Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εφημερίδα του Χιακού Λαόυ
Διήγημα
Μια στιγμή ήταν ολάκερη η ζωή μου, σκέφτηκε ψιθυριστά η Μυρτώ καθώς ξετύλιγε το κουβάρι της ζωής της πάλι από την αρχή. Ζούσε μέσα σε μια σιωπή που της πλάκωνε την ψυχή και της έκοβε την ανάσα, κάθε φορά που θυμόταν τα δύσκολα παιδικά χρόνια που έζησε μακριά από την αγάπη των γονιών της, αφού τους έχασε σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το νήμα τους κόπηκε ακαριαία ένα βράδυ που γύριζαν στο σπίτι. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, μονολογούσε η Μυρτώ και ας περάσαν 20 χρόνια. Οι στιγμές που έζησε στιγμάτισαν την υπόλοιπη ζωή της, ένιωσε λες και σταμάτησε ο χρόνος εκεί, αντικρίζοντας το απόλυτο κενό. Δεν υπήρχαν λόγια παρά μονάχα απόγνωση και απέραντη θλίψη για τον άδικο χαμό τους.
Κάθε φορά που κοιτούσε ένα παιδί δακρυσμένο, σκεφτόταν με όλη την δύναμη της ψυχής της, κανένα ανθρώπινο πλάσμα πάνω στην γη να μην υποφέρει τον πόνο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης. Η μόνη της παρηγοριά ήταν η γιαγιά της, που στάθηκε μάνα και πατέρας, ένα πρόσωπο τόσο ζεστό και τόσο οικείο στην δική της ζωή.
Ένας χείμαρρος αναμνήσεων ξύπνησε μέσα της και άρχισε να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο της, προσπαθώντας να σβήσει κάθε ανάμνηση πόνου που την είχε σημαδέψει καθώς μεγάλωνε στην αγκαλιά της γιαγιάς. Θυμόταν πάντα εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, που δεν έζησε και πως ότι έκανε στην ζωή της το έκανε με πολύ μεγάλο κόπο, και φυσικά η αγάπη της γιαγιάς Κατερίνας που την σκέπαζε σαν πούπουλο κάθε φορά που εκείνη ένιωθε μόνη και άδεια, βλέποντας τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, να μεγαλώνουν με την αγάπη των γονιών τους.
Σκέψεις που την βασάνιζαν καθημερινά, μιας και το επάγγελμα που διάλεξε για τη μετέπειτα ζωή της, αφού τελείωσε το σχολείο ήταν να γίνει γιατρός. Είχε αποφασίσει να δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Αφού τελείωσε με επιτυχία τις σπουδές της, δίνοντας την υπόσχεση στους γονείς της, που την καμάρωναν από κει ψηλά, πως θα βοηθάει κάθε πλάσμα που την έχει ανάγκη. Να σώζει μια ζωή, δεν υπάρχει μεγαλύτερος και ιερότερος αγώνας από αυτόν. Ήταν η καθημερινή προσευχή της Μυρτώς και αυτό την λύτρωνε. Να προσφέρει, να νιώθει χρήσιμη, να αισθανθεί ότι άξιζαν όλα αυτά τα χρόνια του πόνου, καθώς θα έδινε τη χαρά της γιατρειάς σε ανθρώπους που την είχαν ανάγκη.
Οι σκέψεις της σταμάτησαν να την πολιορκούν, όταν άκουσε τον θόρυβο του τηλεφώνου της που χτυπούσε ανυπόμονα, ο χρόνος άρχισε να ξανακυλάει στις φλέβες της. Έτρεξε γρήγορα να το σηκώσει. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, τέτοια ώρα το μυαλό της πήγε μόνο στην δουλειά της, γιατί οι γιατροί είναι από τους λίγους λειτουργούς που δεν έχουν ωράρια. Την ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι είχαν μεταφέρει ένα άνθρωπο από τροχαίο σε κρίσιμη κατάσταση. Η καρδιά της σταμάτησε, έπρεπε να προλάβει, ξαναζώντας από την αρχή το δικό της δράμα.
Αλαφιασμένη ντύθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτων, πήρε την τσάντα της γρήγορα και κατευθύνθηκε με το αυτοκίνητο προς το νοσοκομείο, όπου και εργαζόταν τα τελευταία 4 χρόνια.
Η αγωνία που είχε καθώς και η ευθύνη απέναντι στους ασθενείς της, την έκαναν να αισθάνεται κάθε φορά υπεύθυνη και έτοιμη να δώσει άλλη μια μάχη στο βωμό των ανθρώπων. Όταν έφθασε, πήγε στο γραφείο της, ενημερώθηκε αμέσως από τον γιατρό υπηρεσίας για το επείγον περιστατικό που μόλις είχε έρθει στο νοσοκομείο. Αμέσως χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, γιατί ο χρόνος ήταν πολύτιμος για αυτήν, όπως κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που περνούσε, έδειχνε την σοβαρότητα που αντιμετώπιζε κάθε περίπτωση ιατρικού συμβάντος, όταν την καλούσαν. Με αυτές τις σκέψεις, προχώρησε έτοιμη όσο ποτέ, να δώσει μια ακόμη μάχη με τη ζωή και τον θάνατο.
