Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Η βασίλισσα πέθανε! Ζήτω η βασίλισσα!
Επί 20 χρόνια σχεδιαζόταν η υπερπαραγωγή που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες. Ένα αμάλγαμα μεσαιωνισμού και τεχνολογίας παρέσυρε στις οθόνες δισεκατομμύρια θεατών που θαύμασαν αν μη τι άλλο την αρτιότητα και τη μεγαλοπρέπεια της διοργάνωσης του γεγονότος της ταφής της βασίλισσας Ελισάβετ…
Η πλειοψηφία των κατοίκων της κοινοπολιτείας πένθησε τον θάνατό της, την απώλεια ενός συμβόλου που έκανε τις χώρες τους να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Είναι αλήθεια ότι οι Βρετανοί αρέσκονται να διακρίνονται από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς… «we, and the…. continent» διαβάζει κανείς πίσω από τη συμπεριφορά τους. Πώς λοιπόν να μην είναι λάτρεις στην πλειοψηφία τους ενός θεσμού που τους κάνει να ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη υφήλιο;
Από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από μύθους που, αν δεν τους επιβάλλονται, τους επινοούν οι ίδιοι και τρέφονται από αυτούς. Το φαντασιακό είναι ο συνδετικός κρίκος μιας κοινωνίας η οποία όπως όλες οι άλλες εμφανίζει τρομαχτικές ανισότητες και θα εμφανίσει ακόμα περισσότερες στο μέλλον. Από την άλλη. ο θάνατος της βασίλισσας είναι το μόνο γεγονός στη ζωή της που την εξομοίωσε με τους κοινούς θνητούς. Δεν θα ατονήσει πιστεύομε η υποστήριξη του θεσμού της μοναρχίας στην Αγγλία κι ας τίθεται αυτός συχνά εν αμφιβόλω.
Ο διάδοχος όμως δεν θα μπορέσει να διατηρήσει τον μύθο και το μυστήριο, πρώτον, επειδή έχει διαφορετική ψυχοσύνθεση και δεύτερον επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει δραματικά, οι πολίτες όμως της Μ. Βρετανίας θα βρουν τρόπο να τον διατηρήσουν οι ίδιοι, αλλά αναγκαστικά πιο.. επικαιροποιημένο.
