λεπτομέρεια. Δώρο της συχωρεμένης της αδερφής μου στο γάμο μας θυμάσαι; Πόσο έλαμπε στο γιορτινό τραπέζι, τότε που μαζευόμασταν όλοι τέτοιες μέρες».
Το δάκρυ της κοντοστεκόταν αναποφάσιστο στην άκρη του ματιού της, για το αν θα έπρεπε να φορτίσει ακόμη περισσότερο μια τόσο έντονη στιγμή από τα περασμένα.
«Έτοιμο το δείπνο μας» είπε εκείνος για να δώσει κάποια επισημότητα στην βραδιά. «Στην υγειά σου, λοιπόν, κυρά μου κι αρχόντισσα» της ευχήθηκε, σηκώνοντας το ποτήρι. Της άρεζε να την προσφωνεί έτσι. Στην υγειά σου, καλέ μου. Δεν θα πιούμε πολύ έ! Μεγαλώσαμε πια, θα μας πειράξει».
Όταν κόντευαν να τελειώσουν το φαγητό εκείνος με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση φανέρωσε τα δυο γλειφιτζούρια «Αυτά είναι για μας, δώρο! Σκέφτηκα να γίνουμε λίγο παιδιά, φέτος!»
Η κυρά του αναπήδησε και έβγαλε ένα επιφώνημα χαράς και έκπληξης για το αναπάντεχο δώρο! Ξετύλιξε το γλειφιτζούρι και άρχισε να το γυρνάει, τρώγοντάς το πρώτα με τα μάτια της.
Ξετύλιξε κι εκείνος το δικό του, κάθισαν κι οι δυο με τα χέρια τους μπλεγμένα, σαν ερωτευμένα σχολιαρούδια κι έτρωγαν τα γλειφιτζούρια τους με τέτοια βουλιμία σαν να ήταν το πιο νόστιμο πράγμα στον κόσμο. Και μήπως δεν ήταν, γεύση μιας ολόκληρης ζωής που πάσχιζαν να ανακαλύψουν στην ανάγκη μιας γλυκιάς στιγμής!
Εκείνη την νύχτα ο ουρανός γλύκανε, γέμισε ζαχαρωτά γλειφιτζούρια που λικνίζονταν απαλά στο σκοτάδι.
Κοιμήθηκαν αγκαλιασμένοι, κουκουλωμένοι με το γλυκό παιδιάστικο όνειρο που έζησαν.
Το πρωί, ένιωσε την κυρά του να κοιμάται βαθιά με ένα γλυκό χαμόγελο, παγωμένο στα χείλη της.
Η απουσία θρονιάστηκε από κείνη την ώρα στην ψυχή του. Οι χαρές είχαν κολλήσει πια στο μηδέν, κοίταγαν πίσω, ψάχνοντας να ανταμώσουν στιγμές ξεχωριστές, δυνατές, να ζωντανέψουν την μνήμη, μόνο αυτή του απόμεινε, να βοηθά την μοναξιά του να πορεύεται. Μόνο έννοια είχε περισσή, για κείνη, να’ ναι ήσυχη, γαλήνια να’ ρχεται στον ύπνο του με χαμόγελο, αυτό το τελευταίο λαχταρούσε, το πασπαλισμένο με την ζάχαρη.
Την παραμονή των Χριστουγέννων όμως, μπορούσε να το δει πιο καθαρά, να το νιώσει.
Συνέχισε να βγαίνει για ψώνια, όπως πάντα. Δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από την συνήθεια εκείνης της μέρας .
Το βήμα του είχε βαρύνει, αλλά άντεχε ακόμα.
Τελευταίο έμεινε το ζαχαροπλαστείο. Διάλεξε δυο γλειφιτζούρια, «ωραία και φέτος τα σχέδια», είπε στη κοπέλα, που στεκόταν στο ταμείο, «θα μου τα τυλίξετε χωριστά, όπως πάντα έτσι;»
Κατά το μεσημέρι ετοιμάστηκε να επισκεφθεί την κυρά του, ήξερε πως θα τον περιμένει, όπως κάθε χρόνο.
«Ήρθα» της φώναξε, «ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα», και μου θυμώσεις, χρονιάρα μέρα, έ.»
Έβγαλε το ασημένιο κηροπήγιο, άναψε τα κεριά και το ακούμπησε απαλά πάνω στο λευκό μάρμαρο. Ύστερα έβγαλε δύο ποτήρια και τα γέμισε κρασί .
«Λίγο θα πιούμε, να μη μας πειράξει, δεν είμαστε πια νέοι έτσι;» είπε με φωνή, που άρχισε ήδη να τρέμει, δίνοντας το σύνθημα στα μάτια να γεμίσουν.
«Στην υγειά σου, λοιπόν, κυρά μου κι αρχόντισσα» είπε και σήκωσε το ποτήρι αφήνοντάς το μετέωρο μαζί με την πρόποση.
Ήπιε μια γουλιά, και έβγαλε με τελετουργικό τρόπο από την τσάντα του δύο γλειφιτζούρια. «Όμορφα, έ, τα πέτυχα και φέτος. Κοίταξε τα, για σένα διάλεξα ένα αστέρι και για μένα ένα μισοφέγγαρο, ότι πρέπει για μια νύχτα ….χριστουγεννιάτικη. Πρέπει να είναι πολύ νόστιμα και φέτος. Είναι από το ίδιο ζαχαροπλαστείο που τ’ αγόρασα. Με μάθανε πια και μου φυλάνε τα καλύτερα.»
Ξετύλιξε με προσοχή το ζαχαρωτό αστέρι και το έβαλε δίπλα στην φωτογραφία της.
Ύστερα κάθισε απέναντι στο βλέμμα της.
Ξετύλιξε το δικό του γλειφιτζούρι, άρχισε να το τρώει αργά, αφήνοντας τα δάκρυά του, να του προσθέσουν λίγο αλμυρή γεύση, ώσπου δεν άντεξε άλλο.
Πήρε την φωτογραφία της, την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του, και ξέσπασε σε πνιχτό, κλάμα- ψίθυρο, που έσκαβε σιγά σιγά την ψυχή του κι έβγαζε στιγμές ξεχασμένες, απείραχτες, τυλιγμένες ακόμα μέσα σε ζελατίνες πολύχρωμες.
Όπως αυτήν που είχαν ζήσει εκείνη τη παραμονή των Χριστουγέννων! Ένιωσε απογοήτευση και μια βαθιά κούραση να τον παραλύει.
«Δεν προλαβαίνω να ξετυλίξω άλλες», σκέφτηκε κι έγειρε στο παγωμένο μάρμαρο. Ύπνος βαθύς τον γαλήνεψε, τον ελευθέρωσε πια από βάρος του χρόνου.
Τώρα πια αγκαλιασμένες οι ψυχές τους πετούσαν στις γωνιές του απείρου, για να ξετυλίγουν μαζί πια στιγμές άχρονες από όνειρα που δεν πρόλαβαν να δουν.
Η νύχτα εκείνη της παραμονής των Χριστουγέννων, με τα τόσα φωτάκια γύρω, που θάμπωναν το σκοτάδι της, δεν έδωσε σημασία στις δυο φλογίτσες που τρεμόπαιζαν ακόμη πάνω στο ασημένιο κηροπήγιο, μόνοι μάρτυρες μιας μυστικής συμφωνίας για την αιωνιότητα