Η Μυρτώ μπήκε γρήγορα στον θάλαμο, όπου είχε διακομισθεί το κρίσιμο περιστατικό. Ήταν ένας νεαρός μόλις 29 ετών και είχε τραυματιστεί σοβαρά αφού η μηχανή του είχε συγκρουσθεί με ένα αυτοκίνητο στην παραλιακή λεωφόρο της Βάρκιζας . Τα αίτια του δυστυχήματος ήταν ακόμη ανεξιχνίαστα από την αστυνομία. Επικρατούσε ένας πανικός, καθώς έψαχναν τους συγγενείς του νεαρού για να τους ειδοποιήσουν. Κάποιοι αστυνομικοί πλησίασαν στο χώρο της υποδοχής προκειμένου να ενημερωθούν και να πάρουν σχετικές καταθέσεις από αυτόπτες μάρτυρες που είχαν δει το τραγικό συμβάν. Αμέσως η Μυρτώ ρώτησε τον συνάδελφο γιατρό που του είχε κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις.
«Παύλο σε τι κατάσταση βρίσκεται ο νεαρός; » ρώτησε η γιατρός «Πιστεύω γιατρέ ότι πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα, έχει υποστεί ρήξη σπλήνας και θα πρέπει με πάση θυσία να σταματήσουμε την εσωτερική αιμορραγία ».
Η Μυρτώ συμφώνησε αμέσως και χωρίς να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, φόρεσε την χειρουργική της στολή και ετοιμάστηκε να μπει στο χειρουργείο.
Η επέμβαση του νεαρού διήρκεσε πολλές ώρες, γιατί έπρεπε να αποκαταστήσει την εσωτερική αιμορραγία και την ρήξη που είχε υποστεί στην σπλήνα του καθώς και να αποφύγει σχετική μόλυνση στα ζωτικά του όργανα.
Εν τω μεταξύ είχε βρεθεί μια συγγενής του άτυχου νεαρού με την οποία διέμενε το παλικάρι. Ήταν η αδελφή του. Γονείς δεν είχαν. Τους είχαν χάσει δυστυχώς από πολύ μικρή ηλικία. Την αδελφή του την έλεγαν Μαρίνα, ήταν μεγαλύτερη του κατά πέντε χρόνια. Η αγωνία είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο της, καθώς περίμενε την ώρα της αναμονής του κρίσιμου χειρουργείου.
Μετά από πέντε περίπου δύσκολες και κοπιαστικές ώρες μέσα στο χειρουργείο, η Μυρτώ άνοιξε την πόρτα, με ένα αίσθημα πληρότητας και ανακούφισης. Είχε καταφέρει να σταματήσει την αιμορραγία. Όλα είχαν πάει καλά, όμως για τους γιατρούς, μία διάγνωση δεν είναι ποτέ οριστική αν δεν παρέλθει το κρίσιμο 48ωρο.
Εκείνη την ώρα, την σταμάτησε η Μαρίνα η αδελφή του νεαρού λέγοντας της:
«Γιατρέ σε τι κατάσταση είναι ο αδελφός μου; Θα τα καταφέρει; Θα ζήσει;»
Ερωτήματα που βασάνιζαν την Μαρίνα μιας και δεν είχε άλλον στον κόσμο, εκτός από τον αδελφό της που τον είχε μεγαλώσει από μια σταλιά. Η Μυρτώ κούνησε το κεφάλι της με ένα ήρεμο βλέμμα, θέλοντας να κατευνάσει την αγωνία της κοπέλας που έβλεπε στο πρόσωπο της.
«Ησυχάστε δεσποινίς μου, έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και μέχρι ο ασθενής να ανακτήσει τις δυνάμεις του, και να βγει από το κρίσιμο 48ωρο, θα σας ξαναενημερώσω. Ο αδελφός σας θα παραμείνει στην εντατική για λόγους προφύλαξης επειδή έχασε πάρα πολύ αίμα. Αν θέλετε σημειώστε το τηλέφωνο μου». Είπε η γιατρός στην κοπέλα και την παρότρυνε να πάει να ησυχάσει.
«Αυτή τη στιγμή δεν μπορείτε να δείτε τον αδελφό σας, είναι σε καταστολή, μόλις συνέλθει θα σας ενημερώσουμε». Η αδελφή του νεαρού υπάκουσε στις εντολές της γιατρού δίχως δεύτερες σκέψεις και αποχώρησε. Είχε καταφέρει να την ησυχάσει προς το παρόν. Η Μυρτώ έμεινε και μετά την λήξη της βάρδιας της, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι όλα πήγαν καλά με το παλικάρι που είχε χειρουργήσει.
