Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εφημερίδα Χιακός Λαός
Της κ. Άννας Τσακάλη
ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ
Από τα πρώτα πρόσωπα που άρχισε ν’ αναγνωρίζει καθώς μεγάλωνε, ήταν η μαμά της, πάντα πολυάσχολη και αρκετά αυστηρή, ο μπαμπάς της, πάντα κουρασμένος και ακριβοθώρητος, μιας και τον χόρταινε μονάχα τις Κυριακές.
Ήταν κι ο παππούς φυσικά. Ο πατέρας της μητέρας της. Χρόνια χήρος, είχε μεγαλώσει μόνος τα τέσσερα παιδιά του, εκτός από τη μητέρα της, και τρία αγόρια. Δύο μεγαλύτερα κι ένα μικρότερο από κείνη.
Έμενε σε ένα από τα τρία δωμάτια που βρίσκονταν στην ίδια ασβεστωμένη αυλή, με γλάστρες μικρές και μεγάλες, παρατεταγμένες τη μια δίπλα στην άλλη, να ομορφαίνουν την άσπρη ψηλή μεσοτοιχία με το διπλανό σπίτι.
Τα χρόνια που μεγάλωνε, όλα τα σπίτια στη γειτονιά της είχαν αυλή και στη μια ή στις δυο άκρες της, είχαν δωμάτια που μπορεί να έμεναν μια ή δυο, ακόμα και τρεις οικογένειες.
Γιαγιά πραγματική δεν γνώρισε αφού και οι γονείς του πατέρα της είχαν πεθάνει νέοι, με κάποια επιδημία γρίπης.
Ζούσε όμως η αδελφή της γιαγιάς της, δηλαδή η θεία της μητέρας της, κι έτσι, μπορούσε να φωνάζει “γιαγιά” αυτή την παχουλή γυναίκα με το ολόλευκο δέρμα, τα γαλανά μάτια και τα μακριά ξανθά μαλλιά που άσπριζαν με το χρόνο, μαζεμένα πάντα σ’ ένα στρογγυλό, χαμηλό κότσο.
Τους αγαπούσε πολύ καθώς μεγάλωνε και μοιραζόταν περισσότερο χρόνο, με τον παππού και τη “γιαγιά”.
Της άρεσε πολύ η καθαριότητα της γιαγιάς. Ο τρόπος που έπλενε τα ρούχα στη σκάφη, που φρόντιζε τα λουλούδια, που μαγείρευε, και το σημαντικότερο, που ήξερε να φτιάχνει λιβάνι!
Πήγαινε πολύ συχνά να μείνει στο σπίτι της, ειδικά όταν γεννήθηκε ο αδελφός της. Και φυσικά, πάντα είχε κάτι να διδαχθεί από αυτή τη γυναίκα που κάποια στιγμή υιοθέτησε ένα κοριτσάκι, μιας και δεν μπορούσαν με τον άντρα της να τεκνοποιήσουν.
Λάτρευε και τον παππού της. Με πάρκινσον στο ένα του χέρι και ένα ελαφρύ σύρσιμο του αριστερού του ποδιού από κάποιο εγκεφαλικό, κατάφερνε να διατηρεί ένα καφενείο κοντά στις γραμμές του τρένου.
Όταν μεγάλωσε λίγο, η μητέρα της την έστελνε να του πάει φαγητό μέσα στο αλουμινένιο κατσαρολάκι με το καπάκι που κούμπωνε και είχε ένα εσωτερικό λάστιχο στο χείλος του για να μη χύνεται το περιεχόμενο.
Όταν συνέβαινε αυτό, η χαρά της ήταν απερίγραπτη γιατί στο καφενείο, την περίμενε “κέρασμα”, με γλυκό του κουταλιού σταφύλι και κάτι ακόμα πιο ωραίο: Αν δεν ήταν κανείς εκείνη την ώρα εκεί και ο παππούς έφευγε για κάποια παραγγελία, βουτούσε ένα κουτάλι κι έκανε επίθεση στο μεγάλο γυάλινο βάζο με την τρούφα σοκολάτας. Πλήρως ικανοποιημένη μετά, μόλις επέστρεφε ο παππούς, τον χαιρετούσε μελιστάλαχτα κι αποχωρούσε.