Κάθε φορά που τέλειωνε ένα χειρουργείο η Μυρτώ, σκεφτόταν ότι οι ώρες αργούσαν να περάσουν, ήταν ένα μόνιμο συναίσθημα που είχε κάθε φορά που τέλειωνε το δύσκολο έργο της, μη ξέροντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.
Η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες, αυτό το ήξερε πάρα πολύ καλά, όπως ήξερε ότι τις περισσότερες φορές η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από το χέρι του Θεού όταν έρχεται η ώρα του. Πέρα από την ελπίδα που γεννιέται σε κάθε ψυχή, αυτό που παρηγορεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι η πίστη και η θέληση για την ίδια την ζωή. Με αυτές τις σκέψεις η Μυρτώ, καθόταν στο γραφείο της στο νοσοκομείο μελετώντας φακέλους των ασθενών της. Ενημερώνονταν από την προϊσταμένη για την πορεία του νεαρού που χειρούργησε και επικοινώνησε και με την αδελφή του να την καθησυχάσει.
Οι μέρες κύλησαν σχετικά ήρεμα και όταν παρήλθε το κρίσιμο 48ώρο, αφού βεβαιώθηκαν για την ομαλή πορεία του ασθενή, τον μετέφεραν σε δωμάτιο του νοσοκομείου. Ειδοποίησαν την αδελφή του, η οποία είχε ήδη κληθεί να δώσει κατάθεση στην Αστυνομία δίνοντας κάποια στοιχεία για τον αδελφό της. Στο αίμα του δεν βρέθηκαν ίχνη αλκοόλ ή χαπιών. Αυτό τουλάχιστον προέκυψε και από τις ιατρικές εξετάσεις που του έγιναν στο νοσοκομείο.
Η Αστυνομία είχε εντοπίσει το αυτοκίνητο που τράκαρε το νεαρό και το οποίο είχε κλεμμένες πινακίδες. Η Μαρίνα αφού είπε ό,τι γνώριζε για τον αδελφό της, άφησε τα στοιχεία της και περίμενε να την ενημερώσουν για τους δράστες του ατυχήματος που παρ ’ολίγο να στοιχίσει την ζωή στον μικρό της αδελφό. Έτρεμε στην σκέψη ότι μπορεί να τον έχανε. Την ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι ο αδελφός της συνέρχεται και θα τον μεταφέρουν σε δωμάτιο.
Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη όσο την μέρα που της ανακοίνωσαν οι συγχωρεμένοι γονείς τους ότι θα της χαρίσουν ένα αδελφάκι.. ένιωθε μια απίστευτη συγκίνηση. Έτρεξε γρήγορα στο νοσοκομείο να δει τον αδελφό της. Μόλις τον αντίκρισε στο δωμάτιο της κόπηκαν τα πόδια, η φωνή της λύγισε, τα δάκρυα της άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα.
«Γιώργο μου, αδελφούλη μου είσαι καλά; Πώς νιώθεις; Πήρα μια τρομάρα με αυτό που σου συνέβη».
«Ηρέμησε Μαρίνα» της είπε και της χαμογέλασε. Της κράτησε το χέρι και εκείνη το δικό του, όπως όταν ήταν μικρά παιδιά.
Σε λίγες μέρες ο Γιώργος αφού πήρε οδηγίες από την γιατρό και το νοσοκομείο του έδωσαν εξιτήριο για το σπίτι. Όλες αυτές τι μέρες η αδελφή του δεν έφυγε από το πλευρό του. Ο Γιώργος κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκε στην αδελφή του, όταν ήταν ακόμη σε καταστολή ότι είχε δει σε όνειρο το πρόσωπο της Μυρτώς, της γυναίκας που τον έσωσε. Η Μαρίνα συγκινημένη διηγήθηκε την ιστορία στην γιατρό και της έδωσε χίλιες ευχές.
«Να είστε πάντα άξια». Σας ευχαριστούμε πολύ για όλα.
Η Μυρτώ αφού έσφιξε και αγκάλιασε τα δυο παιδιά, νιώθοντας σαν να ήταν δικά της αδέλφια, αισθάνθηκε θαλπωρή μέσα στη πονεμένη της καρδιά και ένιωσε πως είχε οικογένεια, κάτι που της είχε λείψει για πολλά χρόνια. Με αυτά τα δυο παιδιά τον Γιώργο και τη Μαρίνα, που είχαν χάσει και αυτοί τους γονείς τους από νωρίς, τους ένωσε μια κοινή μοίρα και τους συνόδευσε μια βαθιά φιλία για τα μετέπειτα χρόνια που ακολούθησαν.
*Η Μίνα Μπουλέκου είναι Συγγραφέας-Ποιήτρια-Αρθρογράφος