Είναι αλήθεια, ότι πολύ μικρή, θαύμαζε τη σοφία και ό,τι έβλεπε να κάνουν οι μεγαλύτεροι άνθρωποι. Εκείνο φυσικά που την ξετρέλαινε, ήταν οι ιστορίες τους.
Πόσες ιστορίες είχε ακούσει, πόσα παραμύθια…
Μετά, μεγαλύτερη, ένοιωθε για όλους τους γέροντες και τις γερόντισσες, μια αυθόρμητη συμπάθεια. Ήταν χαρά της αν μπορούσε σε κάτι να τους βοηθήσει. Τους παρατηρούσε προσεκτικά, και μέσα από τα κυρτωμένα κορμιά, τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα και χέρια, εκείνη έβλεπε τη χαμένη νιότη αγοριών και κοριτσιών, που κάποτε, ήταν κι αυτοί παιδιά.
Σήμερα, γιαγιά εκείνη, αποζητά με τα παιδιά και τα εγγόνια, να ζωντανεύει ξεθωριασμένα κομμάτια μιας ζωής που έφυγε αλλά μπορεί ακόμα να γεύεται, με ρόλους αντεστραμμένους…
ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ, ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
Αργοσβήνουν του καλοκαιριού τα τελευταία χαμόγελα μέσα στου Σεπτέμβρη τα μελαγχολικά ηλιοβασιλέματα.
Ο χρόνος διαθλάται στα χρώματα που σκουραίνουν κι εσύ, ένα κάτι, ένα απειροελάχιστο, έχεις την τύχη να απολαμβάνεις ένα ακόμη “τέλος” που συντελείται μέσα σε τόση γαλήνη.
Και να ελπίζεις. Όλο και πιο δειλά καθώς μεγαλώνεις, ότι θα δεις και τον επόμενο χρόνο τη γη να λουλουδίζει.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω αρχίσει να ” νοιώθω” πως κι εδώ να μην είμαι κάποια στιγμή, σε τούτο το κουρασμένο σώμα που δεν ξεχνά να μου θυμίζει την ηλικία μου, θα συνεχίσω να βρίσκομαι ελεύθερη σε κάθε γωνιά που αγάπησα, να κόβω αγριολούλουδα, να βρέχομαι στο κύμα το τεμπέλικο, να είμαι κομμάτι του δειλινού και της ανατολής, σταγόνα στης καταιγίδας τη μανία, κάποια τρελή νιφάδα του χιονιού, οι φευγαλέες λάμψεις στα φώτα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Είμαι σίγουρη πως θα είμαι εδώ, στην άκρη του χαμόγελου όσων γνώρισα κι αγάπησα, μα και στα μάτια τους ένα δάκρυ, που θα πονάει μαζί τους…
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Στης ρουτίνας το κάδρο στήθηκα
με μια σκούπα ηλεκτρική
κι ένα ξεσκονόπανο,
να “ρουφήξω” τα “σκουπίδια”
που τη ζωή λερώνουν
και να εξαφανίσω
την ενοχλητική
της παραπληροφόρησης σκόνη
που θολώνει αδιάντροπη,
τη διαύγεια της σκέψης.
Προσπαθώ
τις ψηφίδες να συναρμολογήσω
εικόνων και συναισθημάτων
μήπως επιτέλους
καταφέρω
ένα παζλ να ολοκληρώσω
για της ψυχής, τον καθρέπτη.
Πολύχρωμα μπαλόνια
οι ελπίδες του κόσμου,
φούσκωσαν και πέταξαν ψηλά.
Να πάνε πού;
Αέρας το περιεχόμενο
και ο προορισμός αέρας,
χωρίς ουσία, χάθηκαν.
